You have it all

The mind is always telling you
that you need something else to be happy.
This is not the truth.
You need nothing to be happy.
Happiness is your nature.
When you are just in this moment,
you see that nothing is missing.
You have it all.

Samarpan

Zon, zonnig, zonnigst

De zon schijnt en blijft schijnen, wat een mooie zomer beleven we nu. Dit maakt onze laat ingezette lente weer helemaal goed. Wij vertoeven dagelijks in ons park dat sinds kort de status heeft van een monument en daarmee alle aandacht en zorg krijgt van de gemeente. Daar past ook een nieuw gebruikersreglement bij. De verschillende zones zijn keurig opnieuw ingedeeld; de jongleerzone, de barbecuezone, de voetbalzone, de zonzone en de hondenzone. Iedereen houdt zich keurig aan de geschreven en ongeschreven regels. Zo doen we dat in ons Zocher Park. Nou ja, op enkele hondenbezitters na dan, die vinden het ongehoord dat hun hond niet overal in de park onaangelijnd welkom is. Laten dat ook met veel bombarie weten; pamfletten te pas en te onpas, notabenen met nietjes vastgemaakt op de bomen, de bordjes met 'honden hier aan de lijn' overgespoten en met de snuiten in de wind, lekker los, zonder riem. Kan niet voelen hoe het is voor een hond, aan de riem naast je baasje, lijkt me op zich niet traumatiserend, maar weet wel hoe het is om continu, bij elke stap die je hier verzet in Nederland, te moeten oppassen dat je niet geheel onfortuinlijk in een hondendrol stapt. Heb al eens mijn schoenen weggegooid, op zich geen probleem ik heb altijd nog wel een paar, omdat ik het niet kon verdragen de stront tussen mijn profielzolen uit te moeten peuteren. Ik weet een goede deal; alle honden altijd en overal los, maar dan geen drol meer te zien?

Aanstaande donderdag gaan Diederik en ik voor twee weken naar Zuid Frankrijk, waar we samen met mijn zussen en aanhang in de week van de 22ste tot de 29ste een huis hebben gehuurd in Venasque. Het huis is van de familie De Sade en onze beroemde markies schijnt er ook vertoefd te hebben. We hebben mijn neefje Max, van 13 jaar, beloofd dat hij in de kelder mag slapen. We rijden donderdagochtend weg en gaan op ons gemak richting het zuiden, met twee leuke stops onderweg. Op de terugweg bezoeken we een vriendin voor een paar dagen in haar nieuwe Franse stulpje en gaan we in een even relaxed tempo weer terug naar Nederland. Ik hoop dat mijn stem wat bijtrekt de komende periode, want de afgelopen twee weken is het helemaal niets met mijn stemgeluid. Volgens de logopediste speelt het weer hier een rol in en is het volkomen normaal. De toehoorders vinden het ook geen probleem, zij zijn wel gecharmeerd van mijn zwoele stem, maar ik mis het wel om lekker onbeperkt te kunnen babbelen. Veel boeken lezen dan maar in de vakantie en dat is zeker geen straf. Wij gaan genieten van het Franse land en ik wens jullie een mooie voortzetting van de zomer. Tot over een paar weken. Dikke kus Nelly

"Help, ze heeft kanker"

