Een mooi afscheid

Gisteren is mijn paps begraven. Het was een persoonlijk, oprecht en warm afscheid, waarbij wij, de kinderen samen met de kleinkinderen, hebben stilgestaan bij het leven en de dood van mijn vader. Gisterenmorgen hebben we Piet thuis opgehaald. Zijn slaapkamer en de kist waren versierd met persoonlijke aandenken, brieven, kaarten en kleurrijke vlinders en tekeningen van mijn nichtjes en neefjes. Ik vond het heel fijn om bij hem te zijn en te zien hoe mijn familie deze week afscheid heeft genomen. Samen met mijn broers en zussen heb ik mijn laatste woorden aan hem voorgelezen. Ik had hem de donderdag voor hij overleed vanuit het ziekenhuis een mooi kaartje geschreven. Ik lag op mijn bed te lezen toen ik overvallen werd door een intens gevoel van betrokkenheid en liefde voor mijn vader en ik heb mijn woorden en gedachten toevertrouwd aan papier. Ik heb hem geschreven dat het goed met mij ging en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Dat ik begreep waarom hij er even niet voor mij kon zijn en dat ik zijn verdriet kende. Dat hij mij kon helpen door goed voor zichzelf te zorgen en te genieten van alle liefdevolle zorg om hem heen. Mijn woorden hebben hem net niet meer bereikt, maar voor mij voelt het anders.

Er waren gisteren veel mooie en ontroerende momenten: Toen we door Stompwijk reden, waar mijn vader begraven is, stonden er negen paarden, in stilte, bovenaan de dijk, te kijken naar de stoet die langs kwam. Mijn vader was een enorme paardenliefhebber en in mijn beleving keken ze hem na. Mijn broers en Diederik hebben mijn vader op de schouders de kerk helpen binnendragen voorafgaand aan de kerkdienst. Tijdens de dienst werden de kleinkinderen persoonlijk betrokken en naast het aansteken van kaarsen, het dragen van de bloemen en het klaarmaken van de tafel waren er ook hun ontroerende woorden; Luke (3 jaar): “Opa is een beetje dood, opa is in de lucht. Nikki (8 jaar) “Opa is dood, hij blijft onder de grond, tot de regenboog hem komt halen om hem naar de hemel te brengen”. Jaco (7 jaar) "Opa, als ik je nodig hebt dan roep ik je en dan weet ik dat je bij me bent”.

Het gedichtje van Jip (8 jaar)
“Mijn opa is dood
ik krijg tranen van verdriet
ik denk, dit wil ik helemaal niet
want hij was erg lief
hij had een stok om te lopen
en kon als de beste sigaren roken
op mijn verjaardag kwam hij altijd
met een groot cadeau voor mij
hij bleef nooit zolang
hij ging het liefst zijn eigen gang.”

En al die tijd fladderde er een vlinder rond de kist...

Anjelle en Erik schetsten beiden een persoonlijk beeld van het leven van mijn vader, met alle mooie, maar ook minder mooie tijden van zijn leven met ons. Zijn woorden: “maak er geen drama van als ik dood ben, maar wees blij voor me”, hebben wij gerespecteerd en vastgehouden bij zijn afscheid.

De dag van gisteren was mooi en er zijn heel veel mensen gekomen om afscheid te nemen van mijn vader waaronder onze persoonlijke vrienden, onze buren, collega’s en mijn allerbeste jeugdvriendinnetje van vroeger. Jullie aanwezigheid heeft mij ontzettend goed gedaan, fijn dat jullie er waren.

“Lieve Anjelle en Hans, Geert en Conny, Erik en Monique, Yvon en Ton, ik ben ontzettend blij en dankbaar voor alles wat jullie de afgelopen maanden voor paps hebben gedaan en ik kan me geen betere familie wensen. Ik ben trots op jullie, trots op wie we zijn en wat we met elkaar delen.” Liefs Nelly