Herinnering

Vandaag is het de tweede sterfdag van mijn vader. Ben vanmorgen naar het graf geweest van mijn ouders en heb een bloemetje meegenomen. Als ik bij hun graf kom, wat ik niet zo vaak doe, heb ik altijd de neiging om hardop tegen ze te praten. Vraag je me gewoonlijk of ik geloof in een leven na de dood dan kan ik heel rationeel zeggen: "Nee, voor mijn geboorte was er niets en na mijn dood ook niet, lekker rustig.". Maar toch is er ook een andere kant van mij die praat met de doden, die soms denkt signalen te krijgen, ook uit een ver verleden en die kennis heeft gemaakt met de paragnostische kant van een bijzonder kind en een aantal volwassenen om mij heen. Dus weten... weten doe ik het niet en dan doe ik maar wat mijn gevoel me zegt dat goed is. Vandaag dus een gesprek met mijn ouders en dan vooral met mijn vader, omdat hij nog heeft meegemaakt dat ik ziek ben. Ik weet dat mijn ziekte hem uiteindelijk teveel is geworden, ondraaglijk. "Ik ben er nog pappa, je zou trots op me zijn, zorg nog maar wat langer voor me, het gaat goed met me.". Ik voel zijn aanwezigheid, misschien nog wel meer dan toen hij leefde al zal dat jullie misschien gek in de oren klinken. Na het bezoek aan het graf ben ik koffie gaan drinken bij zijn oude buurvrouw, een kranig wijfie van 85 die er van genoot dat ik bij haar langs kwam. Ze durfde me nauwelijks te vragen hoe het met me was en toen ik dat vertelde was ze blij met de opening voor een gesprek. Ze vertelde me hoe moeilijk mijn vader het de laatste weken van zijn leven had gehad en dat ze niet meer tot hem doordrong. Dat mijn ziekte uiteindelijk de nagel aan zijn doodskist was en "Kind hij zou je nu eens moeten zien, je ziet er zo goed uit.". "Weet je, ik zie hem nog steeds lopen met zijn sigaartje, die laatste ochtend...". Ze mist hem nog steeds, geen balkonhekje meer dat altijd open staat om bij elkaar binnen te lopen, geen bakkie koffie en geen moppen meer, al vond ze ze soms te schuin. Elke dag kwam ze bij hem om zijn elastische kousen, tegen vocht in de benen, aan te trekken. Zag het ineens in een film voor me, weet zeker dat het ontroerende beelden had opgeleverd. Gaf me een goed gevoel dat ik dit gedaan heb... ik mis hem ook.

Heb vandaag ook nog een afspraak kunnen maken bij de KNO-arts, want mijn stem is sinds twee weken weer aan het teruglopen. Via het afsprakenbureau kon ik pas op zijn vroegst medio maart terecht, maar dan zitten we al lang en breed in Zuid Afrika en ik vind het natuurlijk wel heel prettig om goed gestemd op reis te gaan. Dus een persoonlijke e-mail aan de KNO-arts gestuurd en hij regelt het; dinsdag 5 februari wordt mijn stemband weer ingespoten. Geweldig dat hij zo attent reageert, ik realiseer me dat ik erg bof met al 'mijn' artsen. Ik heb ook al zo'n kanjer van een huisarts die werkelijk op elk moment voor me klaarstaat en in noodtijden zelfs haar privé nummer gaf. Kun je het je beter wensen? Ook in Zuid Afrika zijn we de medische zorg aan het borgen, via een vriend van ons hebben we al een huisarts gevonden die voor ons klaar staat als dat nodig is. Niet dat ik nu direct aangewezen ben op medische zorg, maar je weet het niet en dan is het fijn dat iemand je achtergrond kent. In Zuid Afrika beschikken we ook over ADSL, dus we zullen gewoon bereikbaar zijn. Uit de eerste hand kunnen jullie dan meegenieten van de verhalen en de foto's. Maar eerst gaan we morgen, geheel onverwachts een weekje naar Zuid Frankrijk met vrienden van ons. Ook daar gaat de laptop mee, dus als ik zin heb dan breng ik zeker verslag uit. Die parttime reporter baan bevalt me wel. Hele lieve groet Nelly