Grieperig

Tijdens mijn laatste chemodip, zo’n tien dagen na de laatste gift, ben ik niet in staat gebleken om een opdringerig virus te ontlopen, met als gevolg een fikse verkoudheid die zich nu, 14 dagen later, in volle glorie openbaart. En dat hakt er gelijk lekker in bij mij, voel me rillerig, grieperig, slap en het water stroomt uit mijn ogen en neus. Al mijn leuke plannetjes voor de komende dagen vallen dus letterlijk in het water en mijn grootste zorg is nu dat ik deze snotjongens weet kwijt te raken voor aanstaande dinsdag. Want dan staat het inspuiten van mijn stemband op de planning en dat kan ik wel vergeten als ik verkouden ben. Dat zou heel vervelend zijn omdat we de 14de naar Kaapstad vertrekken en ik mijn spraakzaamheid voor langere tijd wil borgen. Nou heeft mijn stem me de afgelopen weken wel voor verrassingen doen staan. Het ging eind december ineens heel snel bergafwaarts waardoor ik halverwege mijn zinnen al weer naar lucht aan het happen was, maar de laatste twee weken denk ik: “Nou het valt eigenlijk wel weer mee”. Wonderlijk, mijn stem wisselt in kracht en dat ben ik niet gewend, meestal loopt mijn stem alleen maar terug naarmate de behandeling langer geleden is. Duimen maar voor dinsdag en ik zal me de komende dagen flink gedeisd houden. Vorige week donderdag zijn we teruggekomen uit Frankrijk en hebben we de zon, het licht en de frisse natuur achter ons gelaten. Ik heb mijn fotoalbum inmiddels bijgewerkt, en de plaatjes stralen grotendeels een serene sfeer uit. Het was een heerlijk uitstapje en het valt me weer zwaar om hele dagen in het grijze Nederland te zijn. Ik heb het latent in me om een notoire klaagster te worden, die zodra ze de deur uitstapt; geïrriteerd haar neus dichtknijpt voor de uitlaatgassen, chagrijnig over de stoep zigzagt om de hondendrollen te ontwijken, mijn muts diep over mijn oren trekt om de wind en de kou buiten te houden en me ergert aan de zwijgzame ‘volle wachtkamer’ waar iedereen voor zich uitstaart en niemand meer opstaat voor een meer dan gemiddeld oudere heer. Maar door me te ergeren help ik niemand, ook niet mezelf, dus begin ik een praatje, sta ik op voor de oudere heer, help de moeder met haar kinderwagen uit de tram, houd de winkeldeur open voor de vrouw die MS heeft en stap geduldig opzij voor een groep tieners die dwars door me heen dreigen te lopen. Een klein gebaar brengt zachtheid in me naar boven en een glimlach op mijn gezicht. En als de ander dan ook nog glimlacht is mijn dag weer helemaal goed. Maar toch, het is zonneklaar dat ik vandaag de dag het allerliefst; ruimte, warmte, frisse lucht, de schoonheid van de natuur en rust in mijn leven wil. Ach, hoe zit het met die tijd waarin ik maar één wens had? Liefs Nelly

