Een idyllisch plekje

Gisteren zijn we in ons huis aangekomen in Houtbaai. Het overtreft alle verwachten en zelfs de foto’s op de website van het huis. Dat maak je wel eens anders mee, het is eerder omgedraaid; de gunstige foto’s van jaren terug en mooie beschrijvingen en dan vervolgens de ontnuchterende werkelijkheid ter plaatse. De logde waar we nu vertoeven is een waar paradijsje in een prachtige, groene omgeving en ik kan het wel helemaal gaan omschrijven, maar je kunt het beter zien in ‘Mijn fotoalbum’. Diederik en ik stellen nogal hoge eisen aan onze omgeving en deze mooie plek kan onze normen glansrijk doorstaan. We voelen ons helemaal thuis en ik ervaar een enorm geluksgevoel om hier te zijn. Dinsdag zijn we bij de huisarts geweest en ze heeft me onderzocht, niets verontrustends te horen, maar wel een flink geïrriteerde keel waar een niet aflatende prikkel voor enorme hoestbuien zorgt. Geen pretje met maar één long, plus de zorg dat het geen longontsteking wordt. Dus voor de zekerheid heb ik een antibioticakuur gekregen om erger te voorkomen. Mijn hoestbuien trekken met regelmaat de aandacht van anderen en een belerende Amerikaan kon het, toen hij mij passeerde, niet laten om te zeggen: “You‘d better quit smoking!” Hard gelag om te horen, maar hij wist niet beter… Diederik heeft hem aangesproken en verteld wat de situatie was waarop hij helemaal rood en stil werd en prevelde dat hij voor me zou bidden. Soms zijn we te snel geneigd om te oordelen en dat kan kwetsend zijn, omdat je nooit weet wat de situatie rondom de ander is. Zo werd ik een aantal jaar geleden onpasselijk toen een collega zeer oneigenlijke grappen maakte over een ‘gestoorde gek die voor de trein gesprongen was’. Het zal je geliefde maar zijn of zoals in mijn geval mijn moeder die ik op deze wijze verloren ben…

Op mijn verkoudheid na voel ik me wederom veel beter dan in Nederland. Het is en blijft een feit dat het ademhalen, zelfs nu ik verkouden ben, beter gaat en ik niet zoals gewoonlijk benauwd ben. Als mijn situatie niet zo onzeker was dan zou ik zeker naar een schonere plek op aarde verhuizen. Voorlopig gaan we maar zo veel mogelijk op reis en dat is zeker geen straf. Ik vergeet hier bijna dat ik ziek ben, ja ik klaagde van de week over mijn verkoudheid, maar het voelde alsof dat het enige euvel was. Ook voor Diederik is dit een heerlijke plek om te ontspannen, ik merk dat hij beter zijn draai kan vinden dan thuis. Morgen komt Anjelle, mijn oudste zus, aan om voor twee weken bij ons te zijn en zij zal het hier, om met haar eigen woorden te spreken, wel een ‘snoepig’ plekje vinden. Verheug me erop en wou dat Yvon dit ook met ons kon delen, zij is deze keer helaas niet in de gelegenheid om te komen. Wordt vervolgd, met een omhelzing Nelly