Een nieuwe dag, een nieuw begin

Hoe breng ik onder woorden wat we afgelopen donderdag hebben meegemaakt?
Het laat zich niet beschrijven, maar ik wil het wel met jullie delen. Donderdagochtend hadden we een gesprek met de longarts en hij vertelde ons dat de ingreep zeer riskant was, omdat nadere bestudering van de CT-scan had uitgewezen dat de tumor door de luchtpijp was heen gegroeid. Er deden zich twee grote onzekerheden voor: ten eerste was het de vraag of de wand van de luchtpijp nog intact was of dat deze vergroeid was met de tumor en ten tweede als er nog een wand was, zou deze het dan houden als ze aan de binnenkant de tumor (voor een deel) zouden proberen te verwijderen of zou de buitenkant van de tumor dan naar binnen drukken? In beide gevallen zou een fatale bloeding optreden en zouden ze me niet meer bij laten komen. Er was geen mogelijkheid om de situatie van tevoren goed in te schatten, dit zouden ze pas kunnen beoordelen als ze echt gingen snijden en dan was er geen weg meer terug. Als ze niet zouden ingrijpen dan dreigde er op niet al te lange termijn een fatale obstructie, waarbij ik in feite zou stikken. Wat een beslissing, wat ging het snel, we waren er geen van tweeën op voorbereid en toch stonden we ervoor. Het was voor mij geen optie om niets te doen, omdat ik de laatste week merkte hoe hard ik achteruit was gegaan en hoe weinig lucht ik nog maar had. Dit was niet de manier waarop ik zou willen sterven. Ik zou of weer lucht krijgen of op een voor mij waardige manier sterven. Nog maar vier uur hadden we, wat een onwerkelijkheid, wat een verdriet, wat een onmogelijkheid! Op het moment dat we de beslissing hadden genomen om door te gaan hebben we mijn broers en zussen en een paar goede vrienden gevraagd met ons te zijn. De uren die we met elkaar hebben doorgebracht waren zeer intens en gevuld met tranen, liefdevolle omhelzingen, mooie woorden en een lach. Ik heb tot op het laatste moment ook mijn gevoel voor humor en regie niet verloren en als ‘Ons klein Directeurke’ zoals Diederik mij liefdevol pleegt te noemen, trachtte ik nog het nodige te regelen vanuit mijn ziekbed. Mijn broer Erik, zijn nieuwe pup wordt nu 'Nelly' genoemd en ja… het is een meisje. Tot op het laatste moment ben ik mezelf gebleven, ik kon heel dichtbij blijven. Natuurlijk had ik wel eens nagedacht over mijn afscheid en hoe dat er uit zou zien. Toch kun je je er geen voorstelling van maken, ik bedacht me dat ik nog zoveel zou willen zeggen, maar we hadden juist niet meer zoveel woorden nodig. Het ging er niet om wat we elkaar nog te zeggen hadden, wat we eigenlijk wilden, was dat we met elkaar konden blijven delen en dat is juist de betekenis van het definitieve afscheid. Hoe moeilijk en zwaar het ook was, ik merkte dat ik een grote rust over me had en dat ik kon zeggen dat het goed was. ‘Dat ik van mijn leven gehouden heb en dat de laatste twee en half jaar zwaar waren geweest, maar ook heel mooi. Dat ik de essentie van het leven in de volle omvang ervaren heb en dat liefde onsterfelijk is.’. Het was zeker niet zo dat ik het opgaf, maar ik kon loslaten en daarmee kwam er ook ruimte voor de dood. De laatste blikken, de laatste zoenen, de laatste groeten, het uitzwaaien toen ik weggereden werd, het was hartverscheurend… Diederik is bij me gebleven tot op de operatiezaal, tot ik in slaap werd gebracht en ik voelde me zo geliefd. Door hem kon ik mijn rust bewaren, ik had het niet gekund zonder zijn steun, zonder zijn liefde, mijn aller, allergrootste held. En toen werd ik wakker gemaakt en mijn eerste gedachte was: “Jullie kunnen me niet wakker maken, want ik ben dood!”. Daarna, toen het langzaam tot me door begon te dringen voelde ik me zo gelukkig, zo blij, alsof ik een nieuw leven had gekregen. Op de uitslaapkamer trof ik een intens gelukkige Diederik en we zijn samengesmolten. Naast me lag een vrouw die haar eerste kindje had gekregen en ik was zo blij voor haar. Zij gaf leven en ik kreeg mijn leven terug. Voor hoe lang? Dat weten we niet. De situatie is ernstig en aanstaande dinsdag hebben we een gesprek met de arts om te horen wat de verwachtingen zijn. Ik realiseer me dat de dood dichtbij is, maar ik ben vandaag een heel gelukkig mens. Zolang ik leef, omhels ik het leven, de dood krijgt zijn tijd. Het was heerlijk om weer terug te komen op de kamer en al die blije gezichten te zien. Lieverds, wat een mooi cadeau! Van de artsen en verpleging begreep ik achteraf dat het echt heel kritiek was geweest en ook bij hen overheerste blijdschap en opluchting. Ik kreeg te horen dat ik wel een engeltje moest hebben…. Nou, meerdere denk ik. Gistermorgen heb ik nog een bronchoscopie gehad om te kijken of alles in orde was en gelukkig verliep dit onderzoek een stuk minder heftig dan afgelopen dinsdag. De tumor is grotendeels verwijderd en de ingreep heeft ervoor gezorgd dat twee van de drie vertakkingen naar mijn long nu volledig vrij zijn waardoor ik weer heel veel meer lucht heb. Gisterenmiddag kon ik naar huis en toen ik mijn eerste stap buiten zette heb ik wel wat traantjes gelaten. Ik heb een aardig jasje uitgedaan en op dit moment ben ik zwakjes, maar oh zo blij dat ik weer in de armen van Diederik kan liggen. Ik wil mijn diepe bewondering en respect uitspreken voor de zeer betrokken wijze waarop de artsen en verpleegkundigen in de VU ons afgelopen donderdag hebben begeleid en ons alle ruimte hebben gegeven om met elkaar samen te zijn. Ik omhels het leven, ik omhels jullie, met al mijn liefde Nelly

I wish you enough sun to keep your attitude bright.
I wish you enough rain to appreciate the sun more.
I wish you enough happiness to keep your spirit alive.
I wish you enough pain so that the smallest joys in life appear much bigger.
I wish you enough gain to satisfy your wanting.
I wish you enough loss to appreciate all that you possess.
I wish you enough hellos to get you through the final good-bye.