En dan is Rotterdam geen fijne plek

AMSTERDAM - Het aantal niet-rokers dat longkanker krijgt, is de laatste jaren sterk gestegen. Longkanker is steeds minder een ziekte die alleen rokers oplopen. Longarts Nico van Zandwijk van het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis in Amsterdam noemt de stijging "opzienbarend". Van Zandwijk zegt in Het Parool dat vooral niet-rokende vrouwen meer kans op longkanker maken. De stijging was het eerst te zien in de Verenigde Staten en Japan, maar hij en andere longartsen in Nederland krijgen op hun spreekuur nu ook meer niet-rokers die aan longkanker lijden. In de Verenigde Staten behoort inmiddels een kwart van de mensen met longkanker tot de niet-rokers. Overigens zijn de tumoren die niet-rokers hebben, minder agressief dan die van rokers. De behandeling slaat bij de niet-rokers beter aan. Uit cijfers uit de Verenigde Staten blijkt dat 1 op de 4 longkankerpatiënten niet rookt, daar zitten veel mensen bij tussen de 30 en 40 jaar. Volgens Van Zandwijk is de toename mogelijk te wijten aan de kwaliteit van de lucht. Hij maakt zich vooral zorgen over de Randstad en Limburg. De longarts wil dat Nederland - samen met buurlanden - nieuwe technologieën ontwikkelt om vervuiling tegen te gaan en meer onderzoek doet naar de gevolgen van de vieze lucht voor de volksgezondheid. Wereldwijd sterft elke 30 seconden een patiënt aan longkanker. Daarmee is onder kankerpatiënten longkanker doodsoorzaak nummer 1. Roken blijft overigens de belangrijkste oorzaak van longkanker. Roken is ook de reden dat het aantal vrouwen in Nederland dat aan de ziekte overlijdt sinds 1970 is vervijfvoudigd. In Nederland rookt 28 procent van de bevolking, een percentage dat de laatste jaren niet meer daalt.

Een onverwacht genoegen

Een onverwacht uitstapje naar Zuid Frankrijk waarvoor ik even een drempel over moest. Heb wat moeite om vertrouwde patronen los te laten en zomaar iets te ondernemen. Kan enorm opzien tegen koffers inpakken en reizen. Voel me dan echt een oude tut, maar ik realiseer me ook dat de rust, reinheid en regelmaat die ik de afgelopen twee jaar heb opgebouwd mijn ankers zijn. Heb het nu helemaal naar mijn zin dus ik ben blij dat ik het patroon doorbroken heb. Uiteindelijk viel de reis ook reuze mee en heb ik zelfs genoten van het tweede deel van onze autorit. In twee dagen zijn we naar de Provence gereden. Dinsdag vorderden we langzaam, vanwege de stromende regen en een harde wind, en het nodige file oponthoud bij Antwerpen en Reims vanwege twee auto-ongelukken. Na drie keer bot te hebben gevangen in Troyes, op zoek naar een slaapplaats, zijn we doorgereden naar Langres. Daar de nacht doorgebracht in een echt Frans hotel met krakende vloeren, een bewegend toilet en een ouderwetse linnenkast. Volgens Gerard Reve hoort daar een uitgedroogd maandverband op te liggen, maar bij ons lag er vooral stof. Maar verder was het kraakhelder en heel gastvrij. Met een goed bed en dat telt voor mij. En er wordt nergens meer gerookt in Frankrijk, dat merk je dan op als je ’s morgens vroeg door het café naar de ontbijtzaal loopt. Daar hangen de mannen al vroeg aan de bar voor een kop koffie en voorheen een rokertje, maar dat mag nu nergens meer binnen. Nu Nederland nog, die beloofde 75% rookvrije restaurants per 1 januari, is in Rotterdam nog niet doorgekomen. Vraag me af hoe het in de rest van het land is, was het alvast maar 1 juli. Woensdag was het droog en reden we, zonder files, op een zeer rustige snelweg, richting het zuiden. Het weer werd alsmaar beter en de temperatuur steeg gestaag. Gisteren bereikte het mooie weer een hoogtepunt en hebben we op het terras in de zon gelegen, bij zo’n 21 graden. Onvoorstelbaar toch, hartje winter. Je voelde de winterkou nog in de lucht hangen, knisperend fris, maar uit de wind was het stralend en warm. Lekker loom, met een boek, een drankje en een rood hoofd aan het eind van de middag. Voor de broodnodige bewegingsvariatie een wandeling gemaakt en geklommen tot 300 meter hoogte, de eerste 100 weliswaar met de auto gedaan, maar toch mezelf weer overtroffen. Blijft afzien met ‘mijn beperkte vermogen’ om te klimmen, maar ja, als je dan beloond wordt met de meest mooie weidse uitzichten dan is dat de inspanning waard gebleken. De Provence is niet alleen een geliefde plek in de zomer, maar ook erg mooi in de winter; het landschap met de statige kale, knoestige, grijze platanen en de groene pins parasols, lieflijke dorpjes en vergezichten die reiken tot aan de sneeuw op de top van de Mont Ventoux. Een stralende lucht en een geurende natuur, zodra je hier de deur opendoet, wat wil je nog meer? De dorpjes Oppède, Lacoste en Bonnieux zijn uitgestorven en deze normaliter druk bezochte toeristische trekpleisters zijn nu ons domein. Daar blijven we in het hoogseizoen liever weg, vanwege de kermisachtige taferelen. Kan me zo voorstellen dat de bewoners hier een haat liefde verhouding hebben met de toeristen. Het enige nadeel van deze ‘winterstop’ zijn de vele gesloten restaurants. Dus koken de keukenprinsessen vooral thuis, want ook bij onze mannen gaat de liefde door de maag. Thuis is het sfeervolle en gastvrije domein van Karel en Marianne in Saumane, een heerlijke plek om te zijn en goede vrienden om mee te genieten. De zon blijft schijnen en wie ben ik om te zeggen dat we dit verdienen? Bonterusten Nelly

