Kaapse vergezichten

Al weer twee weken in Zuid Afrika, de tijd gaat snel als je het naar je zin hebt. We luieren, lezen veel en verkennen onze omgeving. Maandag zijn we naar Kaap de Goede Hoop gereden, samen met diverse bussen vol andere toeristen uit alle uithoeken van onze aarde. De obligate foto voor het bord van Kaap de Goede Hoop kon niet uitblijven, maar daarvoor moest je wel in de rij… Vanuit Houtbaai zijn we naar Cape Point gereden over de spectaculaire Chapman’s Peak Drive, een weg die is uitgehakt in de steile bergwanden waarover ze zo’n zeven jaar hebben gedaan. Het uitzicht onderweg was adembenemend, met maagdelijke witte zandstranden waar geen zwemmer zich begeeft vanwege de gevaarlijke stroming. Daarnaast is het gewoonweg te koud om de zee in te gaan. Bij Scarborough zagen we de gevolgen van een grote brand die hier eind januari gewoed heeft. Zo’n zeventig bewoners zijn dakloos geworden, voornamelijk wonend in shacks (zelf gebouwde hutten), maar ook enkele stenen huizen hebben het moeten ontgelden. Het zwart geblakerde landschap met zijn uitgebrande huizen bood een troosteloze aanblik. Op één van de vele marktplaatsen waar Afrikaanse kunstnijverheid wordt aangeboden, veelal gemaakt door Afrikaanse vluchtelingen, laten we ons verleiden om onze eerste souvenirs te kopen. We worden aangetrokken door de warme glimlach van Chantal, moeder van vier kinderen, die met haar gezin vier jaar geleden uit Congo is gevlucht . “Good morning, this is my shop, please come in…” Geweldig, twee houten planken op schragen en dan zo’n introductie, dan ga je toch overstag. Met haar grote kijkers en een indringende blik pakt ze iedereen in en geeft ze de mannelijke verkopers om haar heen het nakijken.Trots poseert ze nog even snel voor de foto, terwijl ze de volgende toerist al weer aanschiet. Bij Simonstown, op Boulders beach hebben we de pinguïn kolonie bezocht waar zo’n 2500 vogels leven op een inmiddels afgeschermd deel van het strand. Bescherming voor de vogels en bescherming voor de bewoners, omdat de vogels, waarvan de eerste in 1983 hier aan land kwamen, voor nogal wat overlast begonnen te zorgen. Het is een koddig gezicht als je zoveel pinguïns langs je heen ziet waggelen. Gisteren zijn we naar het District Six museum geweest. District Six was tot halverwege de jaren zestig een bruisende, levendige en kosmopolitische wijk waar zo’n 60.000 mensen woonden van verschillende bevolkingsgroepen. Een arme wijk, met nogal wat criminaliteit, maar met een grote gemeenschapszin. In 1966 werd District Six tot een witte wijk verklaard en ondanks sterke protesten werd de wijk met de grond gelijkgemaakt, op de kerken en de moskeeën na. De bewoners werden verbannen na de kale vlakten van de townships. Eén van de vele schrijnende verhalen van de verschrikkingen van het apartheidsbeleid.

Mijn verkoudheid is op z’n retour, maar nog niet helemaal weg en met name ’s nachts word ik nogal eens wakker van de hoestbuien. Heel irritant. Met één long verkouden zijn is toch een hele andere ervaring. Om van de problematiek van een verlamde stemband en het daarmee verhoogde gevaar van verslikken maar niet te spreken. Deze week was het weer zover en verslikte ik me in een slablaadje, dan wil je niet weten wat er gebeurt, stikkend van de hoest, gierend om adem, met uitpuilende ogen waar de tranen uitstromen. Zo’n ervaring is echt traumatisch en ik durf dan geen hap meer te nemen. Nog voorzichtiger zijn en zeker niet praten tijdens het eten, want dat is vragen om moeilijkheden. Mijn energie is goed al moest ik gisteravond wel in het ‘stopcontact’ om op te laden, omdat ik compleet was ingestort. Iets te veel gedaan de afgelopen dagen en dat merk ik pas als het te laat is, dus vandaag lekker uitgerust en genoten van de zon, de tuin, het uitzicht en mijn boek. De temperatuur is nog steeds heerlijk al koelt het ’s avonds best af, we hebben pas één avond buiten kunnen eten. Dinsdagavond hebben we zelfs de houtkachel aangestoken, waar we tot onze grote schrik een reusachtige spin in zagen rondhollen. Toen we na een uur dachten dat hij er wel geweest was (sorry voor de dierenvrienden), durfden we er eindelijk weer een blok in te leggen, maar toen we de kacheldeur openden sprong die enorme griezel naar buiten. Anjelle en ik dansten om de tafel en Diederik, omgedoopt tot Spiderman, moest ons wederom verlossen. Al twee keer eerder moest hij op spinnenjacht, omdat wij, de meiden geen stap durven te zetten met van die grote achtpoters om ons heen. Rainforest spiders krijg je cadeau in deze mooie natuurlijke en bosrijke omgeving. Voor meer beelden, zonder spiders, zie mijn fotoboek. Voor nu veel liefs, Nelly

