Nelly, is het geen dotje...

Longstories

Elke dag gaat het een stukje beter. De tweede fractie van de bestraling is achter de rug en ik heb het gevoel dat ik weer meer lucht heb dan de afgelopen week en ook wat minder moet hoesten. De bestraling moet de komende vier weken zijn werk gaan doen en het is te verwachten dat de bijwerkingen dan ook zullen toenemen. Daar heb ik nu relatief nog weinig last van. Over een paar weken volgt een CT-scan om te kijken wat de resultaten zijn van de radiotherapie en ik hoop dat mijn huidige conditie een voorbode is voor een goed resultaat. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik al weer zo snel opgeknapt ben, ik had dit eerlijk gezegd niet durven hopen. Ik zie nu ook met vertrouwen uit naar Eurodisney, met voorpret vooruitblikkend op het plezier van mijn nichtjes en neefjes en het samenzijn met de hele familie.

Ik ben gevraagd om deel te nemen aan het project Longstories. Een bijzonder project waarin bekende beeldende kunstenaars zich verdiepen in levensverhalen van mensen met longkanker en hun naasten. Het resultaat is een serie unieke kunstwerken en geschiedenissen die vaak tegelijk aangrijpend, wijs en inspirerend zijn. De werken en de verhalen worden getoond in exposities in het land en op de website www.longstories.nl . Longstories is een indringende roep om meer begrip en betere behandelmogelijkheden. Mijn weblog en het interview dat vanmiddag wordt afgenomen vormen de basis voor een beeldend kunstenaar om mijn verhaal uit te beelden. Ik werk er graag aan mee en ben er trots op dat mijn verhaal verder gaat.

Volgende week zondag gaat mijn broer Eric, zijn nieuwe pup ‘Nelly’ ophalen. Het is een Golden Retriever en ze komt uit een nest met vier broertjes. Aanstaande zondag ontvang ik de eerste foto’s en deze zal ik meteen op mijn blog plaatsen. Ben de hele week al bezig om internetwinkels af te struinen naar leuke en nuttige hondenbenodigdheden. Heb er erg veel plezier in om mijn naamgenootje te verwennen. Eric merkte op dat het wel een hele eigengereide hond moet zijn, omdat ik gewend ben om orders te geven en niet aan te nemen. Ik weet het, ik blijf een regeltante tot op het laatste moment met het stuur stevig in mijn handen. Over sturen gesproken, gisteren heb ik voor het eerst sinds maanden weer een keer zelf achter het stuur gezeten. Ik was erg onzeker en ik lijk in niets meer op die rolbevestigende BMW-rijder die op het allerlaatste moment invoegt, bij stoplichten te hard optrekt en de maximum snelheden standaard overtreedt. Weer een ergernis minder voor de medeweggebruikers en ook hierin pas ik me wel weer aan. ‘Een tutje dat niet kan rijden en voor het eerst de auto van haar man heeft geleend’, dat is het beeld wat ik voor me zie. Een lekker tutje dan maar…

Ik kan het niet genoeg zeggen dat we jullie enorm dankbaar zijn voor alle liefdevolle steun en verwennerij, de afgelopen weken hebben we dit weer als hartverwarmend ervaren. Liefs Nelly

'Kleine Phoenix'

