Warmte

Vanaf dinsdag verblijven we in Spanje, de temperatuur is heerlijk zo rond de 25 graden met een strak zonnetje. Woensdag dan eindelijk 47 jaar geworden, kreeg de volgende tekst toegezonden van een vriendin uit Kortewegs boek 'Nog vele jaren';

"De vraag hoe om te gaan met het onvervulde blijft in deze levensperiode een van de kernvragen. Er is nu echter een grotere mildheid en de erkenning komt dat het onvervulde niet goed gemaakt hoeft te worden door een ander, of in ruimere zin door het leven. Het gaat er niet om dat de frustratie uit de wereld wordt geholpen, maar dat er de bereidheid is, hoe de omstandigheden ook zijn, vrucht te dragen. Frustratie, het onmogelijke dat toch wordt gewenst, noodlotsgevoelens, gebondenheid- het is niet iets op zich en het is zeker geen rechtvaardiging voor een bepaald gedrag of een bepaalde levenshouding. De gehechtheid van de persoonlijkheid die altijd zijn zin wil hebben, maakt het onmogelijke tot een probleem. Als de persoonlijkheid zich buigt voor de werkelijkheid van het onvolmaakte, wordt het onmogelijke, beginpunt van stille aanschouwing. Deze onmogelijkheid nu biedt 47. Dan is 47 waarneming zonder oordeel. Wat men doet, doet men niet meer in de eerste plaats voor het vervolg. De handeling rust in zichzelf."

"Ik denk dat je inderdaad al 47 was..."

Ik ben weer schromeloos verwend hier in Spanje en ook vanuit Nederland en ik wil iedereen die aan me gedacht heeft deze dag hartelijk danken. Het was een mooie verjaardag en ik heb begrepen dat de verjaardagstaart voor 2008 ook al besteld is... Dit jaar mijn verjaardag weer heel anders beleefd, zonder verwachtingen, geen tranen dit keer en heel rustig. Gedachten over een mogelijk laatste keer zijn er niet meer en het "lang zal ze leven" klonk als een wens niet meer als een onmogelijk lied.

Baal wel een beetje van mijn lichamelijke conditie. Sinds ik opnieuw bij de fysiotherapeut in behandeling ben, is de hardnekkige frictie waar ik last van had verdwenen, maar is er een nieuwe nog pijnlijkere knoop voor teruggekomen. De zenuwpijn is af en toe niet te harden en alleen met voldoende pijnstillers te bestrijden. Het lastige is dat de pijn toeneemt als ik beweeg; bij het lopen of zwemmen en dat zijn de weinige opties die ik heb om voldoende te bewegen. Naast mijn rug heb ik al weken last van een verkrampt maag-darmstelsel, een enorm opgeblazen gevoel zorgt voor veel pijn en ongemak. Dit heb ik al een paar keer eerder gehad tijdens de afgelopen twee jaar, maar nog nooit heeft het zo lang aangehouden. Ik merk hoeveel energie die pijn me kost en ik moet weer opnieuw wennen aan de ongemakken en beperkingen van dit moment. Dat al deze ' indirecte' kwalen het gevolg zijn van de vele ingrepen en behandelingen doet me beseffen hoe groot de impact van mijn ziekte op mijn lichaam is. Geen dag meer zonder kwalen, ongemakken, pijn en beperkingen. De meeste draag ik zonder problemen, ze horen bij mij en hebben hun plaats, maar dan heb je van die weken, zoals nu, dat het teveel wordt. Dan zakt de moed me weleens in de schoenen en dreigt de somberheid mijn stemming te bepalen.

Warm me nu aan de zon en werk gestaag aan mijn welzijn om mijn actieradius te kunnen vergroten. Volgende week gaan we voor een midweek naar Ibiza en daar wil ik wel 'helemaal los' . Een zonnige groet Nelly