Longstories

Elke dag gaat het een stukje beter. De tweede fractie van de bestraling is achter de rug en ik heb het gevoel dat ik weer meer lucht heb dan de afgelopen week en ook wat minder moet hoesten. De bestraling moet de komende vier weken zijn werk gaan doen en het is te verwachten dat de bijwerkingen dan ook zullen toenemen. Daar heb ik nu relatief nog weinig last van. Over een paar weken volgt een CT-scan om te kijken wat de resultaten zijn van de radiotherapie en ik hoop dat mijn huidige conditie een voorbode is voor een goed resultaat. Ik ben ongelooflijk dankbaar dat ik al weer zo snel opgeknapt ben, ik had dit eerlijk gezegd niet durven hopen. Ik zie nu ook met vertrouwen uit naar Eurodisney, met voorpret vooruitblikkend op het plezier van mijn nichtjes en neefjes en het samenzijn met de hele familie.

Ik ben gevraagd om deel te nemen aan het project Longstories. Een bijzonder project waarin bekende beeldende kunstenaars zich verdiepen in levensverhalen van mensen met longkanker en hun naasten. Het resultaat is een serie unieke kunstwerken en geschiedenissen die vaak tegelijk aangrijpend, wijs en inspirerend zijn. De werken en de verhalen worden getoond in exposities in het land en op de website www.longstories.nl . Longstories is een indringende roep om meer begrip en betere behandelmogelijkheden. Mijn weblog en het interview dat vanmiddag wordt afgenomen vormen de basis voor een beeldend kunstenaar om mijn verhaal uit te beelden. Ik werk er graag aan mee en ben er trots op dat mijn verhaal verder gaat.

Volgende week zondag gaat mijn broer Eric, zijn nieuwe pup ‘Nelly’ ophalen. Het is een Golden Retriever en ze komt uit een nest met vier broertjes. Aanstaande zondag ontvang ik de eerste foto’s en deze zal ik meteen op mijn blog plaatsen. Ben de hele week al bezig om internetwinkels af te struinen naar leuke en nuttige hondenbenodigdheden. Heb er erg veel plezier in om mijn naamgenootje te verwennen. Eric merkte op dat het wel een hele eigengereide hond moet zijn, omdat ik gewend ben om orders te geven en niet aan te nemen. Ik weet het, ik blijf een regeltante tot op het laatste moment met het stuur stevig in mijn handen. Over sturen gesproken, gisteren heb ik voor het eerst sinds maanden weer een keer zelf achter het stuur gezeten. Ik was erg onzeker en ik lijk in niets meer op die rolbevestigende BMW-rijder die op het allerlaatste moment invoegt, bij stoplichten te hard optrekt en de maximum snelheden standaard overtreedt. Weer een ergernis minder voor de medeweggebruikers en ook hierin pas ik me wel weer aan. ‘Een tutje dat niet kan rijden en voor het eerst de auto van haar man heeft geleend’, dat is het beeld wat ik voor me zie. Een lekker tutje dan maar…

Ik kan het niet genoeg zeggen dat we jullie enorm dankbaar zijn voor alle liefdevolle steun en verwennerij, de afgelopen weken hebben we dit weer als hartverwarmend ervaren. Liefs Nelly