Betekenisvol

Mijn herfstdip is op zijn retour en het doet me goed om niet meer de hele dag te somberen. Mijn dagelijks bestaan vraagt al genoeg van me en de energie moet ergens vandaan komen. De aanloop naar de herfst, maar ook mijn verjaardag is vanaf kinds af aan een beladen en gespannen tijd geweest en kennelijk is daar een soort patroon omheen ontstaan. In de afgelopen jaren heb ik dat enigszins weten te doorbreken door de periode rondom mijn verjaardag in Spanje door te brengen. Dit jaar viel de komst van de herfst me extra zwaar in het kader van het vooruitzicht, “wordt het nu nog alleen maar donker?” Deze overgang is ongetwijfeld van invloed geweest op mijn gedeprimeerde stemming van de afgelopen weken, want licht en warmte zijn belangrijke ingrediënten voor mijn lichamelijk en geestelijk welzijn. Dit jaar hebben Marti en Brigitte mijn verjaardag meegevierd in Nederland en de dag na ons feestje zijn zij richting Spanje vertrokken na een half jaar te hebben gekampeerd in Kijkduin. Het was bijzonder fijn om ze zolang en zo dichtbij te hebben en het afscheid was dan ook niet makkelijk. Voorzichtig hebben we het er met elkaar over gehad of we het aandurven om nog een keer naar Spanje af te reizen, maar we zijn er nog niet uit. Mijn conditie is de afgelopen twee weken redelijk stabiel, maar ik voel me heel fragiel en lichamelijk zeer beperkt. Het kan ook zomaar ineens naar de verkeerde kant omslaan en hoe gaat dat dan als ik ver van huis ben? Daarnaast moet er een hoop geregeld worden, zoals zuurstof in het vliegtuig en ter plaatse in Spanje, een rolstoel, medische back-up etc. Het verlangen is er wel, maar de drempel is nog groot zeker nu ik in de laatste week geconfronteerd word met toenemende hoestbuien. Eerst had ik daar alleen last van bij het opstaan, maar sinds twee dagen begin ik overdag meer te hoesten en vannacht had ik een hele vervelende en benauwde hoestaanval. Het was heftig en ik werd er erg angstig en verdrietig van. Als dit aanhoudt zal ik toch vervroegd een afspraak moeten maken in de VU en mijn angst is natuurlijk dat de tumor in mijn luchtpijp weer opspeelt. Het blijft confronterend ook al weet ik dondersgoed waar ik sta en heb ik alles al een keer onder ogen gezien… soms wil ik er (nog) even niet aan. Zolang er leven is en het leven nog goed te doen is wil ik vasthouden aan waar ik nu ben en niet waar ik straks zal zijn. Ook al valt mijn huidige leven me zwaar genoeg omdat ik dagelijks geconfronteerd word met de drastische wijze waarop de ziekte en de behandelingen hebben ingegrepen in mijn lichaam, in ons hele bestaan. Ik houd me vast aan de kleine dingen die ik nog wel kan, maar bovenal aan mijn geliefde Diederik en alle dierbaren om me heen en de tijd die we nog samen kunnen doorbrengen. Ons feestje van de 28ste is een, voor mij toch onverwacht, groot cadeau geweest en koester ik als een mooie herinnering. En ook verwarm ik me nog steeds aan de dagelijkse contacten op afstand, de mailtjes die ik ontvang van bekenden en onbekenden die met me meelopen, meeleven en me ook mee laten delen in hun leven. Het doet me goed om op deze wijze onderdeel uit te kunnen blijven maken van jullie levens en ik hecht heel veel waarde aan de betekenis die we daarin voor elkaar hebben. Dank dat jullie er zijn, met warme een omhelzing, Nelly