Dualiteit

Vanavond hebben we samen met mijn zussen een afspraak met een uitvaartbegeleidster. Nu ik zo dicht bij de dood ben gekomen wil ik graag dat mijn afscheid wordt voorbereid en dat er geen vragen meer zijn of een hoop geregel op het moment dat het zover is. Ik weet uit ervaring hoe belangrijk het is voor de nabestaanden om het te doen zoals de overledene dat graag zou hebben gewild en het geeft rust in die moeilijke dagen, net na het overlijden van een geliefde. Dat ik het nu geregeld wil hebben heeft alles te maken met de 10de april. De avond voor de ingreep op donderdag de 10de april heb ik nog snel van alles op papier gezet wat ik geregeld wilde hebben. Opgeslagen op de pc als ‘mijn laatste willetje’. Dat was ingegeven door een ‘diep gevoel van weten’ eerder die dag. Ik had sterk het gevoel dat het de volgende dag niet goed zou kunnen aflopen en dat was best bijzonder want toen waren wij nog niet op de hoogte gesteld door de arts van de risico’s van de ingreep. Het was niet zo dat ik er bang voor was, nee het was een mogelijke waarheid op een dieper niveau. En dat maakte dat ik het belangrijk vond om te delen wat op dat moment mijn ‘laatste’ wensen waren. Ik heb al eerder zaken geregeld met betrekking tot abonnementen en onze financiën, maar dit is anders, dit is het laatste, de overgang van mijn leven in de dood. Vanaf het moment dat ik in het ziekenhuis wakker werd uit de narcose wist ik dat ik dit wilde doen en niet in alle haast op het laatste moment, maar weloverwogen in samenspraak met Diederik en mijn zussen. Ik wil het kunnen loslaten, ik wil de zorg uit handen geven en verder gaan met mijn leven. Ik kreeg pas de vraag hoe het zit met enerzijds mijn gevoel van loslaten en overgave en anderzijds mijn gevoel voor controle, het willen regelen. Ik weet het niet, het is er alle twee en ik vind wel herkenning in de wijze waarop ik altijd in het leven heb gestaan, enige dualiteit is mij niet vreemd.

Ik blijf voor mijn leven gaan, daar ligt mijn focus. Maar in deze fase van mijn proces kan ik dat het beste door de dood onder ogen te zien.

Ik heb weinig nieuws te melden na onze afspraak in de VU, we hebben een gesprek gehad met de longarts over de laatste ontwikkelingen en mijn visie met betrekking tot verder behandelen. Over vier weken zijn de resultaten van de bestraling het beste te meten en is er een afspraak gemaakt voor een CT-scan op dinsdag 10 juni. Aan de hand van het resultaat bespreken we hoe we verder gaan. Wat me wel opviel is dat ik ontzettend gespannen was voorafgaand aan het gesprek, terwijl ik wist dat we geen uitslagen of nieuwe ontwikkelingen zouden bespreken. Ik heb voor het ergste gestaan zou je zeggen, maar toch…. Ook hier weer een duaal gevoel, ik leef weer.

Gisterenmiddag werd ik plotseling overvallen door een enorme huilbui, toen een stralende zwangere vrouw mij passeerde. Soms word ik aangeraakt en lift ik mee op een ander zijn geluksgevoel, maar soms leidt het tot een confrontatie met mijn eigen verdriet dat mij, zoals gisteren, dan volledig overspoelt. De tranen bleven tot gisterenavond laat komen en ik had sinds lange tijden weer ontzettend met mezelf te doen. Ik weet niet of jullie dat herkennen, maar ik kan ondergaan in mijn eigen verdriet. Alles komt dan voorbij; verleden, heden en toekomst. Tot ik doodmoe ben, mijn lichaam protesteert en de pijn het overneemt. Gisteravond met twee pijnstillers naar bed gegaan en gelukkig goed kunnen slapen. Vanmorgen ontwaakt en aan een nieuwe dag begonnen, nog wat aangeslagen, maar wel rustig.

Een selectie van de foto’s van Eurodisney staat op mijn fotoalbum en daar kun je ook mijn eerste ontmoeting met pup Nelly zien. Om helemaal blij van te worden, zo’n donzige knuffel. Liefs Nelly