Een idyllisch plekje

Gisteren zijn we in ons huis aangekomen in Houtbaai. Het overtreft alle verwachten en zelfs de foto’s op de website van het huis. Dat maak je wel eens anders mee, het is eerder omgedraaid; de gunstige foto’s van jaren terug en mooie beschrijvingen en dan vervolgens de ontnuchterende werkelijkheid ter plaatse. De logde waar we nu vertoeven is een waar paradijsje in een prachtige, groene omgeving en ik kan het wel helemaal gaan omschrijven, maar je kunt het beter zien in ‘Mijn fotoalbum’. Diederik en ik stellen nogal hoge eisen aan onze omgeving en deze mooie plek kan onze normen glansrijk doorstaan. We voelen ons helemaal thuis en ik ervaar een enorm geluksgevoel om hier te zijn. Dinsdag zijn we bij de huisarts geweest en ze heeft me onderzocht, niets verontrustends te horen, maar wel een flink geïrriteerde keel waar een niet aflatende prikkel voor enorme hoestbuien zorgt. Geen pretje met maar één long, plus de zorg dat het geen longontsteking wordt. Dus voor de zekerheid heb ik een antibioticakuur gekregen om erger te voorkomen. Mijn hoestbuien trekken met regelmaat de aandacht van anderen en een belerende Amerikaan kon het, toen hij mij passeerde, niet laten om te zeggen: “You‘d better quit smoking!” Hard gelag om te horen, maar hij wist niet beter… Diederik heeft hem aangesproken en verteld wat de situatie was waarop hij helemaal rood en stil werd en prevelde dat hij voor me zou bidden. Soms zijn we te snel geneigd om te oordelen en dat kan kwetsend zijn, omdat je nooit weet wat de situatie rondom de ander is. Zo werd ik een aantal jaar geleden onpasselijk toen een collega zeer oneigenlijke grappen maakte over een ‘gestoorde gek die voor de trein gesprongen was’. Het zal je geliefde maar zijn of zoals in mijn geval mijn moeder die ik op deze wijze verloren ben…

Op mijn verkoudheid na voel ik me wederom veel beter dan in Nederland. Het is en blijft een feit dat het ademhalen, zelfs nu ik verkouden ben, beter gaat en ik niet zoals gewoonlijk benauwd ben. Als mijn situatie niet zo onzeker was dan zou ik zeker naar een schonere plek op aarde verhuizen. Voorlopig gaan we maar zo veel mogelijk op reis en dat is zeker geen straf. Ik vergeet hier bijna dat ik ziek ben, ja ik klaagde van de week over mijn verkoudheid, maar het voelde alsof dat het enige euvel was. Ook voor Diederik is dit een heerlijke plek om te ontspannen, ik merk dat hij beter zijn draai kan vinden dan thuis. Morgen komt Anjelle, mijn oudste zus, aan om voor twee weken bij ons te zijn en zij zal het hier, om met haar eigen woorden te spreken, wel een ‘snoepig’ plekje vinden. Verheug me erop en wou dat Yvon dit ook met ons kon delen, zij is deze keer helaas niet in de gelegenheid om te komen. Wordt vervolgd, met een omhelzing Nelly

Kaapstad

Donderdagavond om 23.00 uur zijn we aangekomen in Kaapstad. Goede vlucht gehad, maar wat is het lang als je, zoals ik, niet van vliegen houdt. Verstand op nul om met honderden mensen opeengepakt, in gortdroge lucht met welig rondwarende bacillen uren achter elkaar te moeten zitten. Ik heb om de tijd te doden vier films gekeken en voor de broodnodige beweging, tot vermaak van de medepassagiers, mijn rek en strekoefeningen gedaan. Mijn verkoudheid was bijna op zijn retour, maar is tijdens de vliegreis weer helemaal aangewakkerd en draait nu overuren. Alle huis, tuin en keukenmiddelen weer aangeschaft om deze aanval te lijf te gaan. Morgen gaan we even langs de huisarts.