Herinnering

Vandaag is het de tweede sterfdag van mijn vader. Ben vanmorgen naar het graf geweest van mijn ouders en heb een bloemetje meegenomen. Als ik bij hun graf kom, wat ik niet zo vaak doe, heb ik altijd de neiging om hardop tegen ze te praten. Vraag je me gewoonlijk of ik geloof in een leven na de dood dan kan ik heel rationeel zeggen: "Nee, voor mijn geboorte was er niets en na mijn dood ook niet, lekker rustig.". Maar toch is er ook een andere kant van mij die praat met de doden, die soms denkt signalen te krijgen, ook uit een ver verleden en die kennis heeft gemaakt met de paragnostische kant van een bijzonder kind en een aantal volwassenen om mij heen. Dus weten... weten doe ik het niet en dan doe ik maar wat mijn gevoel me zegt dat goed is. Vandaag dus een gesprek met mijn ouders en dan vooral met mijn vader, omdat hij nog heeft meegemaakt dat ik ziek ben. Ik weet dat mijn ziekte hem uiteindelijk teveel is geworden, ondraaglijk. "Ik ben er nog pappa, je zou trots op me zijn, zorg nog maar wat langer voor me, het gaat goed met me.". Ik voel zijn aanwezigheid, misschien nog wel meer dan toen hij leefde al zal dat jullie misschien gek in de oren klinken. Na het bezoek aan het graf ben ik koffie gaan drinken bij zijn oude buurvrouw, een kranig wijfie van 85 die er van genoot dat ik bij haar langs kwam. Ze durfde me nauwelijks te vragen hoe het met me was en toen ik dat vertelde was ze blij met de opening voor een gesprek. Ze vertelde me hoe moeilijk mijn vader het de laatste weken van zijn leven had gehad en dat ze niet meer tot hem doordrong. Dat mijn ziekte uiteindelijk de nagel aan zijn doodskist was en "Kind hij zou je nu eens moeten zien, je ziet er zo goed uit.". "Weet je, ik zie hem nog steeds lopen met zijn sigaartje, die laatste ochtend...". Ze mist hem nog steeds, geen balkonhekje meer dat altijd open staat om bij elkaar binnen te lopen, geen bakkie koffie en geen moppen meer, al vond ze ze soms te schuin. Elke dag kwam ze bij hem om zijn elastische kousen, tegen vocht in de benen, aan te trekken. Zag het ineens in een film voor me, weet zeker dat het ontroerende beelden had opgeleverd. Gaf me een goed gevoel dat ik dit gedaan heb... ik mis hem ook.

