Een verwarrende tijd

Gevoelens en gedachten gaan met me op de loop. Aan welke durf ik en mag ik de ruimte geven en aan welke niet. Hoe is het met me? Nu al een half jaar zonder zichtbare afwijkingen. Enorme dankbaarheid, blijheid, maar ook onrust en onzekerheid. De status ‘ongeneeslijk’ ziek is er nog steeds, maar zo word ik zeker niet meer gezien door mijn omgeving. Wat wil je ook als je ziet hoe het met me gaat en gelukkig maar! Natuurlijk, ik heb mijn beperkingen; met één long, één stemband en een kwetsbare lichamelijke conditie door alle behandelingen die ik in één jaar tijd heb ondergaan. Dat merk ik vooral als ik, zoals afgelopen weken, te maken krijg met redelijk eenvoudige aandoeningen als een blaasontsteking en een voedselvergiftiging. Twee antibiotica kuren achter elkaar, een week niet goed kunnen eten en bewegen en mijn lichaam is flink ontregeld. Gisteren de huisarts nog gebeld omdat ik me nog steeds slap voel en af ten toe aanvallen krijg van oververhitting, zweten en misselijkheid. Als klachten langer aanhouden dan dat ik gewend was voor ‘MPMK’, maak ik me toch al snel zorgen, ook met een goede scan in de achterzak. De huisarts zei dat het hoogstwaarschijnlijk is dat mijn lichaam weer in balans moet komen, dat herstelperioden met mijn ziektebeeld nu eenmaal langere tijd in beslag nemen. Dat ik kwetsbaar ben en daardoor vatbaar. Oké als het dat maar is dan neem ik mijn rust met rust. Wel vreemd, toen mijn weerstand echt laag was tijdens de chemokuren kwam er geen bacterie of virus bij me binnen. Ik zie het voor me ‘Mijn weerstand’: “Wegwezen kleintjes, wij zijn bezig met het bestrijden van een echte crisis, voor jullie geen plaats, ga een ander lastig vallen!”. Het is telkens weer zoeken in mijn proces met kanker (MPMK). Voor mij en ook mijn omgeving. Mijn ziektestatus is genormaliseerd en het leven gaat door. De belangstelling die overweldigend was en hartverwarmend loopt terug en ook dat is wennen. Ook daar zitten meer kanten aan. De enorme steun en liefde die ik heb ervaren in de grootste crisis van mijn leven heeft me geholpen mijn pad te lopen en te blijven geloven in mijn proces, om vast te kunnen houden aan het leven omringd door liefdevolle steun en aandacht. Ik ben een bevoorrecht mens die ‘in’ leven heeft mogen voelen en beleven hoe ongelooflijk groot de liefde en onvoorwaardelijke steun is van een mooie groep mensen om mij heen. Nu die aandacht terugloopt zijn er tegenstrijdige gevoelens. Ik weet wat ik voor mensen beteken en wat ze voor me voelen en dat is voor altijd in mijn hart gesloten. Ik hoef niet ziek te zijn om dat te zien en te voelen, maar toch ook is er gemis. Gemis van het dagelijkse bad met liefdevolle uitingen, warmte, gedeelde emoties en onverdeelde aandacht. Ik sta mezelf nauwelijks toe om naar dat laatste te kijken, bang dat ik me als een verwend kind gedraag, juist blij moet zijn dat mijn leven zich weer in normale doen aanvangt, dat het nu zo goed met me gaat. Dat dit het allerbelangrijkste is. Hetzelfde gebeurt met mijn verwarrende gevoelens over mijn huidige gezondheidsstatus. Niet alleen maar dankbaarheid en blijheid, maar ook onrust en onzekerheid. Het is er allemaal en het vraagt ruimte en het staat tegelijkertijd weer zo haaks op de uitspraak: “Gezonde mensen hebben veel wensen, zieke mensen hebben er maar één.”. Betekent dit dan toch dat ik een gezond mens ben? Ik ga de rust nemen om te kijken wat er allemaal is, ik ga het toelaten, zoals ik alle gedachten en gevoelens heb toegelaten in de afgelopen anderhalf jaar. Stilstaan bij wat er allemaal met me gebeurt is en naast mijn helende lichaamswerk tijd nemen om mijn hart te helen. Geen proost, maar troost dit keer. Stapje voor stapje, met liefde voor mezelf en in liefde voor jullie. Zoen, Nelly

Met een dag vertraging en de titel is: 'Roze champagne'

