StemMi(n)g

Dinsdag is mijn stemband weer opgespoten en dat valt nog niet mee. Dinsdagmiddag leek het heel goed gelukt te zijn, maar de dagen erna keelpijn en een wat krasserig geluid. Hoop dat dit nog bijtrekt anders is het wel een mager resultaat. Dinsdagmiddag weer even geproefd hoe het kon zijn en daarmee mijn verlangen naar meer aangewakkerd. Te weten hoe makkelijk het is om je mond open te doen, niet naar adem te hoeven happen en elk gehoor te kunnen bereiken. De KNO-arts heeft voorgesteld om, als mijn conditie dit toelaat, over een maand of drie toch te gaan voor een meer definitieve oplossing. Dat wordt dan een operatie. Niet dat ik sta te juichen, maar dit blijft echt behelpen. Ik ben de stiltes in mijn leven op veel manieren gaan waarderen en ik zoek ze zelfs regelmatig op, maar zonder stem mis ik de allerdaagse en buitengewone gesprekken die ik zo graag voer. Om maar niet te spreken hoe vervelend het is, voor mij en de ander, wanneer ze me niet verstaan aan de telefoon of in een iets groter gezelschap. Soms ervaar ik ook dat ik het eng vind dat ik mijn stem niet meer kan verheffen om hulp in te roepen. Als kind had ik een steeds terugkerende droom waarbij een man zich in mijn kast verstopte en midden in de nacht, als iedereen sliep, heel langzaam met gestrekte handen en vingers richting mijn bed kwam om mij bij de keel te grijpen. Ik schreeuwde en gilde dan om mijn vader, maar er kwam geen enkele geluid uit mijn keel. Werd dan huilend wakker, wat een angst en wat een onmacht ervoer ik toen. Als ik nu in het bad ga neem ik een telefoon mee, want mocht ik onwel worden dan is gillen of schreeuwen er inderdaad niet meer bij. Dit laatste mist Diederik niet echt, want ik als ik vroeger boos was steeg het volume nog wel eens uit tot viswijvenniveau. Toch is hij de enige die dit unieke geluidsvolume ooit gehoord heeft want buiten mijn geliefde om durfde ik me echt niet zo te laten gaan. Daarmee dus ook als een intimiteit te beschouwen alhoewel dat haaks lijkt te staan op het plaatje van een ‘viswijfje’ in actie. Zou wat geven om dat kookpunt nog een keer te kunnen bereiken.

Woensdag ben ik toch nog maar even bij een gynaecoloog langs geweest, dit om de gestelde diagnose en de vragen die ik daarover nog had te bespreken. Trof een begripvolle vrouwelijke arts, die alle tijd nam voor het onderzoek en mijn vragen. Ben volledig gerustgesteld en over twee maanden onderzoekt ze me nog een keer. Ook al weet ik dat longkanker niet uitzaait naar de ovaria, ik wil gewoon, meer dan vroeger, weten wat er exact aan de hand is en welk beeld bij mijn klachten hoort. Ik heb ook met de huisarts besproken dat ik voortaan liever direct naar een specialist wil omdat ik mijn leven met kanker al ingewikkeld genoeg vind. Daar kan ik zo’n ervaring als met onze ‘wereldvreemde’ echografist van een paar weken terug heel goed bij missen.

Pasen 2007 staat voor deur, vorig jaar deed ik mijn eerste voorzichtige stapjes buiten de deur met een zwaar gehavend kwetsbaar lijfje. Nu loop ik met mijn hoofd in de wind, in de zon, bruisend van leven het leven in me opnemend, met een mooi geheeld en veerkrachtig lichaam. Mijn dankbaarheid voor dit moment, voor dit welzijn, voor dit genieten is groot. Komende dagen zijn we en route met onze families, gezellig met en onder elkaar. Hele fijne zonnige paasdagen gewenst, met een warme groet van Nelly