Ibiza

We zijn vrijdag teruggekomen van onze trip naar Ibiza (Catalaans: Eivissa). Met de boot zijn we vanaf Denia overgevaren naar Ibiza stad. Ibiza is vooral bekend vanwege het uitgaansleven, in de grootste club van het eiland is capaciteit voor zo'n 10.000 gasten. Dit vindt voornamelijk plaats in het hoogseizoen, want Ibiza was nu uitgefeest. De terassen waren leeg en de tafels en stoelen stonden opgestapeld. Afgelopen weekend waren de closingparty's. Nu zeg ik er maar meteen bij dat wij niet voor het uitgaansleven zijn afgereisd. Ik was al nooit een avondmens en tegenwoordig zijn mijn batterijen rond de klok van tien/elf uur helemaal leeg. Dat sluit in het geheel niet aan bij het nachtleven op Ibiza. Wij hebben vooral genoten van de natuurschoon; de vele baaien, de weidse uitzichten, het heuvelachtige landschap, de pijnbomen en de oogst van het Johannesbrood, een eetbare peul die we in een oeroud Hollands verleden ook nog aten en een onaantrekkelijke geur afscheidt. Een staartje van het noodweer meegemaakt dat Mallorca heeft overspoeld en twee dagen tussen de buien en het onweer door gelaveerd. In ons hotel werden we door de barman dagelijks getrakteerd op smeuiige verhalen over alle beroemdheden die het eiland met regelmaat aandoen. De BN'ers kwamen er niet best af, dus maar goed dat we net hebben gehoord dat de Nederlander niet bestaat. Wat een commotie weer om...... Hebben we niets beters te doen in Nederland? We zijn zo langzamerhand een verstikkend en bijna bekrompen land aan het worden. Dat valt me vooral op als ik in het buitenland ben, maar dat zal wel het cliché van de dag zijn. We hebben genoten van ons uitstapje ondanks mijn inmiddels hardnekkige problemen met mijn ingewanden en mijn rug. Het duurt te lang en kost teveel energie en dan kan het niet anders dan dat ik af en toe onderuit ga en mezelf verlies in een groot tranendal. Dan zijn er gelukkig de grote armen van Diederik om me heen, hij is de enige die me op zo'n moment kan troosten. Hoor om me heen nogal eens dat partners van bondgenoten het niet trekken en dan voel ik de pijn om dit pad alleen te moeten lopen. Het is al zo'n eenzaam proces en dan ook nog die begrijpende, inlevende warmte van je maatje te moeten missen, onvoorstelbaar. Ik weet dat het voor partners ongelooflijk moeilijk is, de machteloosheid, de angst en het verdriet. Het kan ondraaglijk zijn, je kan er zo genoeg van krijgen dat je er van weg zou willen lopen en dat zou je als partner dan ook kunnen doen. Dat zou ik ook wel willen, alleen heb ik die keuze niet en dat is misschien wel gelijk de kern, ik kan niet anders dan er mee omgaan, het is mijn realiteit, het is mijn dagelijks bestaan. Hulde aan alle partners die er zijn, er bij blijven en meelopen vanuit liefde, maar ook omdat ze niet anders kunnen. Ware trouw die inhoud geeft aan de trouwbelofte, de woorden die moeiteloos over onze lippen komen tijdens het geven van het 'Ja-woord'. Partners voor het leven, in alles met en voor elkaar. Liefs Nelly