Mijneigenweblog is het doel geweest van hackers vandaar dat de site gisteren en vanmorgen niet bereikbaar was. Dus bij deze het goede nieuws van de 14de juni;
Om 11.30 uur heb ik Yvon toegezongen: “lang zullen we leven, lang zullen we leven”. Met een fles koude roze bubbels van Amsterdam naar Haarlem gereden en daar ons dubbele feestje gevierd. Weer een schone scan, al een half jaar zijn er geen afwijkingen meer te zien. Ik vind het een wonder en ik voel me bevoorrecht op dit moment. Ik leef van scan naar scan in een cyclus van zes weken met steeds meer leven en steeds meer plannetjes. Ik zei vanmorgen nog tegen de arts dat ik enorm gespannen was omdat ik meer en meer aan het terugkomen ben in mijn ‘normale’ leven en me oh zo goed realiseer wat ik weer allemaal te verliezen heb. Het is en blijft een rollercoaster mijn proces met kanker, maar vandaag kan het even niet beter. Loslaten, genieten in het hier en nu en mijn leven vieren. Met een voorzichtige en gezonde nieuwsgierigheid naar mijn nabije toekomt en de volgende stappen op mijn levenspad. Dank jullie wel voor alle liefdevolle support onderweg, ik breng een toost uit op jullie, dikke zoen Nelly

Home sweet home

Afgelopen donderdag teruggekeerd in een zonnig Nederland. Fijn dat het temperatuurverschil dit keer niet zo groot was. Was wel weer blij om thuis te komen, het voelt goed aan om na een maand weer op mijn eigen stekje te zijn en in ons eigen bed te liggen. Heb inmiddels alle plaatjes die ik wil delen op het webalbum geplaatst en ik vind het een mooie weergave van ons Curaçaose verblijf. Nu ik terug ben heb ik zin om ook hier weer wat te gaan ondernemen, maar voel me daar nog niet fit genoeg voor. Heb behoorlijk wat last van een jetlag en ik kamp nog steeds met de naweeën van mijn voedselvergiftiging. Heb vorige week maandag, toen de klachten nog steeds aanhielden, onze huisarts gemaild voor een recept. Slik nu antibiotica om de hardnekkige bacterie grondig te lijf te gaan. Had ook al een huisarts bezocht op Curaçao, maar die had me slechts medicijnen gegeven om de symptomen te bestrijden en daar schoot ik niet echt veel mee op. Daarnaast was het een soort paardenmiddel dat me volledig lam legde. Toen ze me daarvoor al waarschuwden bij de apotheek dacht ik nog “Ik ben wel wat gewend de afgelopen 1,5 jaar, mij krijg je niet zo snel plat.”. Maar toen ik ’s middags nogal groggy tegen de glazen schuifpui aanknalde en echt niet meer doorhad waar ik liep, ben ik maar snel op bed gaan liggen en heb ik besloten deze medicijnen maar door de wc te spoelen. Ik was compleet van de wereld! Heb nu pas het gevoel dat ik echt herstellende ben. Jammer dat ik nu toch weer ontregeld ben net nu het zo lekker ging en mijn conditie echt aan het opbouwen was. Doe ik toch weer een klein jasje uit. Merk dat ik het heel lastig vind om ‘zomaar’ ziek te zijn, roept tegelijkertijd weer zoveel nare associaties op. Daarbij is misselijkheid uit den boze. Moeilijk om dat nog los van elkaar te zien. En ik sta weer dicht bij mijn volgende controle. Aanstaande donderdag is het weer zover en dat maakt dat ik toch al behoorlijk gespannen ben. Aan de ene kant is er vertrouwen, want het gaat in zijn geheel toch prima met me en aan de andere kant weet ik hoe verraderlijk een ziekte als kanker is. Trust the process, met hart en ziel op naar een goede uitslag donderdag. Kan niet anders dan zo zijn op de 40ste verjaardag van mijn jongste zus. Geef de engelen maar een mooie opdracht, tot donderdag, zoen Nelly

