In Spanje

Sinds vorige week maandag verblijven we in een zonnig Spanje bij onze lieve vriendinnetjes aan de Costa Blanca. Het is tot het laatste moment onzeker geweest of ik de reis aandurfde en daar hoorde ook bij dat ik het er vooraf liever met niemand over had. In mijn hoofd wilde ik graag, maar ik raakte ook enorm gestressed als ik me bedacht hoe ik dat allemaal moest doen. Verder dan het hier en nu kan ik nauwelijks meer overzien en ik reageer al gauw paniekerig. Ik schrik soms zo van de veranderingen die zich in me voltrekken, de beperkingen waar ik niet aan voorbij kan... Diederik heeft in alle rust en in samenwerking met de meisjes gestaag alle voorbereidingen getroffen door hun huisarts in te schakelen en te informeren, een rolstoel te regelen voor onderweg en ter plaatse en te zorgen voor zuurstof aan boord van het vliegtuig en bij hun thuis. Alle instanties toonden zich bijzonder welwillend en boden alle hulp en dat werkte mee in onze stapje-voor-stapje aanpak. Maandagochtend voelde ik me rustig en lichamelijk goed genoeg om de reis aan te gaan. Eenmaal aangkomen viel er een last van me af en zijn we blij dat we het gedaan hebben. De zon, het licht, ons samenzijn, het doet ons goed al voelen we ons allemaal bij tijd en wijle machteloos bij het aanvaarden van mijn huidige conditie. Want al met al heb ik de afgelopen drie weken behoorlijk ingeleverd en ben ik weer veel op de hulp van zuurstof aangewezen, ik kan onnoemelijk moe zijn, waardoor ik nogal wat tijd op bed doorbreng en zijn mijn maag en ingewanden voortdurend van streek waardoor mijn eetlust behoorlijk geremd wordt. Maar het meest slopend zijn de verstikkende hoestbuien die me soms in de nacht, maar in ieder geval elke morgen overvallen bij het opstaan. Zo pijnlijk en benauwd, gepaard gaand met angst in het moment, maar ook naar de toekomst toe. Dus veel rust, zittend op het balkon waar de temperatuur bijna dagelijks boven de 24 graden uitkomt en een stapel boeken waar ik me gelukkig nog heel goed op kan concentreren. En zo af en toe een kleine wandeling, niet dagelijks meer, maar op de momenten dat het kan om mijn lichaam in beweging te houden. Genietend van de goede momenten, met een lach en een traan en het aanvaarden van de stilte die steeds meer om me heen is. Me koesterend in de liefdevolle zorg en aandacht van Diederik, Brigitte en Marti. Zaterdagavond vliegen we naar huis en volgende week dinsdag heb ik mijn volgende controle in de VU. Met een warme omhelzing, Nelly