De effecten van de bestraling begon ik zaterdagavond voor het eerst te voelen, een schraal en pijnlijk gevoel in mijn luchtpijp en een gevoelige slokdarm. Geen prettig gevoel maar qua pijn nog goed te doen. Af en toe hoest ik een onaangename en onherkenbare substantie op waar ik liever niet naar kijk, maar wat wel opluchting geeft. En omdat ik toch graag weet of dit erbij hoort, hebben we er maar een foto van gemaakt om morgen even met de arts te overleggen. Eenmaal geprint ziet het er helemaal niet meer onaangenaam uit, zou zo voor een kunstwerk door kunnen gaan…. Zien jullie het voor je? Sorry, genoeg erover. Gisteren had ik voor het eerst echt een betere dag sinds de ingreep op de 10de. Ik was minder kortademig en ik raakte minder uitgeput wanneer ik me inspande. Ik had de voorgaande dagen wel genoeg lucht wanneer ik zat of lag, maar zodra ik bewoog raakte ik buiten adem. En dat is zo naar…. Gisteren heb ik mijn eerste voorzichtige stappen buiten gezet zonder ‘cabrio’ en dat was een groot gewin. Vandaag ging het weer substantieel beter en vanmiddag heb ik bijna vrij ademend een klein half uur buiten gelopen, voorzichtig aan, maar wel stralend van verwondering aan Diederik zijn arm. Wat een ervaring! Dacht dat ik vorige week nog dat ik mijn rolstoel niet meer uit zou komen, nu ben ik al weer een kievit in slowmotion. Diederik heeft me al eerder een ‘kleine Phoenix' genoemd en vandaag voelde ik me zowaar een Phoenix. De rolstoel houden we wel aan voor de langere afstanden en we moeten natuurlijk afwachten hoe het gaat na de tweede fractie van de bestraling die ik morgen rond 12.00 uur ontvang. Ik hoop zo dat het mee gaat vallen met de bijwerkingen en dat mijn conditie en mijn ademhaling wederom verbeteren. Het zou een zegen zijn en heel erg welkom omdat we volgende week met de hele familie, 18 man sterk, naar Eurodisney gaan. Toen Max, mijn oudste neef, in 1992 geboren werd, heb ik besloten om maandelijks een bedrag opzij te leggen om later met al mijn nichtjes (5) en neefjes (3), die toen nog geboren moesten worden een heel bijzonder reisje te gaan maken. En dat is Eurodisney geworden tot groot plezier van alle kids en ook de ouders. We logeren drie nachten in het Newport Bay Hotel, op tien minuten lopen van de pretparken. We zouden oorspronkelijk met zijn allen met de trein reizen, maar dat is voor mij nu geen doen. Dus, de rolstoel achterin en ik lekker achterover naast Diederik in onze bolide. Ik hoop zo dat het ons gegund is, een prachtige en onvergetelijke herinnering voor ons allen. Dat alle lichtjes bij mogen dragen in trust the process, heel veel liefs van een opgeluchte Nelly

Weer een drempel over

Gisteren heb ik de eerste fractie van de bestraling ontvangen. De bestraling zelf neemt maar twee minuten in beslag, maar voordat mijn lichaam in de juiste positie was gebracht ten opzichte van de ingestelde apparatuur was er een half uur voorbij. Check, check en dubbel check aan de hand van controlefoto's. Het gaf me een gerust gevoel dat er zo zorgvuldig werd gehandeld. Had me van tevoren in de wachtkamer ook nog even Nelliaans kunnen opwinden over een poster die in piramidevorm de vragen van patiënten weergaf. Bovenaan in grote letters, als één van de eerste vragen: "Mag ik roken?" De voor mij relevante vragen stonden onderaan in kleine letters en zonder leesbril niet te volgen. Hoe kunnen ze deze vraag in de medische voorlichting van heden ten dagen nog serieus nemen en waarvoor moet ik hier mee geconfronteerd worden?! Ik merk dat ik geen enkel begrip meer voor rokers kan opbrengen, bah! Na mijn reactie te hebben gedeeld met een verpleegkundige ben ik me rustig gaan concentreren op mijn ademhaling om vooral te voorkomen dat ik moest gaan hoesten tijdens de bestraling. Dat zou geen goede zaak zijn. Gelukkig kon ik mijn buikademhaling goed vasthouden en mijn hoestprikkel onderdrukken. Direct na de bestraling had ik twee vuurrode plekken op mijn rug en mijn borst die enorm brandden en prikten. Ik dacht bij mezelf 'als dit een voorbode is…'. Maar gelukkig zakte dit na een half uur weg en voel ik er nu niets meer van. Ik moest wel 10 minuten zitten voordat ik überhaupt weer in beweging kon komen. Nu maar afwachten op het heilzame resultaat van de radiotherapie die ik ‘BurningBaby’ heb genoemd en het zoveel mogelijk uitblijven van de bijwerkingen.