Heb vandaag ook nog een afspraak kunnen maken bij de KNO-arts, want mijn stem is sinds twee weken weer aan het teruglopen. Via het afsprakenbureau kon ik pas op zijn vroegst medio maart terecht, maar dan zitten we al lang en breed in Zuid Afrika en ik vind het natuurlijk wel heel prettig om goed gestemd op reis te gaan. Dus een persoonlijke e-mail aan de KNO-arts gestuurd en hij regelt het; dinsdag 5 februari wordt mijn stemband weer ingespoten. Geweldig dat hij zo attent reageert, ik realiseer me dat ik erg bof met al 'mijn' artsen. Ik heb ook al zo'n kanjer van een huisarts die werkelijk op elk moment voor me klaarstaat en in noodtijden zelfs haar privé nummer gaf. Kun je het je beter wensen? Ook in Zuid Afrika zijn we de medische zorg aan het borgen, via een vriend van ons hebben we al een huisarts gevonden die voor ons klaar staat als dat nodig is. Niet dat ik nu direct aangewezen ben op medische zorg, maar je weet het niet en dan is het fijn dat iemand je achtergrond kent. In Zuid Afrika beschikken we ook over ADSL, dus we zullen gewoon bereikbaar zijn. Uit de eerste hand kunnen jullie dan meegenieten van de verhalen en de foto's. Maar eerst gaan we morgen, geheel onverwachts een weekje naar Zuid Frankrijk met vrienden van ons. Ook daar gaat de laptop mee, dus als ik zin heb dan breng ik zeker verslag uit. Die parttime reporter baan bevalt me wel. Hele lieve groet Nelly

Faith uitgezwaaid

"Het zit erop Faith" en daar ben ik erg blij mee. Blij met de resultaten en blij dat ik het achter me kan laten. Ik heb minder mentale draagkracht dan in het begin van mijn ziekte om zo'n chemoslag aan te gaan. Was het gewoon even helemaal zat en had weinig positieve energie om me voor alle werkzame stoffen open te stellen. Nu was beroerd gewoon beroerd en ik heb er maar aan toegegeven en het over me heen laten komen, tot mijn billen zeer gingen doen van het liggen op bed en het hangen op de bank. Nu maar weer flink aan het bewegen geslagen om de conditie te verbeteren en de spieren te trainen. Toch kan ik zeer tevreden en trots zijn op mezelf zijn als ik zie hoe redelijk ongeschonden ik inmiddels uit mijn derde chemokuur ben gekomen. Op de vermoeidheid en een paar kapotte ellebogen na ben ik, voor zover ik het kan waarnemen, helemaal heel en dat mag toch wel een wondertje genoemd worden. Deze chemo kon voor aanzienlijke huidproblemen zorgen, maar door goed te smeren heeft mijn huid het, op twee plekken na heel goed doorstaan. Nu lekker opkrabbelen en aansterken, genoeg mooie vooruitzichten om naar uit te zien.
Heb vannacht mijn steun betuigd aan Hillary door in mijn t-shirt, gekocht in januari 2005, 'Hillary for president 2008' te slapen. Was vanmorgen dan ook zeer verheugd om te lezen dat ze gewonnen heeft in New Hampshire. 'The best man for the job is a woman'. In dit geval een professional, met jarenlange ervaring en gedegen bestuurlijke kennis binnen en buiten de Verenigde Staten. Persoonlijk vind ik Barack Obama ook een stuk charismatischer dan Hillary, maar zijn rugzak mag nog wel wat zwaarder bepakt worden. Barack wil verandering en de Amerikanen met hem, maar deze zit meer in de verandering van stijl dan op de inhoud. De programma's van beiden kandidaten liggen dicht bij elkaar. Maar goed, Barack for Vice President in 2008 en dan heb je wat mij betreft een ideale combinatie voor dit moment. Vond het ook wel een keer leuk dat al die overtuigde politieke en niet politieke analisten nu eens geen gelijk hebben kregen. Viel het me nu echt op dat er vandaag 'minder' prominent nieuws was rondom de verkiezingen in New Hampshire? Genoeg weer voor vandaag, slaap zacht. Dit was Nelly Sweere vanuit Rotterdam voor Women on Top Magazine.

