Ruimte

Afgelopen week heb ik me mentaal niet fit gevoeld, een beetje gedeprimeerd, chagrijnig en moe, moe en moe. Dit kan niet anders dan een terugslag zijn na alles wat we de afgelopen weken hebben meegemaakt. Diederik is ook chronisch moe en we kunnen hier alleen maar aan toegeven. Rust, rust en rust dat is wat we nodig hebben. Lichamelijk is het wisselend, de grote problemen met mijn slokdarm zijn voorbij en dat is heerlijk gezien mijn plezier in eten, maar de pijn in mijn rug breekt me zo nu en dan flink op. En dan weet ik niet of mijn moeheid alleen nog het gevolg is van de bestraling of dat ‘mijn draagkracht’ gewoonweg overwerkt is. Mijn laatste blog is confronterend geweest, lees ik uit jullie reacties en dat begrijp ik. Bij sommige mensen roept het zelfs het beeld op dat ik in het allerlaatste stadium van mijn ziekte verkeer. Dat is niet hoe ik er bij zit, ik ben niet bedlegerig, gebruik geen pijnstillers en ik ben nog steeds op mijn eigen aangepaste wijze actief. Maar ik heb wel te maken met een zeer verraderlijke tumor, die mij de 10de april dicht bij de dood heeft gebracht. Als de tumor, door de ingreep en de bestraling is teruggedrongen en zich een tijd koest houdt dan geeft dat weer goede hoop op een langer, en naar ik hoop nog langer leven. De 10de juni zal de CT-scan meer duidelijkheid geven. Ik weet dan ook oprecht niet hoe dicht ik bij mijn afscheid sta, maar mezelf kennende heb ik nog steeds het idee dat ik nog wel wat obstakels uit de weg kan ruimen en op de weg van leven nog een tijd ruim baan kan houden, waarbij de kwaliteit van leven voorop blijft staan. Dat ik nu, terwijl ik me goed voel, mijn afscheid kan regelen is belangrijk voor me. Ik stel degene die mij lief zijn in de gelegenheid om samen met mij de voorbereidingen te treffen om straks te kunnen zeggen dat het goed was, dat het was zoals ik het graag wilde en dat geeft mij een gevoel van rust. Hoe meer ik los kan laten, hoe meer ruimte ik heb. De afspraak met de uitvaartbegeleidster, Merel, was zeker niet makkelijk gezien de emoties rondom het onderwerp, maar het was goed om te doen. Al had ik al een aardig idee over wat ik wil, er waren nog genoeg open eindjes om met elkaar te bespreken. Het belangrijkste vond ik dat zij heel goed begreep wat voor ons belangrijk is en op een zeer natuurlijke en prettige wijze met ons in gesprek was. Ik heb nogal wat trauma’s overgehouden van ‘zwarte kraaien’ ervaringen uit het verleden en daar wil ik mijn nabestaanden ver weg van houden. Merel is een jonge vrouw die vanwege persoonlijke ervaringen heeft gekozen voor dit beroep en met haar aanpak het overlijden van een geliefde heel dicht bij de familie en vrienden houdt. Het ongenaakbare, onbespreekbare wat rond de dood kan bestaan, omdat we zo ons best doen om de dood uit ons leven weg te houden, valt voor mij bij zo’n intieme aanpak met elkaar volledig weg. Wie het leven wil begrijpen, moet beginnen na te denken over de dood, las ik in een interview met Folco Terzani, de zoon van journalist Tiziano Terzani die zich drie maanden met zijn stervende vader terugtrok in de bergen. Hij heeft er een boek over geschreven: ‘Het einde als begin’.
Interview - http://www.nrcboeken.nl/interview/neem-op-tijd-afstand-van-wat-je-lief-is

Liedje

Lieg alsjeblieft niet tegen me
niet over iets groots niet over iets
anders. Liever hoor ik het
vernietigendste dan dat je liegt
want dat is nog vernietigender.

Lieg niet over liefde
iets dat je voelt of iets dat je
zou willen voelen. Liever word ik
bedroefd dan dat je liegt
want dat is nog bedroevender.

Lieg niet tegen me over gevaar
want ik voel toch je angst
en wat ik gewaar word is waar
of ik ken je niet en dat
is nog gevaarlijker.

Lieg niet tegen me over ziekte
liever kijk ik de diepte in
dan dat ik mij verlies in één
van jouw lieve verzinsels
want daarmee verlies ik mij dieper.

Lieg niet tegen me over sterven
want zo lang we er nog zijn
vind ik dat toegangsloze
niet mededelen wat je denkt
erger en zo veel doder.

Met dank aan Wendie en Judith Herzberg

Ik heb lief, nu en altijd, met een omhelzing Nelly