Ik ben op dit moment nog steeds behoorlijk kortademig, al gaat het zeker beter dan dinsdag, toen had ik echt een dieptepunt. Ik slik sinds woensdag Prednison en sindsdien is mijn diepere ademhaling niet meer pijnlijk. Wel zijn we vandaag overgegaan tot het huren van een rolstoel, want ik kom anders de deur niet meer uit. Weer een drempel genomen, zit ik in zo'n zaak waar je liever nooit gezien wil worden naar de gortdroge uitleg van de verkoper te luisteren. Had er geen geduld voor, stelde me voor hoe leuk het zou zijn om een nieuwe cabrio te gaan uitzoeken en had alleen maar vragen over het aantal PK’s, de kleur van de lak en de constructie van het open dak. Nou dat laatste is gelukt zal ik maar zeggen... Vanmiddag voor het eerst in de stoel naar buiten vanwaar ik de wereld op kinderhoogte aanschouw. Zou de wereld er nu mooier uit gaan zien? Zoen Nelly

Macht

Machtiger dan de dood
is het leven want
waar de dood een einde is
begint het leven
iedere dag opnieuw
zonder goud of aanzien
zonder koninklijke pracht
maar met macht om met
datgene dat je wordt gegeven
te doen
te laten
te leven.

Met dank aan Hermine en Elli Pliester

Ingehaald door de tijd

Vannacht een slechte nacht gehad, ik merkte gisteren al dat de benauwdheid weer toenam en dat werd er vannacht niet beter op. Zelfs naar het toilet gaan maakte al dat ik volledig buiten adem was en dat voelde wederom heel beangstigend. Ik zei vannacht tegen Diederik laten we morgen maar even met de radiotherapeut bellen om te vragen of ze op de CT-scan van gisteren een aanleiding zien voor het feit dat het toch weer minder gaat. Nu hoefde ik dat telefoontje niet zelf te plegen want vanmorgen werd er vanuit de VU zelf contact met ons opgenomen. De tumor is agressief en in één week tijd weer zo'n 0,5 cm toegenomen in omvang. Ook zien ze weer meer activiteit van de kanker in mijn long. Dit betekent dat ze de aanpak van de radiotherapie veranderen en van vijf keer een lage fractie naar twee keer een hogere fractie van de bestraling gaan. Ook wordt het te bestralen gebied uitgebreid van 5 naar 10 cm. Het nadeel van deze bestraling is dat het eenmalig is en dat ze niet nog een keer deze therapie kunnen geven. Dit zou teveel schade aan mijn ruggenmerg toebrengen. Maar gezien de agressiviteit van de tumor is dit nu de beste aanpak. Ik zit klem en het enige wat er op zit is om deze jongen een halt toe te roepen en hém klem te zetten! De eerste fractie vindt morgen om 16.00 uur al plaats en de tweede volgende week woensdag. Het gaat hard en hoe vertrouwd we waren met de langzame groei van de kanker tot nu toe, ook hier geldt; resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst. Veel tranen en emoties weer om te dealen met de situatie die er nu is. Diederik en ik hebben intense gesprekken over ons leven samen en hoe het is om elkaar los te laten. Het moeilijkste van alles, er straks niet meer voor hem kunnen zijn... Dat doet zo'n pijn. Voor mij eindigt het straks, maar voor hem gaat het verder... Ik hoop dat we nog tijd krijgen, van je liefste krijg je nooit genoeg. Het is een zegen dat we de grote liefde in elkaar gevonden hebben. Daarin blijven we voor altijd samen. Ik hoop dat jullie morgen bij me zijn en dat ik me kan verwarmen in licht en energie. Met een liefdevolle omhelzing, Nelly

