Dwalend in mijn cocon

Het is onrustig bij mij van binnen, ik voel me onmachtig en niet in staat om contact te maken. Met de stilte in mezelf, met de buitenwereld, met alle mensen om me heen. Ik voel me moe, ik ben zonder energie en het lijkt wel of dit met de dag erger wordt. Ook heb ik minder zuurstof en word ik met kortademigheid geconfronteerd bij alles wat ik doe. Is dit de berg afwaarts die ik niet wil gaan en waar ik me tegen verzet? De kankerblues heeft mij sinds lange, lange tijd echt te pakken en dat valt niet mee. Ik voel me gedeprimeerd en dat wil ik niet zijn. Ik voel me een en al verzet en ik weet dat dit me niet helpt, ook nu geldt accepteer wat er is, maar het lukt me even niet. Waar is mijn vermogen om los te laten, om te omarmen wat er is? Om te genieten van de kleine momenten, elke nieuwe dag weer. Waar is de rust, mijn humor en relativeringsvermogen? Ben ik mezelf aan het verliezen in de angst om snel achteruit te gaan? Ik weet het even niet, maar voel me behoorlijk rusteloos en hulpeloos op dit moment. Nu ben ik vaker in mijn leven gedeprimeerd geweest en ik weet, dit gaat weer over, maar heb ik die tijd wel en zou daar misschien de weerstand zitten? Ik wil terug naar de vrede die ik voelde een paar weken geleden. Ik wil de tijd die ik heb zo goed mogelijk doorbrengen en als mijn lichaam het af laat weten dat wil ik niet dat mijn spirit me in de steek laat. Ik wil dicht bij mezelf kunnen blijven, contact blijven maken met iedereen die me lief is en in het hier en nu. Ik heb op dit moment geen woorden voor mezelf en geen woorden voor de ander, mijn blik dwaalt af, ik draai me om in mijn cocon en ik voel me opgesloten en alleen.