Try before you die

Gezien de titel van dit populaire televisieprogramma verwachten de meesten van jullie hier waarschijnlijk de spectaculairste beelden bij, maar in mijn geval stond het symbool voor een zak patat van Bram Ladage, overladen met mayonaise en piccalilly. Deze verboden snack past al tien jaar niet meer in mijn menu, maar het rare is dat ik sinds ik ziek ben en een behoorlijk ontregelde eetlust heb, ik met name in de nachtelijke uren ineens waanzinnig kan verlangen naar een patatje van Bram. Visoenen kan ik daar dan van hebben met alle Pavlov effecten van dien. En al volg ik al jaren een verantwoord dieet, hier zou ik graag en zonder pardon voor zondigen. Nu ben ik overdag vaak genoeg de snackkar gepasseerd, maar hoe ik ook terugdacht aan mijn nachtelijke verlangens, het bleef altijd uit op het moment dat ik er voor stond. Alleen ’s nachts kon ik me verkneukelen, maar ja, dan won de ratio het altijd van het gevoel, ik bedoel Diederik doet al zo waanzinnig veel voor me, die kan ik toch niet ’s nachts op pad sturen. Laat staan Bram even bellen dat hij zijn tent open moet houden. Maar gisteren werd ik geholpen door de waarschijnlijke positieve invloed van Prednisolon op mijn eetlust. Sinds een paar dagen heb ik weer echt trek in mijn eten en smaakt alles me weer goed, met als hoogtepunt vandaag mijn foute snack. Ik kan jullie niet vertellen hoe smerig ik hier van genoten heb, in de rolstoel met een vergulde blik en met saus besmeurde vingers. Nou ben ik überhaupt heel blij dat ik mijn eetlust weer terug heb want dat maakt de dag een stuk aangenamer. Ook voor al onze lieve vrienden en mijn zussen die wekelijks zo hun best doen om lekker voor ons koken neemt het tafelplezier weer met genoegen toe.

Het gaat sowieso een stuk beter met me. Ik kan in rust zonder zuurstof en bij inspanningen kan ik met iets minder toe. Ik ben ook veel minder moe en dit alles mag toch wel de winst genoemd worden van de Prednisolon. Het enige nadeel is dat ik minder makkelijk in slaap kom en soms tot twee uur ’s nachts te helder in het hoofd kan zijn. Maar dat weegt niet op tegen alle goede momenten die ik nu uit de dag haal. Een wondertje, even denk je dat je alleen nog maar achteruit kan gaan en dan ineens zo’n mooie opleving. Hier doe ik het voor, mijn levenslust op de kleine vierkante meter neemt weer grote vormen aan. Gisteren ook voor het eerst sinds maanden weer gewinkeld en nu in de rolstoel. Een belevenis apart, omdat ik alles op ooghoogte van een kind aanschouw mis ik veel van de uitstallingen in de winkels en dat is wennen. Lekker naar een boek snuffelen, ja tot de derde plank zo ongeveer en daar hield mijn bereik op. Ook het gegeven dat ik continu aan Diederik moest vragen wat ik graag wilde zien of waar ik nog even naar toe moest, dat is toch anders dan de afhankelijkheid in huis, waar ik zelf met behulp van zuurstof mijn draai nog kan vinden. Om maar niet terug te denken aan de tijd dat ik zelf uiterst geconcentreerd door de winkels heen racete om mijn bestemming te bereiken. En dan het bekijks als je in een rolstoel zit of juist niet. Ik reken af, maar de verkoper staat Diederik te woord en ik krijg een snoepje (grapje). Of alle medewinkel gebruikers die weinig oog hebben voor de ruimte die een rolstoel in beslag neemt. Maar gelukkig treffen we ook behulpzame mensen die de deur voor ons open houden en vragen of ze ons kunnen helpen op het moment dat we stonden te worstelen met onze tassen. Maar ook deze ervaring brengt me weer op overgave, loslaten en de mogelijkheden zien. En wie had voor mogelijk gehouden dat een dag als vandaag er nog inzat, een gezellige en drukke dag. Ik ben een tevreden mens in het hier en nu. Veel liefs Nelly