Mijn moeders geboortedag

Vandaag is de geboortedag van mijn moeder Jopie. Zij zou vandaag 74 jaar zijn geworden. Mijn moeder is gestorven in 1985, toen 52 jaar oud. Ook zij heeft haar leven zelf beëindigd, na 12 jaar in een psychiatrische instelling (toen inrichting geheten) te hebben doorgebracht. Het is en blijft ontzettend verdrietig en onwerkelijk om twee ouders te hebben verloren door zelfdoding, nog meer nu ik vecht voor mijn leven. Maar ik weet uit ervaring dat geestelijk lijden onmenselijk groot kan zijn en voor sommige mensen echt uitzichtloos. Mijn moeder was manisch depressief en heeft twaalf jaar gestreden en lange tijd hoop gehouden om beter te worden. Pas toen zij echt geen uitweg meer zag is zij uit het leven gestapt. Zowel haar ziekte als haar dood hebben een enorme impact op ons gezin gehad. Wij zijn voor een groot deel opgegroeid zonder de aanwezigheid van mijn moeder en dat was een enorm gemis. Zij was pas 40 jaar toen ze in de inrichting kwam en wij, haar kinderen, begrepen in die tijd weinig van haar ziekte. Er was geen enkele vorm van gezinsbegeleiding en het feit dat mijn moeder een psychische ziekte had, werd door veel mensen in onze omgeving doodgezwegen. Er was sprake van onwetendheid, angst en schaamte en daarnaast was het een tijd waarin weinig openlijk over ‘ernstige’ ziektes werd gesproken. Het woord kanker in die tijd werd ‘de gevreesde ziekte K genoemd’ en nauwelijks iemand die open over zijn ziekte sprak. In al die jaren dat mijn moeder ziek was hebben wij als kinderen min of meer machteloos moeten toekijken hoe zij worstelde en leed onder haar ziekte. Haar pijn was onze pijn en er was niets wat wij konden doen, onze verslagenheid was groot. Ik denk nu vaak, had ze maar in deze tijd geleefd, dan was er zoveel meer mogelijk geweest. Wat hadden wij graag, met de wetenschap van vandaag, haar in alles geholpen om een beter leven mogelijk te maken. Onze kindertijd was verre van zorgeloos en na jaren van overleven als kind en jong volwassene heb ik, met behulp van psychotherapie en later ook mijn spirituele ontwikkeling, geleerd om in het hier en nu te leven en de kans op een beter verleden op te geven. Zoals Eckhart Tolle schrijft; “De indeling van het leven in verleden, heden en toekomst is een product van het verstand en is ten diepste een illusie. Verleden en toekomst zijn gedachtevormen, mentale abstracties. Het verleden kun je je alleen Nu herinneren. Wat je je herinnert is een gebeurtenis die plaatsvond in het Nu en je herinnert je het Nu. De toekomst is, als ze komt, het Nu. Het enige echte, het enige dat er altijd is, is het Nu.” Voor mij ligt het pad om in het heden te kunnen blijven leven, en het Nu te omarmen zoals het is, dit moment is mijn leven, ik leef Nu.

Vandaag brand ik een kaarsje voor mijn moeder en sta ik stil bij haar leven. Vandaag ook vieren wij het leven van Jan, mijn schoonpappa die 79 jaar is geworden en helemaal gezond van lijf en leden is. Op een, voor ons storend, gehoorprobleempje na, maar daar wil hij niets van horen. Hij leeft helemaal in het Nu; heeft net een nieuwe auto gekocht en is helemaal aangesloten op de interactieve wereld van internet. Heerlijk om hem zo in het leven te zien staan. Vanavond brengen we een toost op hem uit en eten we een hapje in ons favoriete Italiaanse buurtrestaurant.

Morgen vliegen we naar de zon, het is rond de 21 graden in Spanje en dat vinden wij voor de komende week een lekker vooruitzicht. Dan kan Diederik zijn pols rustig laten genezen; hij is afgelopen vrijdag geopereerd aan een ganglion en mag zijn arm een poosje niet belasten. Tot over een week, warme groet Nelly