Zit nu op ons balkon, met uitzicht op de Atlantische Oceaan en Robbeneiland, bij het geluid van de brekende golven, mijn stukje te schrijven. Het weer is heerlijk, zo’n 25 graden met een verkoelend briesje. We verblijven in een kleinschalig hotel in Bantry Bay, één van de buitenwijken van Kaapstad waar we tot woensdag zijn. Het hotel is gebouwd op de rotsen en ligt op meerdere verdiepingen. Werkelijk beeldschoon en heel gastvrij, wij zijn hier in 2003 ook geweest en de eigenaars van het hotel doen veel moeite om elke gast persoonlijk te leren kennen. Elke morgen wakker worden van het gefluit van de vogels en de zon die door de kieren van de shutters onze kamer probeert binnen te dringen. Dan is het niet moeilijk om op te staan en aan de dag te beginnen. Het enige wat minder comfortabel is, is dat ik ’s morgens zes steile trappen op moet voor het ontbijt. Met één pauze halverwege, kom ik als een hijgend hertje boven, maar bij mijn eerste kop thee trekt het wel weer snel bij. Gisteren zijn we richting Blaauwberg gereden, ten westen van Kaapstad, waar je het mooiste uitzicht hebt op de hele stad met op de achtergrond de Tafelberg. Het waaide daar zo hard dat we op het strand gezandstraald werden en we elkaar vast moesten houden om niet omver geblazen te worden. Geweldig gezicht, die enorme golven waar geoefende kitesurfers meters hoog de lucht in gingen. Over de Tafelberg een waterval van wolken die uiteen vielen, waardoor het leek of iemand met een rookmachine aan het werk was. De ontwikkelingen in Kaapstad gaan hard, althans voor mijn oog, want er is hier veel bijgebouwd sinds 2003. Midden in de stad zie je torenhoge kranen, waar het nieuwe voetbalstadion komt te staan voor de wereldkampioenschappen in 2010. Op winkelgebied lijkt de consumptie ook hier geen grenzen te kennen, alle bekende merken hebben reeds hun intrede gedaan en hoe groot is dan het contrast als je bedenkt dat het merendeel van de overwegend zwarte bevolking nog steeds onder de armoedegrens leeft. Maar de inkomensongelijkheid in Zuid Afrika is dan ook één van de hoogste in de wereld. We zijn in de Century City shopping mall geweest, zo’n 20 minuten van Kaapstad; een kitscherig en pompeus winkelcentrum waar meer dan 400 winkels zeven dagen per week meer dan 12 uur per dag open zijn. Onvoorstelbaar, we kregen de indruk in Amerika te zijn, niet in de laatste plaats vanwege de neonverlichting op de foodplaza, die niet onderdeed voor een gemiddeld plaatje in Las Vegas. Neem alvast een kijkje in ons fotoalbum, waar we de eerste foto’s van onze trip gepubliceerd hebben.

Mijn site is inmiddels helemaal bij en alles is weer als vanouds, op een andere look na en het feit dat ik mijn grootste lezerspubliek kwijt ben, of eigenlijk dat zij mij kwijt zijn, want de meesten van ‘mijn bezoekers’ kende ik niet. Ooit hebben meer dan 10.000 mensen een keer ingelogd op mijn site, waarvan een deel terugkerende bezoekers waren, maar hoe groot dat deel was, is mij niet bekend. De provider van Mijneigenweblog heeft vorige week nog laten weten dat hij zijn best doet om de site nog één week veilig de lucht in te krijgen, dus ik ben benieuwd of dat lukt. De grootste schade is natuurlijk al geleden, maar voor de weblog-genoten die geen back-up hadden gemaakt is dit wel een oplossing. Nog één tip voor de site; als je wilt mailen ga dan naar ‘Mijn volledig profiel’, daar vind je een mailbutton. Het envelopje onder elk bericht gebruik je eigenlijk alleen maar om een bericht c.q de site naar iemand anders te mailen. Veel zonne-energie en lieve groeten van Nelly