Onze volgende stap

Vanmiddag zijn we in de VU geweest voor een gesprek over 'hoe nu verder?' De groei van de tumor (2,5 tot 3 cm) is progressief te noemen, omdat er op de vorige scan, van vier maanden terug, nog niets was waar te nemen. Het artsenteam heeft radiotherapie voorgesteld om de tumor te bestrijden. Ze verwachten niet dat de tumor daarmee verdwijnt, maar er is goede hoop dat de tumor in omvang afneemt en dat we daarmee maanden kunnen 'kopen'. Aanstaande maandag beginnen we en dan krijg ik tot en met vrijdag elke dag een fractie van twee minuten. De bijwerkingen kunnen zorgen voor wat meer hoestprikkels, irritatie in de slokdarm en moeheid. De tumor bevindt zich in een gevoelig gebied dus er kan niet al te agressief behandeld worden. De radioloog besloot wel, toen ze mijn ‘goede’ conditie zag om van drie naar vijf fracties van de bestraling te gaan. “Het is dat ik het hoor aan je ademhaling, maar verder zie ik niets aan je.”. Nou vind ik zelf dat ik er wel aangeslagen uitzie, maar voor mijn dikke dossier, voldoe ik nog steeds niet aan het verwachtingspatroon. Gelukkig maar! Ik ben nog steeds behoorlijk kortademig en ik ben erg moe, maar per dag ga ik toch wel iets vooruit. Het hoesten ’s nachts is een stuk minder dan de eerste dagen na de behandeling en dat is fijn want een goede nachtrust is een zegen. Emotioneel gezien hebben we wel wat te verwerken gehad de afgelopen dagen en ook dat kost veel energie. Ik ben dankbaar met mijn ervaring van afgelopen donderdag omdat ik nu weet dat ik in staat ben om te sterven. Ik wil het niet en ik ben erg blij dat ik er nog ben, maar het is wel een geruststelling. Ik heb ontzettend veel lieve en ontroerende reacties gekregen en daar waar jullie tranen hadden om mijn verhaal, heb ik die om de liefde en warmte die ik van jullie ontvang. Veel liefs Nelly

Een nieuwe dag, een nieuw begin

Hoe breng ik onder woorden wat we afgelopen donderdag hebben meegemaakt?
Het laat zich niet beschrijven, maar ik wil het wel met jullie delen. Donderdagochtend hadden we een gesprek met de longarts en hij vertelde ons dat de ingreep zeer riskant was, omdat nadere bestudering van de CT-scan had uitgewezen dat de tumor door de luchtpijp was heen gegroeid. Er deden zich twee grote onzekerheden voor: ten eerste was het de vraag of de wand van de luchtpijp nog intact was of dat deze vergroeid was met de tumor en ten tweede als er nog een wand was, zou deze het dan houden als ze aan de binnenkant de tumor (voor een deel) zouden proberen te verwijderen of zou de buitenkant van de tumor dan naar binnen drukken? In beide gevallen zou een fatale bloeding optreden en zouden ze me niet meer bij laten komen. Er was geen mogelijkheid om de situatie van tevoren goed in te schatten, dit zouden ze pas kunnen beoordelen als ze echt gingen snijden en dan was er geen weg meer terug. Als ze niet zouden ingrijpen dan dreigde er op niet al te lange termijn een fatale obstructie, waarbij ik in feite zou stikken. Wat een beslissing, wat ging het snel, we waren er geen van tweeën op voorbereid en toch stonden we ervoor. Het was voor mij geen optie om niets te doen, omdat ik de laatste week merkte hoe hard ik achteruit was gegaan en hoe weinig lucht ik nog maar had. Dit was niet de manier waarop ik zou willen sterven. Ik zou of weer lucht krijgen of op een voor mij waardige manier sterven. Nog maar vier uur hadden we, wat een onwerkelijkheid, wat een verdriet, wat een onmogelijkheid! Op het moment dat we de beslissing hadden genomen om door te gaan hebben we mijn broers en zussen en een paar goede vrienden gevraagd met ons te zijn. De uren die we met elkaar hebben doorgebracht waren zeer