After Disney...

Wil eigenlijk geen stukje meer op mijn blog plaatsen na de mooie verhalen van mijn nichtjes en neefjes. Je kunt niet meer genieten dan door de ogen van een kind. Ik krijg er geen genoeg van om hun belevenissen terug te lezen. Het was een onvergetelijk samenzijn waar we allemaal erg van hebben genoten. En wat zijn kinderen onvermoeibaar, ongelooflijk ik kan me bijna niet meer voorstellen dat ik ook zo jong en energiek ben geweest. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, ze kregen er geen genoeg van en ze hebben geen attractie gemist. Je zag ons, de ‘oudjes’ met de dag vermoeider raken. Ik heb mijn verstand regelmatig op nul moeten zetten, wat een massaproduct dat Eurodisney. Ik houd helemaal niet van mensenmassa's en grootschalig toerisme dus ik kwam maximaal aan mijn trekken. Rijen mensen bij het inchecken in het hotel, rijen voor het ontbijt, rijen in het park en rijen voor elke attractie. We hadden geluk met de dinsdag en de woensdag waar de wachtrijen tot maximaal 45 minuten beperkt waren, maar de maandag en donderdag liepen de wachttijden tot soms 90 minuten op. De kinderen pakten het slim aan en vertrokken al om 8.00 uur naar het park, twee uur eerder dan de dagjesmensen toegang kregen en dan waren ze voor het ontbijt van 10.00 uur al tien keer gelanceerd en over de kop gegaan. Ik moet zeggen dat mijn rolstoel ook uitkomst bood bij het omzeilen van wachtrijen, want we kregen bij elke attractie voorrang en daarmee steeg mijn populariteit en de status van mijn vehikel. Verder hielden maar weinig mensen rekening met het feit dat ik in een rolstoel zat en buiten de wonderlijke aanstaarmomenten, werd ik zelfs op enig moment opzij geduwd door een moeder die geen geduld had om met haar twee kinderen netjes in de rij aan te sluiten. Ach, drukte, rijen, wachten, het brengt enige hysterie in de mensheid naar boven zullen we maar zeggen. Ik heb met verbazing staan kijken. Maar alle drukte buiten beschouwing gelaten, het is geweldige belevenis en vooral de attracties voor de allerkleinsten onder ons waren bij mij favoriet zoals 'It’s a small world' en 'Peter Pan’s Flight'. Geen rollercoasters, daar moet je onbevreesd voor zijn en dat heb ik helaas, in het geval van pretparken, niet in me. Diederik en ik hebben de dagen wat rustiger ingedeeld dan de kids en elke dag een paar uur doorgebracht in het park, altijd wel in gezelschap van een paar lieve familieleden. Het ontbijt en avondeten waren de momenten waarop we met elkaar samen waren en dat waren waardevolle en gezellige uren. Ik ben zo blij dat ik dit hebben kunnen doen, een echt feestje weer. En qua timing helemaal goed, want pas na thuiskomst begon ik echt last te krijgen van de bijwerkingen van de bestraling. Mijn slokdarm is heel pijnlijk en het eten en drinken is een kleine marteling. Veel Paracetamol, zacht voedsel, geen scherpe kruiden, geen alcohol en de tanden op elkaar. Voor wie wel eens te snel een hard gekookt ei heeft gegeten waarbij de slokdarm flink protesteerde, die weet hoe ik me bij elke hap voel. Ook is 'extreme' vermoeidheid een dagelijks onderdeel van mijn huidige leven, iets waaraan ik nog steeds moet wennen. Gelukkig heb ik wel weer veel meer lucht en dat maakt dat ik inmiddels mijn dagelijkse wandelingetjes weer heb opgepakt. Nu met dit mooie weer is het extra genieten van al het overweldigende malse groen wat per dag nog steeds toeneemt. Gisteren hebben we de rolstoel ingeleverd, want ik kan dan wel geen kilometers lopen, ik ben wel weer mobiel en een pretpark ga ik voorlopig niet meer in. Aanstaande dinsdag hebben we een afspraak in de VU om te kijken hoe we verder gaan. Ik ben de foto’s van Disney aan het verzamelen en een selectie daarvan komt volgende week op de Blog. Geniet van de mooie zomerse dagen. Lieve groet Nelly