Nog een beetje onwerkelijk

Vanmorgen thuisgekomen, exact een week na de operatie. Ongelooflijk hoe snel het is gegaan. Toen de chirurg gisteren zei dat ik vandaag naar huis mocht, dacht ik even "oef, durf ik dit wel?" Nu ik thuis ben, denk ik "zalig, geen betere plek om te zijn". Ik ben weer helemaal helder na een periode van "verdovende en slaapmakende middelen", maar snel vermoeid van elke kleine inspanning die ik doe. Ik ben kortademig en het praten gaat moeizaam, maar dat bouwt zich allemaal weer op in de komende maanden. Het litteken is enorm, het lijkt op een beet van een witte haai en het wondgebied voelt pijnlijk aan. Hoesten is een straf, maar nodig voor mijn long. Als ik terugkijk naar de operatie, dan is het me meegevallen en dat komt waarschijnlijk door de operatie in november, die ook al een behoorlijke impact had. Ik ben uitstekend verzorgd in het VU ziekenhuis en de chirurgen zijn ware professionals. Zeer deskundig en betrokken, met veel aandacht voor hun patiënten. Het mooiste moment na de operatie was het moment waarop ik bijkwam in de vercouverkamer en de chirurg breeduit zijn duim omhoog stak. Ik voelde toen een enorme rust over me komen. Ik weet dat ik een risicovolle operatie heb ondergaan en dat we nog moeten afwachten hoe dit uitpakt, maar voorlopig is deze stap weer genomen. Als ik zie hoe goed ik ook deze operatie weer aankon, dan voel ik me trots en sterk. Ik ben goed op gewicht gebleven en dat is vooral te danken aan Diederik, mijn zussen en onze bovenbuurvrouw Erna. Zij hebben de afgelopen week de heerlijkste sapjes en gerechten aangesleept, want het eten in het ziekenhuis is echt vreselijk.

Ik wil jullie bedanken voor alle liefdevolle aandacht op de dag van mijn operatie en alle kaarten, mailtjes en telefoontjes in de afgelopen week. Ik voel me dankbaar en enorm geliefd. Liefs Nelly