La casa MarBri, ons zessterren verblijf op Campo Amor

Maandagavond teruggekeerd van een heerlijk verblijf bij onze vriendinnen Brigitte en Marti in Spanje. Gevlogen op Rotterdam Airport, twee uurtjes vliegen en uit en thuis binnen een tijdsbestek van drie uur, wat een gemak. We zijn de hele week in de watten gelegd volgens de excellente normen van zessterren dienstverlening. De dames gaan op voor een zevende ster, die wij graag toekennen tijdens ons volgende bezoek aan Casa MarBri. Heel ontspannen, voor Diederik, die zijn pols alle rust kon geven om te kunnen genezen en voor ons beiden om ons hoofd even leeg te maken. Elke ochtend ontbijten in de zon op het terras, rond het middaguur een uitstapje in de omgeving, onszelf trakterend op een terraslunch buiten de deur om vervolgens aan het eind van de middag terug te keren voor een prachtige zonsondergang en het diner al la casa. De meisjes zijn ongelooflijk lief geweest en hebben alles in het werk gesteld om ons een fantastische week te bezorgen en daar zijn ze volledig in geslaagd. Bij het opstaan ’s ochtends werden we steevast begroet met de vraag: ‘Que tal?’ (hoe gaat het), waarop Diederik in al zijn vrolijke quasi onschuld antwoordde ‘España, Viva España!. Heerlijk om de dag lachend te beginnen. Waar we minder om moesten lachen was de enorme wildgroei van bebouwing in het hele kustgebied rond Alicante, honderdduizenden huizen staan nog in de planning, in een gebied waar circa 70 tot 80% van de woningen een tweede woning is voor de welvarende buitenlander. Greenpace waarschuwt massaal voor de milieuproblematiek en terecht, er is nu al een groot probleem ten aanzien van watertekorten en dat kan alleen maar erger worden. Daarnaast wordt de natuur wreed verstoord en ontstaat het beeld van spooksteden wanneer, buiten de zomermaanden om, de meeste huizen hermetisch en geblindeerd, zijn afgesloten. Er is geen lange termijnplanning voor de ontwikkeling van het gebied en dat is aan alle kanten te zien. Jammer, wederom een bevestiging van onze zichtbare en ontembare consumptie, waar wij allemaal aan meedoen. Is het nog te stoppen zo’n enorm proces, ik denk het niet en dat vind ik uitermate zorgelijk. Hoe laten we de wereld achter voor de volgende generaties? Gisterenavond hoorden we op de radio een bericht over de massale lozing van ons computerafval met alle kwalijke gevolgen van dien. Toen de afgevaardigde van Greenpace waarschuwde voor alle mogelijke gevolgen, waaronder de kans op geslachtverandering, werd er door de makers van het programma smakelijk gelachen. Willen we wel zien hoe ernstig de situatie is of geloven we er niet meer in?

Dan beter nieuws op het medisch front. Gisteren zijn we in de VU geweest voor de CT-scan en de start van mijn derde kuur. De kanker is aanzienlijk teruggedrongen, de stuwing in mijn lymfeklieren is sterk afgenomen en de twee minuscule tumoren in mijn rechterlong, die eerder zichtbaar waren, zijn niet meer zichtbaar. Ook zijn de twee opgezette klieren die zich in mijn oksel bevonden nauwelijks meer voelbaar voor mijn blote hand. Voor dit moment het beste nieuws dat we konden krijgen. Carpe diem! Mijn derde kuur is dus net ingezet en de laatste kuur volgt op 29 december, deze heb ik in verband met de kerst een weekje doorgeschoven. Kerst is het feest dat ik niet wil missen en wat we vieren in familiekring. Oud en nieuw heb ik nooit een feest gevonden, dus de jaarwisseling gaat waarschijnlijk onder in Katrina. Viva Katrina!

Als laatste heb ik een paar zonnige foto’s toegevoegd aan mijn fotoalbum. Voor nu alle liefs uit een fris maar zonnig Rotterdam, Nelly