Zwaaien

Al jaren hebben we de goede gewoonte, als wij afscheid nemen van gasten, om nog even te zwaaien. Staande of hangend over de balustrade van de openslaande deuren op de 1ste verdieping van ons appartementencomplex. Ons appartement is de meest rechtse van de vier als je de deur uitkomt in de centrale hal, maar steevast kijkt iedere vertrekkende gast als ze naar buiten komen direct naar boven omdat ze ons daar verwachten te zien. En dan treedt er verwarring op, omdat ze ons dan niet zien en ook wel eens een donker appartement treffen. In de verwarring wordt verder gekeken al dan niet geholpen door een joviale roep van mij en dan begint het eerste deel van het gedag zwaaien. Het is een mooi afscheidsritueel geworden in al die jaren dat we hier wonen en ik ben dan ook steevast teleurgesteld als gasten met de auto eerder afslaan en niet onder ons raam doorrijden, want dan pas is het tweede gedeelte, gedag zwaaien vanuit de auto, en dan het liefst met open ramen, klaar. De laatste weken heeft ieder afscheid weer een extra dimensie gekregen en wordt het zwaaien nog belangrijker, soms in stilte en soms heel uitbundig. Gisterenmiddag kreeg ik van twee dierbare vriendinnen in de open cabrio een serenade onder mijn raam. Tot de tranen uit mijn ogen stroomden en ik Marianne naar Franca zag gebaren dat het genoeg was, omdat niemand het meer droog hield en het terras verderop steeds nieuwsgieriger werd. Van die momenten, waarvan je niet wilt dat ze voorbij gaan… Elk afscheid, klein of groot is loslaten, je leven lang. Ik hoop dat ik straks ook word uitgezwaaid, met een traan, een glimlach en twee handen uitbundig en voluit. Dat was mijn leven ook. Ach en als ik dat dan zou kunnen zien…. Soms praten Diederik en ik over zijn toekomst zonder mij, een verdrietig onderwerp maar ook heel dierbaar, omdat ik graag blijf delen en fantaseren. Gisteren vroeg Diederik wat ik graag zou willen dat hij voor mij gaat bekijken, naar welke mooie plekken hij zal afreizen om ‘onze’ ogen de kost te geven. Dat vind ik zo mooi, omdat ik zeker weet dat onze liefde alles wat hij gaat ondernemen in de toekomst, nog mooier zal kleuren, nog mooier zal doen klinken. Het troost me om te weten dat zijn leven verder gaat, hoe moeilijk dan ook, en dat onze verbintenis onverbrekelijk is.

Vrijdag ben ik met de Tarceva begonnen en dat is me de eerste dagen heel zwaar gevallen. Misselijk, diarree, geen eetlust, doodmoe en lamlendigheid alom. Leuk al die ‘milde’ bijwerkingen, maar dat is voor iemand met mijn behandelgeschiedenis al gauw zo. Maar het blijft afzien. Nu is het ook zo dat mijn conditie op dit moment zeer te wensen overlaat dus dat zal niet meewerken. Sinds gisterenmiddag ben ik weer aangekleed en op de bank en ben ik zelfs weer naar buiten geweest. Een verademing, want in het weekend zag ik geen enkel lichtpuntje meer om verder te gaan, ik wist even niet meer hoe het moest, stoppen met de medicijnen of doorzetten? Een dieptepunt was dat ik de verjaardag van Yvon op zaterdag niet kon bijwonen en voor het eerst niet met de familie kon zijn. Nu gaat het beter, de ergste malaise is voorbij en ook al is het nog steeds hard werken, ik kan weer genieten van alle goede momenten. Het harde werken zit ook vooral in het eten, waar ik totaal geen trek in heb, maar wel mijn best voor doe omdat ik inmiddels weer twee kilo lichter ben en ik voor mezelf de acceptabele ondergrens van 55 kilo begin te bereiken. De eerste huidproblemen, zoals schraalheid en een licht pukkelgehalte beginnen door te komen en worden met veel belangstelling gevolgd. En nu maar hopen dat de kankerboys flink van slag raken. Ik wil nog wel wat dagen plukken. Liefs Nelly