Weer een drempel over

Gisteren heb ik de eerste fractie van de bestraling ontvangen. De bestraling zelf neemt maar twee minuten in beslag, maar voordat mijn lichaam in de juiste positie was gebracht ten opzichte van de ingestelde apparatuur was er een half uur voorbij. Check, check en dubbel check aan de hand van controlefoto's. Het gaf me een gerust gevoel dat er zo zorgvuldig werd gehandeld. Had me van tevoren in de wachtkamer ook nog even Nelliaans kunnen opwinden over een poster die in piramidevorm de vragen van patiënten weergaf. Bovenaan in grote letters, als één van de eerste vragen: "Mag ik roken?" De voor mij relevante vragen stonden onderaan in kleine letters en zonder leesbril niet te volgen. Hoe kunnen ze deze vraag in de medische voorlichting van heden ten dagen nog serieus nemen en waarvoor moet ik hier mee geconfronteerd worden?! Ik merk dat ik geen enkel begrip meer voor rokers kan opbrengen, bah! Na mijn reactie te hebben gedeeld met een verpleegkundige ben ik me rustig gaan concentreren op mijn ademhaling om vooral te voorkomen dat ik moest gaan hoesten tijdens de bestraling. Dat zou geen goede zaak zijn. Gelukkig kon ik mijn buikademhaling goed vasthouden en mijn hoestprikkel onderdrukken. Direct na de bestraling had ik twee vuurrode plekken op mijn rug en mijn borst die enorm brandden en prikten. Ik dacht bij mezelf 'als dit een voorbode is…'. Maar gelukkig zakte dit na een half uur weg en voel ik er nu niets meer van. Ik moest wel 10 minuten zitten voordat ik überhaupt weer in beweging kon komen. Nu maar afwachten op het heilzame resultaat van de radiotherapie die ik ‘BurningBaby’ heb genoemd en het zoveel mogelijk uitblijven van de bijwerkingen.

Ik ben op dit moment nog steeds behoorlijk kortademig, al gaat het zeker beter dan dinsdag, toen had ik echt een dieptepunt. Ik slik sinds woensdag Prednison en sindsdien is mijn diepere ademhaling niet meer pijnlijk. Wel zijn we vandaag overgegaan tot het huren van een rolstoel, want ik kom anders de deur niet meer uit. Weer een drempel genomen, zit ik in zo'n zaak waar je liever nooit gezien wil worden naar de gortdroge uitleg van de verkoper te luisteren. Had er geen geduld voor, stelde me voor hoe leuk het zou zijn om een nieuwe cabrio te gaan uitzoeken en had alleen maar vragen over het aantal PK’s, de kleur van de lak en de constructie van het open dak. Nou dat laatste is gelukt zal ik maar zeggen... Vanmiddag voor het eerst in de stoel naar buiten vanwaar ik de wereld op kinderhoogte aanschouw. Zou de wereld er nu mooier uit gaan zien? Zoen Nelly

Macht

Machtiger dan de dood
is het leven want
waar de dood een einde is
begint het leven
iedere dag opnieuw
zonder goud of aanzien
zonder koninklijke pracht
maar met macht om met
datgene dat je wordt gegeven
te doen
te laten
te leven.

Met dank aan Hermine en Elli Pliester