intens en gevuld met tranen, liefdevolle omhelzingen, mooie woorden en een lach. Ik heb tot op het laatste moment ook mijn gevoel voor humor en regie niet verloren en als ‘Ons klein Directeurke’ zoals Diederik mij liefdevol pleegt te noemen, trachtte ik nog het nodige te regelen vanuit mijn ziekbed. Mijn broer Erik, zijn nieuwe pup wordt nu 'Nelly' genoemd en ja… het is een meisje. Tot op het laatste moment ben ik mezelf gebleven, ik kon heel dichtbij blijven. Natuurlijk had ik wel eens nagedacht over mijn afscheid en hoe dat er uit zou zien. Toch kun je je er geen voorstelling van maken, ik bedacht me dat ik nog zoveel zou willen zeggen, maar we hadden juist niet meer zoveel woorden nodig. Het ging er niet om wat we elkaar nog te zeggen hadden, wat we eigenlijk wilden, was dat we met elkaar konden blijven delen en dat is juist de betekenis van het definitieve afscheid. Hoe moeilijk en zwaar het ook was, ik merkte dat ik een grote rust over me had en dat ik kon zeggen dat het goed was. ‘Dat ik van mijn leven gehouden heb en dat de laatste twee en half jaar zwaar waren geweest, maar ook heel mooi. Dat ik de essentie van het leven in de volle omvang ervaren heb en dat liefde onsterfelijk is.’. Het was zeker niet zo dat ik het opgaf, maar ik kon loslaten en daarmee kwam er ook ruimte voor de dood. De laatste blikken, de laatste zoenen, de laatste groeten, het uitzwaaien toen ik weggereden werd, het was hartverscheurend… Diederik is bij me gebleven tot op de operatiezaal, tot ik in slaap werd gebracht en ik voelde me zo geliefd. Door hem kon ik mijn rust bewaren, ik had het niet gekund zonder zijn steun, zonder zijn liefde, mijn aller, allergrootste held. En toen werd ik wakker gemaakt en mijn eerste gedachte was: “Jullie kunnen me niet wakker maken, want ik ben dood!”. Daarna, toen het langzaam tot me door begon te dringen voelde ik me zo gelukkig, zo blij, alsof ik een nieuw leven had gekregen. Op de uitslaapkamer trof ik een intens gelukkige Diederik en we zijn samengesmolten. Naast me lag een vrouw die haar eerste kindje had gekregen en ik was zo blij voor haar. Zij gaf leven en ik kreeg mijn leven terug. Voor hoe lang? Dat weten we niet. De situatie is ernstig en aanstaande dinsdag hebben we een gesprek met de arts om te horen wat de verwachtingen zijn. Ik realiseer me dat de dood dichtbij is, maar ik ben vandaag een heel gelukkig mens. Zolang ik leef, omhels ik het leven, de dood krijgt zijn tijd. Het was heerlijk om weer terug te komen op de kamer en al die blije gezichten te zien. Lieverds, wat een mooi cadeau! Van de artsen en verpleging begreep ik achteraf dat het echt heel kritiek was geweest en ook bij hen overheerste blijdschap en opluchting. Ik kreeg te horen dat ik wel een engeltje moest hebben…. Nou, meerdere denk ik. Gistermorgen heb ik nog een bronchoscopie gehad om te kijken of alles in orde was en gelukkig verliep dit onderzoek een stuk minder heftig dan afgelopen dinsdag. De tumor is grotendeels verwijderd en de ingreep heeft ervoor gezorgd dat twee van de drie vertakkingen naar mijn long nu volledig vrij zijn waardoor ik weer heel veel meer lucht heb. Gisterenmiddag kon ik naar huis en toen ik mijn eerste stap buiten zette heb ik wel wat traantjes gelaten. Ik heb een aardig jasje uitgedaan en op dit moment ben ik zwakjes, maar oh zo blij dat ik weer in de armen van Diederik kan liggen. Ik wil mijn diepe bewondering en respect uitspreken voor de zeer betrokken wijze waarop de artsen en verpleegkundigen in de VU ons afgelopen donderdag hebben begeleid en ons alle ruimte hebben gegeven om met elkaar samen te zijn. Ik omhels het leven, ik omhels jullie, met al mijn liefde Nelly