Nog één dag te gaan

Nog één dag te gaan voor ons vertrek naar Kaapstad. Alle voorbereidingen zijn getroffen en de koffers zijn bijna gepakt. Vanmorgen zijn we bij de KNO-arts geweest voor het inspuiten van mijn stemband. Maar sinds ik verkouden ben en dat is nog steeds niet helemaal over, klinkt mijn stem als een klok. Dus hebben we besloten nu niets te doen, ingrijpen is niet altijd beter en er is nu weinig te zeggen over hoe het zich verder ontwikkelt. Hopen maar dat mijn geluid aanblijft de komende tijd. Afgelopen dagen hard aan het werk geweest om mijn site weer te updaten. Ben al weer een eind op weg met het archiveren van mijn berichten over de afgelopen twee jaar. Om de berichten te kunnen antidateren moet ik ze één voor één terugplaatsen, dus een geduldig werkje. Wat ben ik blij dat ik regelmatig een back-up heb gemaakt, ik hoorde van een lotgenote die alles kwijt is, moet er niet aan denken. Ik heb de afgelopen week al genoeg overlast gehad van 'dit gedoe' stress, lang geleden dat ik me zo sappel heb gemaakt over iets buiten mijn ziekte om. Dacht dat ze mij niet meer gek kregen, maar de eerste verschijnselen van 'niet meer kunnen loslaten tot het in orde is' dienden zich wel aan. Kreeg verschillende déjà vu's en het had met werk te maken. Vandaag ontving ik eindelijk een reactie van mijn vorige weblog provider waarbij hij zijn excuses aanbood voor al het ongemak. De site was inderdaad gehackt en het was zo'n puinhoop dat hij besloten heeft direct te stoppen. Ik heb hem teruggeschreven dat ik dit weliswaar begrijp, maar niet op de manier waarop hij dit heeft gedaan. Ik heb hem nogmaals gevraagd of mijn oude adres niet doorgelinkt kan worden naar mijn huidige blog en ik ben benieuwd of hij hier nog op reageert? Uiteindelijk heb ik de nieuwe blog toch wel weer snel opgezet, mede dank zij de gebruiksvriendelijkheid van Blogger en ik ben blij met alle mogelijkheden. Daarbij is Blogger van Google en daarmee zal de continuïteit wel gewaarborgd zijn. Hoop dat mijn lezers de site weer snel weten te vinden. Tot over een paar dagen vanuit Kaapstad, met een warme omhelzing Nelly

Oproep voor mijn nieuwe weblog

Tot mijn grote ergernis heeft de provider van mijn weblog de stekker er van het ene op andere moment uitgetrokken. Mijn lezers krijgen nu een onbeduidend bericht waarmee het lijkt of er een storing is. Maar op de algemene website van Mijneigenweblog.nl kun je lezen dat de provider gestopt is. Ik was al twee dagen aan het mailen met de provider en kreeg steeds maar geen antwoord, wat normaal gesproken altijd gebeurd. Ik heb wel even zitten janken toen ik er gisteravond achterkwam dat hij abrupt gestopt is. Dit is mijn venster naar de wereld, waar ik mijn ziel en zaligheid aan heb toevertrouwd de afgelopen 2,5 jaar. Hoe kan iemand dit doen zonder mij en mijn lezers de mogelijkheid te geven om over te stappen naar een andere site? Ik weet dat duizenden mensen mijn log lezen, of lazen en hoe bereik ik die nu? Ik mail mijn nieuwe site naar zoveel mogelijk mensen met de vraag of ze mijn nieuwe logadres willen doorzetten naar vrienden en bekenden waarvan ze weten dat ze meelezen. En ook voor iedereen die dit bericht hier leest: Graag, zet hem door! Je kunt dit doen door op het envelop-teken te klikken, direct onder aan dit bericht. Gelukkig heb ik een back-up gemaakt van mijn oude berichten, zodat ik deze in de loop van de tijd weer kan publiceren. Nu nog een kale site, maar wel weer in de lucht en ik ga er zeker weer iets moois van maken. Liefs, Nelly

