Tijd als medicijn

Naar aanleiding van mijn log van vorige week heb ik vaker de vraag gekregen waarom ik niet direct in de aanval ga met chemotherapie. Ik vergeet nog wel eens dat mijn noodgedwongen kennis over kanker een ver van mijn bed show is voor mijn omgeving. Gelukkig maar, alhoewel ook in mijn nabije omgeving teveel lieve mensen getroffen worden door kanker. Nu, één van de grote problemen bij de bestrijding van kanker is de resistentie van veel tumoren bij chemotherapie. Ook veroorzaakt een chemo nogal wat schade binnen je lichaam. Je kunt chemotherapie dus niet onbeperkt blijven inzetten en ik heb inmiddels de status van een 4de lijnsbehandeling, wat zoveel betekent als de mogelijkheden voor vervolgbehandelingen zijn beperkt. Het is ook maar de vraag of een volgende chemotherapie weer aanslaat, dus ons credo is zuinig zijn met de weinige opties die er nog zijn. Wetende dat mijn kanker een langzame groeier is en ik geen directe klachten heb, is er op dit moment geen dringende reden om acuut te behandelen. Dus kiezen we voor zes weken tijd, onze huidige levenscyclus, tja, wie denkt er nog in jaren? Zes weken met mogelijkheden, dus een volgende reisje gepland naar Spanje, vieren onze verjaardagen daar. Ik heb een jaar gewonnen op meer fronten dan alleen het medische. Ik dacht dat ik 47 ben, maar dat word ik pas volgende week woensdag. Denk dat ik 2007 koppelde aan mijn geboortejaar 1960 en zo in de veronderstelling was dat ik 47 ben in plaats van word dit jaar. Niet belangrijk hoe oud ik ben, wel weer een jaar erbij en dat vier ik. Schroom niet om de 26ste ‘lang zal ze leven’ te zingen, wens het me toe, beter kan niet. De harde realiteit en hoop, als krachtige levenselixer, kunnen naast elkaar bestaan, vergeet dat nooit in de omgang met ongeneeslijk zieke mensen; het is ons anker, ons houvast, ons leven. Ik merk dat naarmate ik langer ziek ben het lastiger wordt voor de beeldvorming in mijn omgeving, alsof mensen het nodig hebben dat er een uitkomst is. Terwijl in mijn situatie geldt dat alleen het hier en nu telt en dat anderen daar bij kunnen blijven. Er is alleen vandaag; het regent, de lucht is grijs en ik zit op de bank met een kopje koffie en warme pantoffels aan. Ik luister naar klassieke muziek, kijk af en toe naar buiten waar de blaadjes geel kleuren en de eksters opvliegen uit de boom tegenover ons huis. Ik voel me rustig en vredig. Zoen Nelly