Een kijkje achter de schermen

Nu mijn actieradius in en om het huis beperkt is kijk ik veel meer televisie dan voorheen. Naast de ene toegestane en nog altijd te verantwoorden soap die ik al twintig jaar volg, voor de kenners onder ons, dit moet ‘The Bold and the Beautiful’ zijn, trakteer ik mezelf nu ook graag op ‘Project Catwalk’, ‘ATWT’, ‘Ik vertrek’ en vanaf morgen komen daar ook nog de ‘Gooische vrouwen’ bij! Meestal neem ik dit soort programma’s op om me in de vermoeide uurtjes waarop mijn lichaam rust vraagt, lekker te laven aan voor mij ontspannende televisie. Diederik houd ik daar ver van weg, want die stelt me al twintig jaar de vraag waarom ik in vredesnaam naar ‘The B&B’ kijk, want het is pulp en er gebeurt toch helemaal niets. Hij heeft gelijk, maar ik vind het lekkere ongecompliceerde intrige televisie en dat er niets gebeurt valt te betwisten, wat zij allemaal uit één familie halen is ongekend. Recent op mijn netvlies is ‘Escape to the Country’ binnengekomen, een programma van de BBC waarbij de presentator voor mensen die de stad willen ontvluchten, op zoek gaat naar een huis op het idyllische platteland. De landelijke omgevingen zijn inderdaad vaak adembenemend, maar zodra je een stap over de drempel zet van één van de cottages val je met je neus in ‘The amazing world of the English interior and decoration’. Met als hoofdkleuren, diepbruin, donkerbruin, lichtbruin en gedekt bruin en voor de rest kan alles; van vloerbedekking op het toilet en in de badkamer tot bloemetjesbehang, heftig gedrapeerde gordijnen en te grote meubels, waarbij één ding telt als het maar helemaal volgestouwd staat. De nieuwe buitenbewoners wensen al gauw twee tot drie reception rooms, meestal zo klein dat wij van deze huiskamertjes één grote open ruimte van zouden maken, maar je zal toch maar eens gasten krijgen ver weg van de bewoonde wereld. Heerlijk om naar te kijken en Jan des Bouvrie, ‘daar heb je hem weer’, nou niet in the countryside, nog nooit van gehoord!

In de aanloop naar de Olympische Spelen ben ik ook gegrepen door de vele en afwisselende documentaires die worden uitgezonden over China. Een land waar ik buiten de boeken en verhalen om nog weinig verbeelding bij had en waar ik nu een visuele blik, weliswaar via derden op kan werpen. Ik verbaas me en verwonder me, maar houd mijn mening nog even voor me, er wordt al voldoende gezegd en ik probeer te begrijpen wat ik allemaal zie, hoor en lees, buiten de harde feiten om van de schending van mensenrechten, de persvrijheid en de onderdrukking van Tibet. De documentaire die me van de week erg beroerde was ‘Vote for me’, gefilmd in een basisschool in Wuhan, een centraal-Chinese stad zo groot als Londen. Regisseur Weijun Chen volgt de verkiezing van een klassenverantwoordelijke, voor de leerlingen van de derde klas is het hun eerste kennismaking met de democratie. De achtjarige kandidaten treden tegen elkaar in het electorale strijdperk en trachten de andere leerlingen over te halen voor hen te stemmen. In China bestaan geen verkiezingen, buiten die in de Communistische Partij. Maar miljoenen Chinezen stemden wel mee in de plaatselijke versie van Pop Idol. De bedoeling van het experiment was na te gaan hoe de democratie zou functioneren, als ze in China zou (of zal) bestaan. Is democratie een universeel gegeven? Werkt ze overal volgens dezelfde patronen? Gedragen politici - zelf als het Chinese kinderen zijn - zich altijd en overal op dezelfde manier? De intriges en manipulaties waren niet van de poes, acht jarigen die werkelijk alles uit de kast haalden. Elkaar fascist en dictator noemend, de hele klas ophitsend om een optreden vooraf al onmogelijk te maken, cadeautjes, bedreigingen en klappen die werden uitgedeeld, ouders die de speeches schreven, alles leek geoorloofd in deze kleine leerschool der democratie. En tussen alles door waren er ook tranen, die begonnen bij één van de kandidaten die werd uitgejouwd en zich binnen mum van tijd verspreidden naar een groot deel van de klas, hartverscheurend verdriet. Tja er valt veel te leren, een eerste kennismaking met de democratie, je zou zo je twijfels krijgen…. Maar je uitspreken, je stem laten horen is één van de mooiste rechten en zou een universele vrijheid moeten zijn www.Savetibet.org

En zo is er al weer een week voorbij en de tijd krijgt weer meer betekenis. Weken geleden dacht ik alleen nog maar achteruit te gaan en het voor mij onvoorstelbare gebeurde. Ik klom uit een heel diep dal en inmiddels ben ik al weer vier weken verder en is mijn huidige conditie redelijk stabiel. Wel met ups en downs, ik kan zomaar een topdag hebben, zoals afgelopen woensdag, waarop ik me ineens weer beter voel dan de dagen daarvoor en als het tegenzit, zoals gisteren, dan voel ik me gebroken en doodmoe. Waar het evenwicht precies zit en hoe ik dat kan beïnvloeden is niet altijd duidelijk, al lijken mijn ingewanden die onder invloed van de Tarceva snel van slag zijn wel een cruciale rol te spelen. Dus het blijft per dag bekijken hoe de vlag er voor staat. Met toch steeds de prikkelende gedachte in het achterhoofd “kan het nog een stapje vooruit?”. Want dat geeft perspectief, zicht op een nu nabije toekomst die ik niet meer voor me zag, maar nu wel en dat smaakt naar meer. Onze 20 jarige huwelijksdag, ze nadert en we gaan het vieren als het even kan! Mijn stapje vooruit afgelopen week is dat ik nu volledig zonder zuurstof kan, ook bij het opstaan. Heel rustig en kalm aan probeer ik mijn energie en ademhaling te controleren en al voelt het nog verre van comfortabel, het lukt me. Waarom zou ik het mezelf moeilijk maken vraag ik me wel eens af als ik weer zo’n stap neem, maar het antwoord hierop is onvermijdelijk: “hoe meer ik kan hoe beter het gaat, dus laat ik eens kijken hoe goed het met me gaat’. Om mijn slappe spieren wat tegenwicht te bieden ben ik voorzichtig aan begonnen om tien minuten per dag op de Healthrider te trainen, nou ja trainen is een groot woord, slow motion movement is een betere omschrijving. Dan gebruik ik wel zuurstof anders zou het niet gaan en het lijkt een gek contrast, maar ik hoorde dat één van de deelnemende Olympische roeiers vanwege zijn astma ook wel eens op de hometrainer zit met zuurstof. Eens kijken wat de komende week voor me in petto heeft? Fijne week en liefs Nelly