Bugaboo

Schrijven helpt me altijd goed om mijn gedachten op een rijtje te zetten en mijn hoofd leeg te maken. Dus toen ik de rollator eenmaal aan mijn blog had toevertrouwd was de stap naar aanschaf eigenlijk al gezet. Geattendeerd door een vriendin zijn we zondag naar de ANWB geweest voor het bekijken van de Active Walker, de minst oubollige onder de rollators. Als Diederik iets aanschaft bekijkt hij meestal uitgebreid de mogelijkheden dus werd ook de Active Walker van voor naar achter onder de loep genomen. Ik zat op een afstand op een kruk humeurig toe te kijken en wilde er echt even niet bijhoren, die rollator was voor onze buurvrouw van 87. Dus toen Diederik heel belangstellend vroeg of ik hem niet even wilde proberen siste ik zo’n beetje terug dat hij het kreng snel moest afrekenen en dat ik weg wilde. Ik vond het echt een brug te ver gaan om in een volle winkel even leuk ‘aan de rollator’ te gaan. Thuis gekomen heb ik hem nog twee dagen genegeerd, maar vanaf woensdag kon ik het aan en sindsdien is hij volop in gebruik. Ik loop nu elke dag met mijn zuurstoftank aan boord, verbonden met mijn zuurstof neusbril zo’n 45 minuten buiten. Het is best inspannend, maar ook heerlijk om weer in beweging te zijn. En zelf lopen geeft ook een gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid. Ik bepaal nu waar ik loop en dat is anders dan telkens regisserend vanuit mijn rolstoel aanwijzingen te geven omdat er overal obstakels zijn om te ontwijken en ieder kuiltje of hobbeltje als onprettig aanvoelt. Mijn aversie tegen het gebruik van een rollator was niet alleen gekoppeld aan ‘het hulpbehoevende oude-van-dagen syndroom’. Het had voorral ook te maken met de beeldvorming van ziek zijn. In een rolstoel zittend kun je nog steeds weinig aan mij zien en valt er nog volop te speculeren waarom ik rondgereden word. Er werd zelfs nog met me geflirt. Maar achter een rollator schuifelend en gebruikmakend van zuurstof, dit moet wel ernstig zijn. En dat is het natuurlijk ook en het is aan mij om dit toe te laten in de buitenwereld en zo gezien te willen worden. Weinig verbeelding en aantrekkingskracht meer, maar wel veilig op de zebra, ik krijg nu heel galant alle tijd die ik nodig heb.

En stiekem ben ik na drie dagen achter de rollator al weer zo ver dat ik blij ben met mijn nieuwe gadget, Diederik mocht zelfs vandaag, in vol ornaat, een foto van me nemen. Ons buurjongetje van twee riep vrolijk naar zijn vader toen hij mijn rollator zag: “Nelly heeft een Bugaboo.”. Dus ik Googelen en ja hoor de Bugaboo site is helemaal hip en speelt in op ‘Modern mobility for modern parents in a modern world’. Niks geen geraniummarketing, maar innovatie en design, kijk voor de jongste onder ons daar kan het wel, dus de Bugaboo die houd ik er gewoon in.

Afgelopen week is moeizaam geweest. Ik heb veel last gehad van mijn darmen waardoor ik me bijna dagelijks slap en vervelend voelde en weinig energie meer overhield voor andere dingen. De Tarceva tast de slijmvliezen aan en dat levert in mijn geval een geïrriteerde huid, neus, ogen en ontregelde darmen op. Ik heb maar weinig nodig om uit evenwicht te raken en als dat gebeurt dan is de koek ook snel op. Het blijft onwerkelijk om alle beperkingen te accepteren en te integreren in het gewone dagelijks leven. Een vriendin van mij liep van de week een stukje met me op en ze vond het behoorlijk confronterend om me hijgend en puffend naast zich te zien voortschuifelen. Ik moest haar zelfs vragen om een deur voor me te openen omdat die te zwaar voor me was. Soms denk ik wel eens als iedereen zich nou eens een half uurtje voelde zoals ik me voel dan is het misschien duidelijk en hoef ik niets meer uit te leggen. Maar zo werkt het niet en wat ik vraag is eigen onmogelijk, het liefst zie ik dat iedereen in mijn omgeving als vanzelfsprekend anticipeert en zich aanpast aan mijn beperkte vermogens van dit moment (en die kunnen veranderen met het uur) en dat is onhaalbaar. Ik noem er zo maar eens een paar; liever niet door elkaar praten dat wordt me teveel, letten jullie wel op of ik ook nog iets wil zeggen want het duurt even voor ik op gang ben en mijn stemgeluid is zacht, niet te snel en teveel achter elkaar praten dan haak ik af, wil je alsjeblieft je schoenen uitdoen want die hakken klinken zo door op de houten vloer, mag je ketting af want ik word gek van het gerammel van die kralen. Je kan het van je alleroudste opoe niet bedenken, maar deze mup kan de gewoonste dingen soms echt niet meer handelen en ga daar dan maar eens even aan toegeven, ik en de ander… Maar vandaag scheen de zon en is het lichamelijk weer wat rustiger aan het front, dus vol goede moed en zin kijk ik uit naar een warm en licht weekend. Geniet van de komende mooie dagen met een warme groet, Nelly

Stilte is het verschil, tussen
niks zeggen, en alles al gezegd hebben.
Tussen gewone stilte, en stilte
na de laatste regel over een gedicht
over de stilte.

Herman de Coninck