De laatste gift

Vanmorgen mijn laatste en 4de gif(t) gekregen van mijn derde chemokuur, zo wordt het genoemd in het ziekenhuis. Het liep voorspoedig in de VU, bloedbeeld als vanouds en het prikken ging ook weer in een keer. Buiten de koude rillingen verder nog geen knock-out gevoel, zal vanavond wel toeslaan. Voorlopig afgesproken dat we de 8ste april pas weer terugkomen voor een volgende controle, na ons verblijf in Zuid Afrika. Drie maanden VU verlof, ik zie er naar uit. Vorige week gingen we naar vrienden in Amsterdam en reden we langs de VU, te sterke associaties en ik werd onmiddellijk onpasselijk. We hebben toen besloten voortaan voor onze privédoeleinden maar om te rijden. Ik voel me als patiënt helemaal thuis in de VU, maar ik ben er liever niet. Ik ga nu mijn samenwerking met Faith stevig aanhalen voor een optimaal resultaat. Ik duik een tijdje onder en dank jullie voor alle liefdevolle steun voor de komende dagen. Liefs Nelly

2008 it's opening itself....

An invitation to practice
entering
the open space and time
of the heart

where
stillness, compassion and joy of life
is a reality
to be trusted

grateful to be
in all the relationships
of trust, love and beauty.

Bron: InterChange met dank aan Cilly

Aan de vooravond van 2008

Lees ik dat de horeca het goede voornemen heeft om de mensen die 1 januari willen stoppen met roken te volgen en dat hiermee zo'n 70% van de restaurants vanaf morgen rookvrij is. Geweldig nieuws toch. Vond het al belachelijk dat Nederland het had doorgeschoven naar 1 juli, omdat elk land zo'n beetje op 1 januari is overgegaan of overgaat, zoals Frankrijk vanaf morgen ook geheel rookrij is. Als in Nederland een ander vertelt dat iets moet, dan zeggen we nee, bedenken we het zelf dan kan er ineens veel meer. Misschien iets voor onze identiteit discussie? Ben nu al aan het bedenken waar ik van de week eens ga eten aan de vooravond van mijn laatste ontmoeting met Faith.

Heerlijke week gehad en veel tijd doorgebracht met vrienden en familie. Goed plannen om mijn energie te kanaliseren en dan kom ik een heel eind. Vanavond doorbreken we onze traditie om de overgang naar het nieuwe jaar in bed door te brengen met een fles champagne en gaan we naar mijn oudste zus in Gouda. Heb nooit iets gehad met Oud en Nieuw, maar dit jaar zie ik uit naar 2008. Mooi getal. Om één of andere reden val ik meer op even getallen dan oneven getallen en het wordt het jaar van de Rat, in de Chinese Astrologie. Nooit graag met een rat geassocieerd willen worden alhoewel ratten in bepaalde landen een symbool van geluk en voorspoed zijn, omdat ze zich aan veel omstandigheden kunnen aanpassen. Ratten zijn slim, vooral waar het hun eigen overleving betreft. Kijk en dat laatste spreekt me natuurlijk wel aan. Dat ik het nieuwe jaar kan verwelkomen voelt goed, ik leef en voel het leven. Nog niet lang geleden was de dood als een diepe waarheid bij me, maar ze heeft me nu losgelaten. Blijf nog maar lang weg, ik geniet nog zo en er is nog zo veel om naar uit te zien. Onze reis naar Zuid Afrika bijvoorbeeld. Deze week hebben we ons verblijf rond gekregen. Dat was nog niet makkelijk omdat we voor langere tijd een huis wilde huren in het hoogseizoen, hartje zomer, en de meeste mensen hun vakantie lang van tevoren plannen. Maar het is gelukt en we hebben een prachtig onderkomen gevonden in Houtbaai (Kaapstad). We vertrekken medio februari en komen dan begin april weer terug naar Nederland. Een heerlijk vooruitzicht en ik kan niet wachten tot het zover is. Maar eerst me nog concentreren op mijn laatste chemo, aanstaande vrijdag. Dat Faith maar een finale klap mag toebrengen en mijn lichaam voor lange tijd bevrijd wordt van uitzaaiingen. Ik ben klaar voor het nieuwe jaar en Diederik en ik wensen jullie allemaal heel veel liefde en gezondheid voor 2008. Liefs Nelly