Voorbij de koffie en de cake

Er zijn maar weinig mensen die dood willen, dus waarom zou je je met dood bezighouden? De dood heeft voor velen van ons een ‘angstig’ karakter en zolang mogelijk negeren is nog steeds de beste strategie gebleken. Als je zoals ik je eigen afscheid wilt regelen en dat in de stijl van je leven wilt doen dan loop je tegen een weggestopte en weinig transparante bedrijfstak aan met veel standaarden en doodoeners die mij niet passen. Of je treft een enkele onsmakelijke ondernemer die de mens achter de dood niet meer ziet, zoals de uitvaartonderneming die ik benaderde naar aanleiding van zijn site die ‘under construction’ was. Toen ik via Google op zijn site terechtkwam trof ik een heftig gravend stripfiguurtje aan met daaronder de tekst 'hier wordt gewerkt', dit riep bij mij een onsmakelijk gevoel op. Dus ik stuurde een mail met de vraag of de stripfiguur symbool stond voor het graf dat gedolven werd of voor de site waaraan gewerkt werd. Krijg ik als enig antwoord: “Wat denkt u zelf?”. Kijk, door dit soort mensen blijft de branche een enge uitstraling behouden, zo onesthetisch en niet empatisch, weg ermee en u mag blij zijn dat ik uw naam niet noem! Gelukkig zijn er de afgelopen jaren meer en meer mensen mensen, meestal vanuit persoonlijke ervaringen, ingestapt in de ‘persoonlijke uitvaartbegeleiding op maat’. Als ik zou blijven leven zou ik met deze ervaring mijn nieuwe roeping wel weten... Wij hebben inmiddels veel zelf geregeld en dat stemt me, hoe gek het ook klinkt, blij en tevreden. Het afscheid zal zijn zoals ik het graag wil, een afscheid dat bij me past, stijlvol, warm en met kleur. De dood heeft voor mij nu een gezicht gekregen, mijn eigen gezicht, en daarmee kan ik me de dood niet meer als eng voorstellen. Als je zelf zaken rondom je overlijden regelt en verder kijkt en zoekt dan de reguliere aanbieders kom je gelukkig ook bijzondere mensen tegen, die iets moois maken voor dode mensen en daar heel betrokken bij zijn. Zo kwam ik, ook via Google, op de site van Radboud Spruit, http://www.grafkist.nl/ Hij maakt prachtige kisten, de eerste die ik gezien heb en die ik niet eng vind, mooi zelfs en hij doet dat met heel veel liefde. Ik was op zoek naar een opbaarplank omdat ik, niet in een kist wil, maar opgebaard wil worden met een lijkwade, en ook die maakt hij. De opbaarplank heet Petronella, mijn eerste doopnaam, en dat gaf nog een extra dimensie. Ik heb Radboud gesproken en we hebben een paar keer met elkaar gemaild en ik moet zeggen het is een verademing om met iemand te kunnen delen voor wie de dood, de doodsnormaalste zaak van het leven is. Ook hebben we vrienden van ons gevraagd ons te helpen om het afscheid voor te bereiden. Erny, met wie ik al meer dan 25 jaar bevriend ben en die mijn favoriete kledingontwerper is, maakt mijn ‘laatste en unieke Erny’, een kleurrijke wade waarin ik toegedekt word. René een goede vriend van Diederik is bezig met het ontwerp van de kaart en stap voor stap krijgt deze de gewenste vorm. Deze processen zijn zwaar voor iedereen, maar Diederik en ik ervaren het als bijzonder en liefdevol dat onze vrienden zo betrokken zijn en ons hier bij helpen, dit maakt het zoveel meer eigen en van ons.

Ik weet dat sommige mensen denken (en een enkeling vraagt het ook aan mij) of het niet beter was geweest als ik de 10de april niet meer wakker was geworden. Dan had ik dit allemaal niet meer mee hoeven maken. Ik kan jullie met m'n hand op het hart verzekeren dat ik niets, maar dan ook niets had willen missen. Hoe zwaar en verdrietig ook, er zijn nog steeds heel veel bijzondere momenten en veel liefdevolle mensen om mee te delen. En dat ik de gelegenheid heb gekregen om mijn afscheid te regelen doet me goed, het is nu veel meer rond. Bijna alle dagen van de week hebben we nu vrienden en familie over de vloer, die Diederik een stukje zorg uit handen nemen door voor ons te koken, op mij te passen of wat huishoudelijk werk te doen. Ze zijn er zonder aanwezig te zijn en geven zonder te vragen, schatten van helden van en voor ons. Eenzaam, maar nooit alleen en door liefde omgeven.

Gisteren ben ik voor het eerst in veertien dagen weer echt op pad geweest naar mijn oudste broer in de kop van Noord Holland. Daar hebben we een heerlijke middag doorgebracht in de tuin met de hele familie. Zo kostbaar en dierbaar deze uren, ik geniet er intens van en ook voor Diederik was het fijn om er weer even uit te zijn. Ik houd enorm veel van mijn familie en ik prijs me gelukkig als zus, schoonzus en tante met zo’n mooie club mensen om me heen. De foto’s staan al weer op het web en Diederik heeft recent ook nog een paar hele mooie plaatjes van Brigitte en mij geschoten. Ik heb vorige week een paar hele slechte en beroerde dagen gehad, maar voel me sinds vrijdag iets beter, kleine verschillen, maken nu een groot dankbaar verschil. In overleg met de longarts hebben we de dosering van de medicatie omlaag gebracht. Ik wens jullie zonnige dagen, met een zoen Nelly