Mijn tijd...

Weer een cyclus van zes weken afgesloten met een CT-scan en wederom een grote opluchting. Geen afwijkingen te zien en over zeven weken terugkomen. Was misselijk van de spanning ook al had ik er veel vertrouwen in. Hoe beter ik me voel hoe groter het vertrouwen, ook al is dat niet helemaal terecht met een ziekte als kanker. Dit keer ben ik weer beloond, o zo schoon. Lijkt alsof ik er al weer een dag heb opzitten, zo vermoeiend is de spanning, die nu wegvloeit uit mijn lichaam met een flinke dosis energie. Wat een mooi nieuws, wat een cadeautje, wat een mooi weer, wat een prachtige lente, wat een prachtige dag, wat een mooie tijd. Dank jullie wel voor alle liefde en support naar en op deze dag, zoen Nelly

Eb

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed,
diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of er is niets dan tijd?

M. Vasalis