Als je kanker krijgt, krijg je dat niet alleen. Voor je directe omgeving, echtgenoot, familie, vrienden en collega's, is de directe confrontatie met deze ziekte eveneens heel pijnlijk en zwaar. Ineens word je van dichtbij geconfronteerd met sterfelijkheid, angst, pijn en verdriet. Voor de ander ben ik niet meer alleen Nelly, maar iemand waar iets vreselijks mee aan de hand is. Iets wat een ander moeilijk kan vatten, want probeer je maar eens voor te stellen hoe jij zou reageren als je hoort dat je ongeneeslijk ziek bent en dat er geen hoop meer voor je is. Voor mij was dat net zo in de periode voordat ik ziek werd. Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond als iemand in mijn directe omgeving geconfronteerd werd met een ongeneeslijke ziekte. Ik kon me onmogelijk voorstellen hoe het voor de ander moest zijn, hoe hij zich zou voelen en welke woorden of gebaar daar bij pasten. Maar op zoek gaand in mijn hart vond ik altijd het antwoord en de juiste woorden. Dat was nog niet zo toen mijn klasgenootje Wilma op haar 15de kanker kreeg en binnen een jaar overleed. Ik zie ons, haar vriendinnen, nog zitten bij haar thuis, niet wetend wat te zeggen, het onderwerp volledig vermijdend en met een brok in ons keel van onmacht en verdriet. Wilma probeerde het nog, door haar pruik af te zetten en ons kenbaar te maken, geen probleem toch, jullie weten toch wat er met mij aan de hand is. Ik kon toen geen woorden vinden, natuurlijk de verzachtende omstandigheden; ik was pas vijftien, maar toch, ik ben daar altijd aan blijven denken. Nu ik zelf ziek ben ervaar ik dat alle contact oké is, hoe ongemakkelijk soms dan ook, maar dat weglopen onaanvaardbaar is. Toch hebben wij het ook meegemaakt dat sommige mensen om ons heen in stilte gehuld bleven, van ons wegdraaiden als ze mij zagen en met gepaste excuses uit ons leven verdwenen omdat de vriendschap die nu gevraagd wordt meer van de ander vraagt dan van ons. We begrijpen het wel; de onmacht, het niet kunnen omgaan met, maar ik kan je zeggen het doet wel pijn. Want juist nu zijn alle woorden, alle gebaren, hoe klein en wellicht door de ander als onbelangrijk gezien, voor ons van grote waarde. Ja, er zijn mensen afgevallen, maar gelukkig zijn er veel meer gebleven en ook bijgekomen. Onze familie en vrienden, die echte vrienden blijken te zijn nu het er op aankomt en er onvoorwaardelijk voor ons zijn. Maar ook uit onverwachte hoeken verrassen mensen ons, door hun hart te laten spreken en vriendschap en steun te bieden; mensen die laten zien wie ze zijn, op die momenten in het leven die er echt toe doen. Ik ben nog steeds dezelfde Nelly, met een nieuwe ervaring, die heel zwaar is, maar ook veel brengt. Ik voel me geliefd en daarmee een heel rijk mens, liefs Nelly

O, ik weet het niet,
Maar besta, wees mooi.
Zeg: kijk, een vogel
En leer me de vogel zien.
Zeg: het leven is een brood
Om in te bijten en de appels zien rood
Van plezier, en nog, en nog, zeg iets.
Leer me huilen, en als ik huil
Leer me zeggen: het is niets.

Herman de Coninck

Een verkoelend briesje

Omdat ik weinig verstand van voetbal heb, zul je mij niets horen zeggen over de kwaliteit van het Portugese voetbal. Maar met een uitstekend gevoel voor dramatiek, kan ik natuurlijk met uitgestreken gezicht zeggen: “lekker hé dat ze naar huis zijn gestuurd, zij die onze jongens te slim af waren”. Natuurlijk hebben ze het geprobeerd, met valpartijen, zuidelijk oververhitte gebaren richting de scheids en pijnlijk vertrokken gezichten. Met een voorziene blik riep ik met regelmaat tijdens de wedstrijd: “ik zeg leg…” en ja, hoor voor ik wist lag er weer één. Onbegrijpelijk dat de scheidsrechter zo weinig gevoel had voor rechtvaardigheid, ze niet één penalty gunden en lekker liet doorspelen. Mijn avond was het wel. Alleen jammer dat we nummer 14 Nuno Valente, niet meer terugzien op het veld, met recht een lekker ding te noemen, vooral wanneer het zweet van zijn gezicht droop. Maar op mijn leeftijd ga ik niet meer voor het uiterlijk alleen en zijn de voetbalkwaliteiten van onze, meer op leeftijd, Zinedine Zidane een feestje om naar de kijken. Alleen voor hem alleen al mag Frankrijk van mij winnen zondag. Vanmorgen weer bij de fysiotherapeute geweest, “lekker hoor ik menigeen zeggen”. Nou, vergeet dat maar, ik ben niet kleinzerig, maar als Barbara haar duimen en knokken diep in mijn spieren drukt, ziet het soms even zwart voor de ogen. Een diepe zenuwpijn maakt zich meester van mij waardoor ik even niet anders kan dan een diep grommend en kreunend geluid te uitten. Glimlachend biedt ze dan haar excuses aan, maar drukt tegelijkertijd en beslist door met de opmerking: “alleen zo krijgen we het eruit”. De uitdrukking wie mooi wil zijn moet pijn leiden, heeft voor mij een hoger doel dan pijn met pijn bestrijden. Toch helpt het en voel ik op sommige dagen al enigszins verlichting en daar is het allemaal om te doen. Over het weer niets te klagen, of toch…? Oké dan, het was me echt iets te warm, voelde me snel moe en benauwd de afgelopen dagen. Heeft iedereen natuurlijk, maar met één long moest ik er toch meer aan trekken, of juist veel rustiger aan doen. Vandaag haal ik weer opgelucht en verfrissend adem. Met een zomers briesje wens ik jullie een goede nacht, liefs Nelly