Herfstblues

Vanmorgen een afspraak gehad met de KNO-arts om naar mijn verlamde stemband te laten kijken. Ik voel steeds meer weerstand om een ziekenhuis te betreden en ik moest dan ook mijn best doen om niet weer linea recta in de draaideur naar buiten te stappen. Maar daar wachtte me een muur van sigarettenrook, ook al geen bemoedigend vooruitzicht. Nog geen halve meter van de ingang kunnen de rokers zich niet meer bedwingen om hun stinkvervelende verslaving met anderen te delen. Soms in ochtendjas en pantoffels nog aan de infuuspaal gekluisterd, wat een armoede. Toch doorgezet om me bij de balie te melden, het was maar voor een controle. Mijn stemband is, een half jaar na behandeling, nog steeds in beweging. Mijn stem wordt zo langzamerhand wel weer wat minder, maar ik ben nog steeds goed te verstaan en het belangrijkste van alles is dat ik niet bij elke zin halverwege naar lucht hoef te happen, dat kost me zoveel energie. Wel blijft het een gegeven dat ik in gezelschap de kans moet krijgen om iets te zeggen en mensen me even de tijd geven voordat ze zelf weer het woord nemen. Boeiende ervaring voor iemand die in het verleden nooit moeite hoefde te doen om aan het woord te komen. Enfin, we hebben in overleg met de KNO-arts besloten om even helemaal niets te doen en af te wachten hoe het zich ontwikkelt. Ik kan altijd nog kiezen voor een nieuwe inspuiting of een operatie. Voorlopig dan ook geen nieuwe afspraak gemaakt, als het nodig is kunnen we zo weer terecht. Donderdag aanstaande heb ik een afspraak om een echo te laten maken en bloed te laten prikken. De klachten rondom mijn maag en darmen zijn inmiddels wel wat afgenomen en dat geeft de burger weer moed. Wat ik zo moeilijk vind aan mijn uiteenlopende kwalen en problemen is dat ik op een aantal fronten geen enkele duidelijkheid krijg waardoor mijn klachten veroorzaakt worden, laat staan dat ik weet hoe ik er het beste vanaf kan komen. Naast de emotionele onzekerheid die ik elke keer heb of mijn kwaadaardige cellen hier niet aan het opspelen zijn, ook al ben ik op de hoogte van de meest logische wegen voor eventuele uitzaaiingen. Maar welke ‘logica’ volgt kanker? Heb nog steeds veel vertrouwen in mezelf ook al knaagt en kraakt het af en toe in de geledingen.
Was vanmorgen aangedaan door het neerhalen van een hele rij prachtige oude bomen langs de kade achter ons huis. Al jarenlang verdwijnen er op deze manier monumentale bomen uit onze wijk om vervolgens vervangen te worden door jonge aanplanting. Bomen groeien langzaam en zo duurt het nog decennia voordat er weer iets moois staat. Zo’n kaal en naargeestig gezicht, kan daar wat somber van worden. Nog een extra dimensie in de verandering van jaargetijde waar de herfstblues zich bij mij aandient. Straks maar even naar buiten om wat zonne-energie op te snuiven. Liefs Nelly