Ban Kas

5.6.2007 - Ban Kas
Morgen vliegen we naar huis en zit ons verblijf in Villa Passaat er op. Een maand lang hebben we genoten van de gastvrijheid van ons tropisch eiland en het samenzijn met vrienden en familie. Zoals jullie op de foto’s (het fotoalbum is al weer uitgebreid en de laatste plaatjes volgen als we thuis zijn) kunnen zien hebben we onze liefde voor Curaçao gedeeld met onze al even enthousiaste gasten. Het was een gaan en komen van bekende mensen op Hato Airport en met onze filmcamera in de aanslag hebben wij alle verhitte aankomsten op de homevideo vastgelegd. Met een plons in het zwembad voor de verkoeling en een welkomstdrankje op het terras begon de vakantie pas echt. Villa Passaat heeft ons allen een heerlijk onderkomen geboden waar we met veel plezier en weemoed aan terug zullen denken. Het spectaculaire uitzicht over het Spaanse water en de Tafelberg zullen we gaan missen als we weer thuis zijn. Het was een heerlijke tijd en ook al heeft mijn voedselvergiftiging voor behoorlijk wat malaise gezorgd tijdens de laatste week van ons verblijf (ben nog niet van alle symptomen af en heb weer wat gewicht en conditie moeten inleveren), ik heb me hier weken lang lekker ontspannen en lichamelijk fit gevoeld. Opgeladen met tropische energie, gebruind en uitgerust keren we terug naar een zonnig Nederland en zien we uit naar een mooie zomer.” Lieve Natasha en Ton, Yvon en Ton, Tineke en Marianne en Karel, wij hebben genoten van een fijne en gezellige tijd samen en wij vonden het fantastisch om de liefde die wij hebben voor Dushi Korsou met jullie te kunnen delen.”. Un grandi braza Diederik í Nelly.

Kuminda poisoning

Drie dagen tropisch galop (buikloop), misselijkheid en hoofdpijn als gevolg van een avondje uiteten. Nu eten we hier niet voor het eerst buiten de deur. Met regelmatig strijken we neer op de steiger van Sarifundy’s, waar de vissen onder je doorzwemmen wetend dat er altijd wel wat te verhappen valt. Op het terras van landhuis Brakke put Mei Mei met de overweldigend bloeiende oleander en aan het strand van de Seaside Terrace waar de vis nog dagelijks vers gevangen wordt. We roemen hier de kwaliteit van het eten, de snelheid van bereiding en de vriendelijke bediening. Met een prijsprestatie verhouding die je in Nederland voor onmogelijk houdt. Voor het eerst in de veertien jaar dat we het eiland bezoeken zijn we onder de indruk van de lage prijzen. Geen lokale verdienste, maar een tegenprestatie van onze dure euro. Krijgen we er eindelijk iets voor terug. Ik snap wel dat het Nederlandse toerisme hier hand over hand toeneemt. Maar terugkomend op het eten, zelfs de meest eenvoudige eettentjes gelegen in de één na andere wonderschone baai kunnen onze gastronomische zinnen prikkelen. Wat ging er dan mis maandagavond? Nadat we teleurgesteld voor een gesloten deur stonden bij ons favoriete visrestaurant besloten we op zoek te gaan naar de Groentenboerr, een lokaal restaurant waar Diederik jaren geleden, na een avondje uit, enthousiast van terugkeerde. Niet te vinden en dan vooral door het feit dat ons gezelschap bestaande uit 50 min & plussers, zonder leesbril geen kaart meer kunnen lezen bij nacht. Hongerig en moe van een zonovergoten dag en inmiddels al rond de klok van 21.00 uur, besloten we bij het eerste de beste restaurant dat ons de moeite waard leek te stoppen. Een Hollands ogende bistro is het wat? Het terras zat vol en de geuren lonkten, ja waarom niet? Nou om te beginnen vanwege de wachttijden, twee uur voor een voorgerecht en hoofdgerecht daar heb je geen zin meer in als je hongerig neerstrijkt voor een hapje. Wellicht het gevolg van een te pretentieuze kaart en een keukentje van twee bij twee om het in te bereiden. De rekening viel dit keer ook in de prijzen, maar dan in minder gunstige zin. Maar ja, we hebben dan ook wel in een echte bistro gegeten. Het werd een niet gepland latertje en thuisgekomen rolden we dan ook direct onze bedden in. Drumi dushi en dat hadden we gedroomd! Mijn vriendin en ik zaten, lagen, hingen ’s nachts aan de pot gekluisterd. Ieder zijn eigen wel te verstaan, omringd door een kakofonie van onze interne ontregelde processing. Wat een ellende, met mijn ruim gesorteerde huisapotheekje viel er niet tegenaan werken. Nu drie dagen later, brak en wiebelig en nog steeds onrustig van binnen. Het leek ons wel zo netjes om het restaurant op de hoogte te stellen van onze kuminda poisoning en daar kregen we een ouderwetse oer Hollandse reactie: “Nou, dat hebben we nog nooit meegemaakt, dat kan niet, bent u wel bij de dokter geweest voor de juiste diagnose etc”. Wederom een vieze smaak in de mond… Wat is er nou toch mis met: “Wat ontzettend naar om te horen, ik neem het op met de keuken om te bespreken wat de mogelijke oorzaak zou kunnen zijn en ik bel u terug, wat kan ik voor u doen ter compensatie?” Van dat laatste krijg je toch zowaar weer trek. Ajo Nelly