In aanloop naar Zuid Afrika

Geen stembandbehandeling vandaag want mijn verkoudheid is nog niet over. Het ziekenhuis heeft een patiënte bereid gevonden te ruilen met volgende week dinsdag, waardoor het, net voor mijn vertrek, alsnog mogelijk is om geholpen te worden. Geweldig die flexibiliteit en medewerking van zowel het ziekenhuis als ‘mijn’ medepatiënte, dankjewel! Verkouden zijn is in mijn omstandigheden geen pretje, het naarst zijn die momenten waarop kleine slijmpropjes de toegang tot mijn adem afsluiten en ik luttele seconden dreig te stikken. Nou heb ik door ervaring wel geleerd dat dit niet gebeurd en dat ik het ongemak kan wegslikken, maar het blijft een angstig gevoel. En dan hoop ik maar steeds dat dit niets over mijn voorland zegt. Conditioneel gezien hakt dit virus er ook weer aardig in en daarmee wordt mijn precaire balans weer bevestigd. En toch denk ik dat ik niet te klagen heb, want ik ben al weer aan de beterende hand en als ik op de geluiden in mijn omgeving afga dan zijn veel mensen grieperig en soms al weken aan het kwakkelen met een stevig verkoudheidsvirus. Onze reis komt dichterbij en ik verheug me er op; elke dag even vooruit blikken naar de temperatuur en die is constant tussen de 23 en 30 graden Celsius. Ik ben begonnen in het ‘Het wonder voorbij’, een boek van Allister Sparks, een van Zuid Afrika's bekendste journalisten, die de geschiedenis van het moderne Zuid Afrika beschrijft. Dit boek is het vervolg op ‘Kust van de goede hoop’, die de geschiedenis beschrijft vóór de afschaffing van de apartheid. Een schrijnende geschiedenis waar onze voorvaders een onthutsend aandeel in hebben gehad. En ook nu, 14 jaar na de afschaffing van de apartheid in 1994, kampt het huidige Zuid Afrika nog steeds met grote problemen als buitensporige criminaliteit, grote werkeloosheid en een aids-epidemie die zijn weerga niet kent. Wie de, zeer aanbevelingswaardige, documentaire van Adriaan van Dis volgt op zondagavond, ziet de worsteling van het ‘nieuwe’ Zuid Afrika. Zijn opmerking in het eerste deel: “Wie zegt dat Zuid Afrika een mooi land is, kent het niet.”, maakte dat ik me best wel beschaamd en aangesproken voelde, omdat ook wij als verwende toeristen slechts een heel klein deel en dan nog alleen maar de ‘mooie’ en ogenschijnlijke veilige toeristische kant van Zuid Afrika bezoeken… En voorbij dat schaamtemoment ben ik weer gewoon een toerist die Zuid Afrika een mooie vakantiebestemming vindt en geniet van de schoonheid van het land in het besef van alle donkere kanten waar de bevolking mee te kampen heeft. Ik kan alleen maar de hoop uitspreken dat er een betere toekomst is weggelegd voor de bewoners van Zuid Afrika en dat Nelson Mandela’s droom over de opbouw van één enkele natie, die bestaat uit alle uiteenlopende rassen, huidskleuren, talen en religies, geschiedenis gaat schrijven. Warme groet, Nelly

Die kind wat dood geskiet is deur soldate by Nyanga

Die kind is nie dood nie
die kind lig sy vuiste teen sy moeder
wat Afrika skreeu skreeu die geur van vryheid en heide
in die lokasies van die omsingelde hart

Die kind lig sy vuiste teen sy vader
in die optog van die generasies
wat Afrika skreeu skreeu die geur
van geregtigheid en bloed
in die strate van sy gewapende trots

Die kind is nie dood nie
nòg by Langa nòg by Nyanga
nòg by Orlando nòg by Sharpville
nòg by die polisiestasie in Philippi
waar hy lê met 'n koeël deur sy kop

Die kind is die skaduwee van die soldate
op wag met gewere sarasene en knuppels
die kind is teenwoordig by alle vergaderings en wetgewings
die kind loer deur die vensters van huise en in die harte
van moeders
die kind wat net wou speel in die son by Nyanga is orals
die kind wat 'n man geword het trek deur die ganse Afrika
die kind wat 'n reus geword het reis deur die hele wêreld

Sonder 'n pas

Ingrid Jonker Maart 1960

Het kind dat doodgeschoten is door soldaten bij Nyanga

Het kind is niet dood
het kind heft zijn vuisten naar zijn moeder
die Afrika schreeuwt de geur schreeuwt van vrijheid en heide
in de townships van het omsingelde hart

het kind heft zijn vuisten naar zijn vader
in de optocht van de generaties
die Afrika schreeuwen de geur schreeuwen
van gerechtigheid en bloed
in de straten van zijn gewapende trots

Het kind is niet dood
noch bij Langa noch bij Nyanga
noch bij Orlando noch bij Sharpville
noch bij het politiebureau van Philippi
waar het ligt met een kogel door zijn hoofd

Het kind is de schaduw van de soldaten
op wacht met geweren pantserwagens en knuppels
het kind is aanwezigbij alle vergaderingen en wetgevingen
het kind loert door de vensters van huizen en in de harten
van moeders
het kind dat alleen maar wilde spelen in de zon bij Nyanga is overal
het kind dat een man is geworden trekt door heel Afrika
het kind dat een reus is geworden trekt door de gehele wereld

Zonder pas

Vertaling Gerrit Komrij