Elk moment is er één

Mooie momenten, er zijn er veel en we beleven ze zoveel mogelijk. Vrienden en familie om ons heen vieren met ons alle feestjes die er te vieren zijn. Verjaardagen, trouwdagen en feestdagen krijgen een andere kleur en zijn belangrijker dan ooit. Omdat we ons bewust zijn van het moment, onze onzekere toekomst en ons drastisch veranderde leven in hier en nu. Met continu die knagende vraag op de achtergrond: “is dit de laatste keer?” Ik leef niet naar mijn medische prognose, deze tart ik al vanaf het begin, maar het is wel een gegeven om mee te leven. Een gegeven ook om te kiezen voor het vieren van mijn leven zolang als het kan. Zeker nu, want feestjes kunnen gevierd worden zolang mijn lichamelijke conditie dat toelaat en deze is, voor mijn doen, nu goed te noemen. Kostbare tijd om liefdevol te vullen met liefdevolle mensen in de tijd die ons gegeven wordt. Vorig jaar zijn de feestdagen in een dikke mist aan ons voorbij getrokken, door de klap van mijn ziekte en de genadeloze inslag van de chemotherapie. Nu verheug ik me op de kerstdagen en alle voorbereidingen vooraf. Woensdag ga ik de stad in met mijn nichtje Jip om een kerstjurk te kopen en zaterdag ga ik de kerstboom optuigen met mijn nichtje Nikki. Ik zie er naar uit om met de meisjes te 'tutten'. Als kind vond ik de kerstboom optuigen altijd een happening, elk papiertje werd met dezelfde nieuwsgierigheid ontvouwd om te ontdekken wat voor versieringen we ook al weer hadden. Nu koop ik al jaren met elke kerst er iets bij, zodat het verrassingseffect blijft en de boom steeds voller wordt. Geen boom met traditionele ballen, maar met bont gekleurde figuren, dieren, groente en fruit. Een echte kinderboom, er blijft altijd iets te ontdekken. Ik geniet van de kerstsfeer in de winkels en mijn terugkerend winkelgedrag. Sinds lange tijd heb ik weer iets voor mezelf gekocht. Bijna een jaar lang had ik geen enkele behoefte om iets voor mezelf te kopen, dat stond heel ver van me af. Ik had immers ‘niets’ meer nodig. Een akelig gevoel, dat kan ik wel zeggen. Nu heb ik met veel plezier een nieuwe winterjas gekocht, een geweldige (nep)bont muts en om het niet te gek te maken ook nog een lekkere zachte trui. Ik heb weer aansluiting bij het ‘gewone’ leven en dat voelt goed. Maandenlang heb ik me vervreemd gevoeld van de buitenwereld en dat was een heel onwerkelijk en eenzaam gevoel. Achteraf gezien heb ik al mijn energie en focus nodig gehad om de stappen te kunnen maken om de operatie, die onmogelijk was, mogelijk te maken. Daar ben ik nog steeds heel blij mee, mentaal gezien is dit voor mij de belangrijkste doorbraak geweest.

Katrina de derde is inmiddels gaan liggen, maar heeft aardig geraasd. Geen buikklachten dit keer, wel vermoeidheid en een zeer onrustig en geprikkeld lichaam. Slapen ging moeilijk en even lekker liggen met ‘gierend’ lichaam was er niet bij. Maar dat is gelukkig weer achter de rug en de 29ste is nog twee en halve week weg, dus een mooie kerst voor ons. Morgen krijg ik mijn stem terug, althans voor het grootste gedeelte dan en ik kan niet wachten. Ik laat van me horen. Veel liefs voor nu Nelly