Drie jaar na de diagnose

De dag waarop ons leven tot stilstand kwam, 16 november 2005, de dag waarop ik de diagnose ongeneeslijk ziek kreeg. Het kost me nog steeds moeite om terug te denken aan het moment waarop ik de onheilsboodschap hoorde en het immense verdriet dat Diederik en mij toen overspoelde. Het deed zo ongelooflijk veel pijn en nu niet minder als we aan die dag terugdenken. In een klap waren we ons leven kwijt, compleet uit het veld geslagen en wat een weg te gaan. Al was toen het vooruitzicht dat die weg nog maar kort zou zijn. En dan nu mijn derde overlevingsjaar ingegaan... Dankbaar voor alle tijd die me gegeven is, tijd van leven, tijd van liefde, tijd voor en met elkaar met iedereen die me dierbaar is. Met zoveel mensen aan mijn zijde die mij, die ons, door dik en dun steunen en koesteren. Die mijn ziekte draagbaar maken en mijn leven met kanker betekenis geven. Maar ook in het besef dat in deze fase van mijn ziekte het ziekzijn en mijn geteisterde lichaam meer aandacht vragen dan ik, kleine grote levengenieter zou willen. Dat er nog een grotere gave van mij en van Diederik wordt gevraagd om te dragen wat er nog op ons pad gaat komen, vasthoudend aan onze liefde voor elkaar en het leven dat we samen delen. Vertrouwend op elkaars kracht met overgave in het moment, in het hier en nu. Met een omhelzing voor alle lieverds die het nog steeds opbrengen om met ons mee te leven en mee te lopen, ook nu het pad steiler wordt. Met een hele dikke zoen, Nelly