Beschouwd, een jaar later

Vorig jaar op 16 november, na mijn operatie, werd ik wakker in de ergste nachtmerrie van mijn leven. Nog steeds kan ik niet goed naar dat moment teruggaan, het was zo traumatisch. Ook voor Diederik en Yvon was het de meest traumatische ervaring van hun leven. Het moment waarop ik uit de narcose bijkwam en zij mij moesten vertellen dat ik longkanker had en operatief verwijderen uitgesloten was. Pas twee weken daarvoor had ik voor het eerst van een mogelijk scenario palliatief behandelen gehoord, maar geen haar op mijn hoofd die toen dacht dat dit voor mij zou kunnen gelden. Kanker was geen scenario voor mij, laat staan ongeneeslijk. Mijn eerste woorden die ik fluisterde toen ik uit de narcose kwam en waar ik me later overigens niets meer van kon herinneren waren: “Er is geen hoop meer”. Yvon vertelde later dat voor haar op dat moment haar wereld instortte, ons verdriet was immens. Zo begon het meest pijnlijke en intense jaar van ons leven. Het jaar van mijn ziekte en het jaar waarin mijn vader zelfmoord pleegde, omdat hij het leven wat hij voor zich zag niet meer kon dragen. Een jaar waarin ik; mijn vader moest laten gaan, heb leren leven met het ondenkbare, grenzen heb verlegd die nog nooit zo groot waren, pijn als bijkomstigheid heb leren aanvaarden omdat de overlevingsdrang groter is en mijn o zo belangrijke werkleven noodgedwongen heb losgelaten. Maar ook een jaar waarin ik; nog meer ben gaan houden van iedereen die me lief is, nog nooit zo veel liefde, oprechte aandacht en zorg heb ervaren en ontvangen, heb leren genieten van de allerkleinste dagelijkse dingen, de natuur echt heb leren zien en tevreden kan zijn met de dag van vandaag als ik een goede dag heb. Tranen, verdriet en wanhoop horen erbij; op de mindere dagen tussen hoop en vrees, wanneer de pijn en vermoeidheid overheersen, bij het zien van mijn nichtjes en neefjes die me zo dierbaar zijn en die ik allemaal wil zien opgroeien of wanneer Diederik en ik overvallen worden door sentiment, bij het horen van mooie muziek, een dierbare herinnering of een liefdevolle aanraking. Ook huil ik soms als ik afscheid neem van vrienden die ik niet zo vaak zie omdat ze in het buitenland wonen of omdat de fysieke bezoekjes wat minder zijn geworden door mijn conditie. De confrontatie met het dagelijkse leven van anderen blijft moeilijk; soms is het heerlijk om het te delen, er gewoon bij te zijn en soms overheerst de onmacht omdat ik niet meer mee kan doen. Soms droom ik dat ik helemaal gezond ben en lekker aan het werk. Bij het ontwaken ben ik dan voor één moment een onwetend mens en voel ik me uitermate prettig. Tot de realiteit doordringt en ik gedwongen word om de waarheid onder ogen te zien. Dat is even slikken. Ook kan mijn lichaam bij het ontwaken helemaal ontspannen en pijnvrij aanvoelen waarmee de illusie wordt gewekt dat ik helemaal oké ben. Zo'n lekker gevoel, dan ontstaan bij mij onmiddellijk allemaal wilde plannen voor wat ik kan gaan ondernemen. Wanneer ik dan opsta en onder de douche stap zijn de gebruikelijke klachten direct weer voelbaar en breng ik, zoals inmiddels gewoonlijk, mijn plannen weer gauw terug bij mijn mogelijkheden. Tussen droom en daad…………

Een jaar later en nog steeds stijdlustig, levenslustig en grotendeels vertrouwd met alle aspecten van mijn huidige leven. Een ander leven, maar net zo de moeite waard of misschien, omdat het zo kwetsbaar is nog veel meer de moeite waard. Ik sta veel meer stil dan ooit bij de betekenis van lijden, van leven, ons leven en ons samenzijn hier op aarde. Ons leven en een aarde waar we met elkaar zuiniger op mogen zijn in plaats van het onbeperkt te consumeren.

Een week na Katrina en ze is zachter geland, een welkome en verrassende ervaring. Ik ben wel aangedaan, maar zeker niet zo dodelijk vermoeid geweest als de vorige keer en ook mijn buikklachten zijn uitgebleven. Meestal komt de tweede kuur steviger aan omdat je het stapel effect krijgt. Als dit (mede) het resultaat is van mijn magnetiseur kan ik niet anders doen dan zijn goede werk verheugend toejuichen en omarmen. Afgelopen dagen zijn heel rustig verlopen en komende week kan ik weer volop opbouwen. Jullie steentjes zijn nog steeds van onschatbare waarde. Dank weer daarvoor, kus Nelly

Ps mijn collageen test is oké dus mijn stemband kan de 12de december opgespoten worden