Een groots maatje & een kleiner maatje

Mijn gewicht is inmiddels onder de 55 kilo gekomen en dat zie je vooral aan mijn onderlichaam, geen billen meer en lange dunne staken. Kan me niet meer voorstellen dat ik ooit geklaagd heb dat ik mezelf te dik vond. Ik vind mezelf nu veel te mager en naast het feit dat ik dit niet mooi vind is het ook vervelend en pijnlijk om geen zitvlees op de botten meer te hebben. Mijn broekmaat 38 benadrukt elke morgen hoe mager ik geworden ben en naast een broekriem om de boel vast en vooral hoog te houden slobbert alles ruimschoots om me heen. Gisteren heb ik dan eindelijk de moed opgevat om nieuwe broeken te gaan kopen om de confrontatie met ‘wat ben ik toch veel afgevallen’ om te zetten naar ‘ik ben dun’ of nog beter ‘ik heb een modellenmaatje’. Tot nu toe had ik de stille hoop dat ik het er wel weer aan zou kunnen eten, maar hoe ik ook mijn best doe er komt geen grammetje meer aan. Mijn lichaam is zo hard aan het werk dat ik al mijn voedsel direct verbruik. Ook nu maakt acceptatie weer plaats voor een volgende stap; ik heb nieuw broeken nodig en wel meteen, gisteren dus! Nu is winkelen in mijn conditie een doodvermoeiende en slopende bezigheid, dus dat vraagt om een verstandige aanpak. Bijvoorbeeld via internet, ik bestel met het grootste gemak de meest uiteenlopende dingen, maar dat durf ik met broeken niet goed te doen. Die moet je toch echt aan zien, zeker als je geen idee meer hebt welke maat je eigenlijk nodig hebt. Nu heb ik ook net een internet debacle achter de rug met de aanschaf van een stel nep Uggs dus dat stimuleerde ook niet echt om weer ‘ongezien’ te gaan kopen. Slim winkelen zodat ik niet volledig gevloerd zou worden en het liefst in één keer slagen. Ik had bedacht dat we daarvoor in een winkel moesten zijn met een ruim assortiment vrijetijds broeken en vooral de hulp van een welwillende verkoopster. En zo kwam ik op Claudia Sträter. Samen met Natasha ben ik in de auto gestapt met de rolstoel achterin om zo dicht mogelijk bij de winkel te parkeren. Natasha houdt me wekelijks op woensdag gezelschap, of zoals ik het graag lieflijk pleeg te zeggen komt ze elke woensdag op mij passen. Diederik heeft dan ook ruimte om dingen voor zichzelf te doen als hij ’s avonds wel eens op pad gaat dan wacht Natasha tot ik in het bad ben geweest en veilig in mijn bedje lig, voordat ze de deur achter zich dichttrekt. Lief hé? Nu is Natasha ook een feest om mee te shoppen omdat ze engelengeduld heeft en helemaal begrijpt wat ik nodig heb. Dat kan alleen maar met iemand die zelf dol is op winkelen en dat is ze. Ik op een krukje in de paskamer en twee dames die af en aan liepen en me hielpen om mezelf aan en uit te kleden. Bij de eerste broek dacht ik dit gaat echt niet lukken, zoveel inspanning en lucht kostte het, maar even doorgezet en na de derde broek die ik paste was ik gewend aan het gevoel. Glaasje water erbij, op zijn tijd even uitpuffen en vooral zien dat ik resultaat had. Na een uur toog ik uitgeput, maar zeer voldaan naar huis met één maat 34 (stretch) en twee maten 36. Helemaal blij dat ik de stap genomen had en vanmorgen had ik ook echt een ander gevoel bij het aankleden. Ik benadruk nu niet het negatieve aspect van het afgevallen zijn, maar ik draag nu kleding die past bij mijn huidige figuur. Geen armoedig en gefrustreerd gevoel meer, maar trots dat ik ook zonder billen nog steeds leuk afkleed. Hé, hé ook weer gedaan! Lieve groet Nelly