Geen zachte landing

We zijn weer thuis, veilig op het nest, maar ik ben hard geland. Gisterenmorgen ben ik zo ziek als een hond op Schiphol aangekomen. Sinds zondag was mijn maag van streek en tijdens de hele vlucht ben ik continu misselijk geweest. Overgeven, overgeven, overgegeven tot er niets meer uit kwam op wat gal na en ook toen hield het niet op. Wat een nachtmerrie in een vliegtuig waar je geen kant op kunt en je dan zo ziek voelen. Ik heb mijn best gedaan om niet in paniek te raken, maar ik kan jullie zeggen het scheelde niet veel. Met een rolstoel ben ik vanaf het vliegtuig naar de auto gebracht, want ik kon niet meer op mijn benen staan. Tot gisterenavond half twaalf bleef ik maar braken al wist ik allang niet meer waar ik het vandaan moest halen. Wel heb ik daarna goed kunnen slapen en vanmorgen voelde ik me weliswaar heel ellendig, brak en slap, maar de ergste misselijkheid was gelukkig voorbij. Ik had vanmorgen eigenlijk een afspraak bij de huisarts voor de benauwdheid en mijn piepende ademhaling, maar gelukkig was ze bereid om thuis langs te komen, want mijn benen dragen mij nog nergens naar. Ik heb prednison gekregen en een inhaler om mijn luchtweg weer vrij te maken en uit voorzorg zetpillen tegen de misselijkheid. Die heb ik sinds mijn eerste chemokuur standaard in huis, maar ik heb vlak voor de vakantie al mijn medicijnen naar de apotheek teruggebracht. Ik vond het zo deprimerend om tegen mijn eigen huisapotheek aan te moeten kijken als ik de badkamerkast opentrok dat ik, achteraf overmoedig, had bedacht: 'Het is genoeg geweest, weg ermee!' Ook weer van geleerd. Nu zit ik drie kilo lichter en slapjes op de bank en kan ik beginnen om weer rustig op te bouwen. Stapje voor stapje, zoals ik gewend ben. Wel ontzettend jammer dat we onze mooie reis zo moesten afsluiten, maar gelukkig heel veel mooie weken om met plezier op terug te kijken. Ik houd het kort vandaag, lieve groet Nelly