Een stille kerst

Het gaat niet goed met me, sinds vorige week vrijdag heb ik weer aan comfort en conditie ingeleverd. Mijn bed, onze slaapkamer, de badkamer, mijn laptop en het uitzicht op ons balkon zijn mijn huidige bereik. Ons balkon is opgefleurd met een tweede kerstboom, voedselbollen en snoepkransen om vogels te verleiden om voor mijn neus te komen snoepen. Er is een Vlaamse gaai die er niet genoeg van krijgt en ook de koolmeesjes durven op een rustig moment hun graantje mee te pikken.

Veel kracht heb ik niet meer, praten gaat nog nauwelijks en het valt me ontzettend zwaar om dit laatste stuk van mijn pad te lopen. Wanhoop en verdriet overvallen me op die momenten waarop ik denk niet meer verder te kunnen. Alleen in de armen van Diederik vind ik dan nog rust. Er zijn nog maar zo weinig momenten waarop ik geen last heb van pijn, benauwdheid en hoesten. Om die reden ben ik gestart met het gebruik van morfine, al brengt het gebruik daarvan nog niet de verlichting waar ik naar zocht. De keren dat ik het gebruikt heb werd ik erg onrustig en ook wat angstig en dat schijnt nou juist helemaal de bedoeling niet te zijn. In overleg met de verpleegkundige en de vervangend huisarts zijn we op zoek naar de juiste balans.

Een kerst met de familie zit er niet meer in en dat doet me ontzettend veel verdriet, maar ik kan het gewoon niet meer. Gelukkig komen zij deze week om beurten langs voor een knuffel en een troostende arm om ons heen. En als het even lukt, dan drinken we er een bubbeltje bij.

Diederik en ik wensen jullie een heel fijne kerst en een heel liefdevol en gezond 2009. Heel veel liefs van Nelly