I wish you enough sun to keep your attitude bright.
I wish you enough rain to appreciate the sun more.
I wish you enough happiness to keep your spirit alive.
I wish you enough pain so that the smallest joys in life appear much bigger.
I wish you enough gain to satisfy your wanting.
I wish you enough loss to appreciate all that you possess.
I wish you enough hellos to get you through the final good-bye.

Weinig woorden

Lieve allemaal,

Op verzoek van Nelly schrijf ik een stukje. Ik heb op dit moment heel weinig woorden voor de zeer intense ervaring van vandaag. De situatie bleek veel ernstiger dan verwacht en dat maakte dat Nelly voor de aanvang van de ingreep haar dierbaren bij zich heeft geroepen. We hebben met familie en vrienden gehuild, gelachen, afscheid genomen, gewacht, en Nelly gelukkig weer in ons midden verwelkomd! Ze maakt het goed, een groot deel van de tumor is verwijderd en ze haalt weer opgelucht adem. Hopelijk kan ze morgen thuis weer zelf haar ervaringen met jullie delen.

Liefs van Yvon

VU vandaag

We zijn net terug uit de VU na een lange en vermoeiende dag. Op de CT-scan was het beeld van mijn long nagenoeg gelijk aan vier maanden geleden. Veel witte spots, wat duidt op activiteit van de kanker, maar geen significante tumoren. Wel was er een duidelijke obstructie te zien in de luchtpijp en gezien mijn benauwdheid, gaf dat direct aanleiding tot nader onderzoek. Nu kon ik vanmorgen al bijna niet meer met goed fatsoen van de parkeerplaats naar het ziekenhuis lopen zonder geheel buiten adem te raken, dus ik was wel blij dat er meteen naar gekeken ging worden. De arts heeft vanmiddag een bronchoscopie uitgevoerd waaruit bleek dat er een tumor in mijn luchtpijp zit, die mijn luchtweg voor een deel afsluit. Het onderzoek verliep goed, maar de reactie na het onderzoek was heel heftig. Ik moest enorm hoesten, maar kon dat niet goed als gevolg van de verdoving en mijn verlamde stemband en dat maakte dat ik het gevoel kreeg dat ik dreigde te stikken. Ongelooflijk beangstigend als je geen adem meer kunt halen, ik was even helemaal in paniek. Met extra zuurstof en het onderdrukken van de hoestprikkel kwam het gelukkig weer snel onder controle. Maar eng was het wel… De tumor zit op een plek waar ze er goed bij kunnen dus het voorstel is om hem operatief te verwijderen. Dit kan gelukkig al aanstaande donderdag plaatsvinden en de ingreep zal poliklinisch uitgevoerd worden. Als alles goed gaat kan ik dezelfde dag nog naar huis. Geen goed nieuws, maar ik ben er momenteel wel rustig onder. Ik ben blij dat ik weet waar mijn benauwdheid vandaan komt en dat ze er iets aan kunnen doen, en al op zo’n korte termijn. Ik kan niet veel op dit moment en dan is wachten geen pretje. Ik hoop dat ik donderdag weer opgelucht kan ademhalen en vertrouw op een geslaagde ingreep. Ben nu even helemaal moe en laat het maar even van me afglijden, met een zoen Nelly

Geen zachte landing

We zijn weer thuis, veilig op het nest, maar ik ben hard geland. Gisterenmorgen ben ik zo ziek als een hond op Schiphol aangekomen. Sinds zondag was mijn maag van streek en tijdens de hele vlucht ben ik continu misselijk geweest. Overgeven, overgeven, overgegeven tot er niets meer uit kwam op wat gal na en ook toen hield het niet op. Wat een nachtmerrie in een vliegtuig waar je geen kant op kunt en je dan zo ziek voelen. Ik heb mijn best gedaan om niet in paniek te raken, maar ik kan jullie zeggen het scheelde niet veel. Met een rolstoel ben ik vanaf het vliegtuig naar de auto gebracht, want ik kon niet meer op mijn benen staan. Tot gisterenavond half twaalf bleef ik maar braken al wist ik allang niet meer waar ik het vandaan moest halen. Wel heb ik daarna goed kunnen slapen en vanmorgen voelde ik me weliswaar heel ellendig, brak en slap, maar de ergste misselijkheid was gelukkig voorbij. Ik had vanmorgen eigenlijk een afspraak bij de huisarts voor de benauwdheid en mijn piepende ademhaling, maar gelukkig was ze bereid om thuis langs te komen, want mijn benen dragen mij nog nergens naar. Ik heb prednison gekregen en een inhaler om mijn luchtweg weer vrij te maken en uit voorzorg zetpillen tegen de misselijkheid. Die heb ik sinds mijn eerste chemokuur standaard in huis, maar ik heb vlak voor de vakantie al mijn medicijnen naar de apotheek teruggebracht. Ik vond het zo deprimerend om tegen mijn eigen huisapotheek aan te moeten kijken als ik de badkamerkast opentrok dat ik, achteraf overmoedig, had bedacht: 'Het is genoeg geweest, weg ermee!' Ook weer van geleerd. Nu zit ik drie kilo lichter en slapjes op de bank en kan ik beginnen om weer rustig op te bouwen. Stapje voor stapje, zoals ik gewend ben. Wel ontzettend jammer dat we onze mooie reis zo moesten afsluiten, maar gelukkig heel veel mooie weken om met plezier op terug te kijken. Ik houd het kort vandaag, lieve groet Nelly