Onze volgende stap

Vanmiddag zijn we in de VU geweest voor een gesprek over 'hoe nu verder?' De groei van de tumor (2,5 tot 3 cm) is progressief te noemen, omdat er op de vorige scan, van vier maanden terug, nog niets was waar te nemen. Het artsenteam heeft radiotherapie voorgesteld om de tumor te bestrijden. Ze verwachten niet dat de tumor daarmee verdwijnt, maar er is goede hoop dat de tumor in omvang afneemt en dat we daarmee maanden kunnen 'kopen'. Aanstaande maandag beginnen we en dan krijg ik tot en met vrijdag elke dag een fractie van twee minuten. De bijwerkingen kunnen zorgen voor wat meer hoestprikkels, irritatie in de slokdarm en moeheid. De tumor bevindt zich in een gevoelig gebied dus er kan niet al te agressief behandeld worden. De radioloog besloot wel, toen ze mijn ‘goede’ conditie zag om van drie naar vijf fracties van de bestraling te gaan. “Het is dat ik het hoor aan je ademhaling, maar verder zie ik niets aan je.”. Nou vind ik zelf dat ik er wel aangeslagen uitzie, maar voor mijn dikke dossier, voldoe ik nog steeds niet aan het verwachtingspatroon. Gelukkig maar! Ik ben nog steeds behoorlijk kortademig en ik ben erg moe, maar per dag ga ik toch wel iets vooruit. Het hoesten ’s nachts is een stuk minder dan de eerste dagen na de behandeling en dat is fijn want een goede nachtrust is een zegen. Emotioneel gezien hebben we wel wat te verwerken gehad de afgelopen dagen en ook dat kost veel energie. Ik ben dankbaar met mijn ervaring van afgelopen donderdag omdat ik nu weet dat ik in staat ben om te sterven. Ik wil het niet en ik ben erg blij dat ik er nog ben, maar het is wel een geruststelling. Ik heb ontzettend veel lieve en ontroerende reacties gekregen en daar waar jullie tranen hadden om mijn verhaal, heb ik die om de liefde en warmte die ik van jullie ontvang. Veel liefs Nelly