Afwachten

Vanmorgen weer naar de VU geweest, tropenjaren die bezoekjes. Kosten me oneindig veel energie en de spanning was vanmorgen weer om te snijden. Enige lichtpuntjes waren de lieve sms-berichtjes die maar bleven binnenkomen, vol steun en bemoedigende woorden. De afwijkingen zijn in het geheel iets toegenomen (meer zichtbare witte puntjes bovenin mijn long) en het grootste plekje is nu 4,1 millimeter. Dit betekent dat het een fractie groter is geworden en na overleg met de arts hebben we besloten om nog niet te gaan behandelen. Het groeit langzaam en over zes weken kunnen we opnieuw zien wat de status is. We kiezen voor zes weken quality-time en zullen zeker nog een keer de zon op gaan zoeken in de komende weken. Ik ben niet ontredderd, maar voel me vooral mat en moe. Toen Diederik de arts vroeg wat hij van het plaatje vond, zei hij zorgvuldig afwegend: "Ja, het is niet weg en het groeit... weliswaar langzaam... wat kan ik er verder nog van zeggen?". Waarop ik een beetje moedeloos zei: “Wat een kankerzooi.”. Veroorzaakte bij hem een glimlach: “Ja, zo kun je het ook bekijken.”. Had er gewoon even geen zin meer in. Toch pak ik, als ik uitgerust ben, de draad weer op en ga die ongewenste jongens morgen, maar weer eens flink toespreken. Dank voor al jullie lieve steun en kracht en blijf vooral inzoomen op mijn proces, ik blijf in de race, zoen Nelly