Druilerige dagen

Vrijdagmiddag en de regen komt hier momenteel met bakken uit de hemel en gezien de voorspellingen van de buienradar zal mijn dagelijkse wandeling er vandaag bij inschieten. De buitenradar is zeer betrouwbaar en heeft mij de afgelopen dagen telkens tussen de buien door geloodst. Mijn wandeling staat altijd voor de tweede helft van de middag op het programma omdat ik me dan het beste voel. Het lopen doet me goed, zowel fysiek als mentaal, maar vraagt ook veel aandacht en energie. Praten en lopen tegelijk dat gaat echt niet en elke minimale stijging van een looppad wordt door mij als een berg van de 3de categorie ervaren. Daarbij vraagt de besturing van een Bugaboo om een strak en vlak oppervlak en geen naar de zijkant aflopende paden zoals bij ons in het park, dan verlies ik controle over mijn stuur en loop ik alleen maar te zeulen. Wat ik echt niet meer kan want daar ben ik te zwak voor, gewoon lopen zonder obstakels daar ligt ongeveer mijn tax. Ik realiseer me tegenwoordig heel goed welke hindernissen mensen met een verminderde mobiliteit tegenkomen. Je kunt het je zo gek niet bedenken. Mijn energie en de Bugaboo zoeken de weg van de minste weerstand en zijn daarmee leidend, dus zo zie je mij, voor het oog redelijk ongecontroleerd, van links naar rechts zwalken. Voor mijn wandelpartners is dit ook even wennen want zonder vriendelijke waarschuwingen van mijn kant, omdat praten me dan teveel energie kost, worden zij ook maar een beetje heen en weer gemanoeuvreerd. En intussen rol ik gewoon door! Ik snap best dat zieke mensen antisociaal kunnen overkomen…. Het is misschien wel een goed idee om nieuwe wandelpartners vooraf in te lichten over dit wellicht in hun ogen toch wat vreemde gedrag. Ik probeer me maar voor te houden dat het mijn ziekte is die veeleisend is en niet ik anders zou ik mezelf nog wel eens als onmogelijk kunnen gaan beschouwen. En hulde aan alle lieverds om me heen die steeds geduldig en liefdevol meeveren. Ik vraag me best wel eens af, soms in stilte en soms hardop of ze er niet klaar mee zijn. Niet met mij, maar met de hele situatie, ik kan me dat zo goed voorstellen na drie jaar ziekte en heen en weer geslingerd worden tussen hoop en vrees, leven en dood. Het is niet makkelijk om elke keer weer te schakelen en te dealen met wat er is. Iedereen heeft zijn eigen leven en het leven gaat door en hoe verhoudt zich zo’n lang ziekteproces daarin. Een vriendin verwoordde het vorige week heel mooi toen ik zei dat ik weer in het ‘gewone leven’ was aanbeland na een intense periode en de intimiteit van ‘een naderend afscheid’ wat in mijn gevoel een paar keer heel dichtbij is geweest. En dat ik het weer even moeilijk vond om aansluiting te vinden bij mijn eigen gevoel, maar ook in relatie tot mijn omgeving. Dat ik wat afstand voelde. Zij begreep het heel goed en vertelde over een vriendin van haar die een goede vriendin had verloren na een lang ziekteproces en dat ze ook diverse malen had meegemaakt dat het slechter met haar ging en het einde nabij leek, maar hoe ook dat ging wennen na de eerste keer. “Ja het klinkt misschien gek”, had ze gezegd, “maar hoe vaak kan een mens eigenlijk doodgaan?” Ik vond het een verhelderende uitspraak, hij kwam in letterlijke zin binnen en ik kan de betekenis goed aanvoelen. Wat we met elkaar delen in mijn ziekteproces overstijgt elke beleving en daarin heeft het leven en ook de dood zich in alle intensiteit aangediend. De dood kennen we als het definitieve einde van ons leven hier op aarde, maar met de dood verder leven dat is wat wij nu doen.

Ik voel me de afgelopen week en beetje gedeprimeerd, mijn bekende jaarlijkse herfstblues (het leven gaat gewoon door) dient zich aan en daar horen lusteloze en wat sombere stemmingen bij. Nu mijn lichaam het zo zwaar heeft is mijn mind mijn motortje en als deze vast dreigt te lopen valt er weinig te beleven. Ik heb moeite om van dingen te genieten en ik ben weinig geïnspireerd naar mezelf en naar mijn omgeving toe. De dagen waarop ik me lichamelijk ‘goed’ voel zijn momenteel ook in de minderheid en dat vraagt veel van mijn incasseringsvermogen. Ik probeer zo goed als mogelijk mezelf de ruimte te geven om deze gevoelens toe te laten omdat ik uit ervaring weet dat dit het beste werkt. Loslaten….en na regen komt zonneschijn. Fijn weekend, liefs Nelly