Een onverwacht genoegen

Een onverwacht uitstapje naar Zuid Frankrijk waarvoor ik even een drempel over moest. Heb wat moeite om vertrouwde patronen los te laten en zomaar iets te ondernemen. Kan enorm opzien tegen koffers inpakken en reizen. Voel me dan echt een oude tut, maar ik realiseer me ook dat de rust, reinheid en regelmaat die ik de afgelopen twee jaar heb opgebouwd mijn ankers zijn. Heb het nu helemaal naar mijn zin dus ik ben blij dat ik het patroon doorbroken heb. Uiteindelijk viel de reis ook reuze mee en heb ik zelfs genoten van het tweede deel van onze autorit. In twee dagen zijn we naar de Provence gereden. Dinsdag vorderden we langzaam, vanwege de stromende regen en een harde wind, en het nodige file oponthoud bij Antwerpen en Reims vanwege twee auto-ongelukken. Na drie keer bot te hebben gevangen in Troyes, op zoek naar een slaapplaats, zijn we doorgereden naar Langres. Daar de nacht doorgebracht in een echt Frans hotel met krakende vloeren, een bewegend toilet en een ouderwetse linnenkast. Volgens Gerard Reve hoort daar een uitgedroogd maandverband op te liggen, maar bij ons lag er vooral stof. Maar verder was het kraakhelder en heel gastvrij. Met een goed bed en dat telt voor mij. En er wordt nergens meer gerookt in Frankrijk, dat merk je dan op als je ’s morgens vroeg door het café naar de ontbijtzaal loopt. Daar hangen de mannen al vroeg aan de bar voor een kop koffie en voorheen een rokertje, maar dat mag nu nergens meer binnen. Nu Nederland nog, die beloofde 75% rookvrije restaurants per 1 januari, is in Rotterdam nog niet doorgekomen. Vraag me af hoe het in de rest van het land is, was het alvast maar 1 juli. Woensdag was het droog en reden we, zonder files, op een zeer rustige snelweg, richting het zuiden. Het weer werd alsmaar beter en de temperatuur steeg gestaag. Gisteren bereikte het mooie weer een hoogtepunt en hebben we op het terras in de zon gelegen, bij zo’n 21 graden. Onvoorstelbaar toch, hartje winter. Je voelde de winterkou nog in de lucht hangen, knisperend fris, maar uit de wind was het stralend en warm. Lekker loom, met een boek, een drankje en een rood hoofd aan het eind van de middag. Voor de broodnodige bewegingsvariatie een wandeling gemaakt en geklommen tot 300 meter hoogte, de eerste 100 weliswaar met de auto gedaan, maar toch mezelf weer overtroffen. Blijft afzien met ‘mijn beperkte vermogen’ om te klimmen, maar ja, als je dan beloond wordt met de meest mooie weidse uitzichten dan is dat de inspanning waard gebleken. De Provence is niet alleen een geliefde plek in de zomer, maar ook erg mooi in de winter; het landschap met de statige kale, knoestige, grijze platanen en de groene pins parasols, lieflijke dorpjes en vergezichten die reiken tot aan de sneeuw op de top van de Mont Ventoux. Een stralende lucht en een geurende natuur, zodra je hier de deur opendoet, wat wil je nog meer? De dorpjes Oppède, Lacoste en Bonnieux zijn uitgestorven en deze normaliter druk bezochte toeristische trekpleisters zijn nu ons domein. Daar blijven we in het hoogseizoen liever weg, vanwege de kermisachtige taferelen. Kan me zo voorstellen dat de bewoners hier een haat liefde verhouding hebben met de toeristen. Het enige nadeel van deze ‘winterstop’ zijn de vele gesloten restaurants. Dus koken de keukenprinsessen vooral thuis, want ook bij onze mannen gaat de liefde door de maag. Thuis is het sfeervolle en gastvrije domein van Karel en Marianne in Saumane, een heerlijke plek om te zijn en goede vrienden om mee te genieten. De zon blijft schijnen en wie ben ik om te zeggen dat we dit verdienen? Bonterusten Nelly