En dan zomaar een goede dag

Gisteren zijn we in de VU geweest voor een CT-scan en een afspraak met de longarts. Ik moest er vroeg voor op en dat was even afzien. Mijn ochtendritme is inmiddels ‘niet storen voor 11.30 uur’ en dat schoof nu met 3,5 uur op naar voren. Gelukkig was Yvon met ons mee om mij en Diederik te begeleiden tijdens de hele toer van rolstoel, afzetten bij het ziekenhuis en de auto parkeren. Want verwacht niet in een stad als Amsterdam dat je je auto bij het ziekenhuis kwijt kunt, daar moet je minimaal een kwartier voor lopen. Yvon begeleidde me alvast naar de scan terwijl Diederik de auto wegzette. Vond het best emotioneel om nu in een rolstoel aan te komen, alsof ik capituleerde. Ineens was ik ook een patiënt, daarvóór liet het zich raden. Verder was ik heel rustig, ik merkte dat ik geen gespannen verwachtingen had van de uitslag van de scan en dat maakte dat ik ontspannen het gesprek inging. Het beeld in mijn long is er niet beter op geworden en de kankerboys die de ‘witte sneeuwstorm’ veroorzaken worden nu ook beconcurreerd door bestralingsschade, ook wel bestralingsreactie genoemd. Aan de hand van het beeld op de scan is er waarschijnlijk sprake van longfibrose oftewel bindweefselvorming (voortwoekerend littekenweefsel). Het is een proces wat irreversibel is en wat hoogstens gestopt kan worden door gebruik van Prednisolon. Nog méér reden voor mijn benauwdheidklachten, dus daarmee is de rolstoel verexcuseert, zou je kunnen zeggen. Nee hoor, ik zou niet meer zonder kunnen en ook niet zonder hulp van de zuurstof. De longarts vond het huidige beeld geen reden geven om te stoppen met de Tarceva dus daar ga ik voorlopig mee door. Over vijf weken hebben we een nieuwe afspraak. Gisteren ook een bijzondere ontmoeting gehad met een bondgenoot waar ik al maandenlang een intensief mailcontact mee onderhoud. Hij was gisteren voor zijn chemo op de poli en zodoende konden we elkaar voor het eerst in de armen sluiten. Het was een warme en dierbare ontmoeting en terwijl ik dit schrijf zit ik weer met een grote glimlach op mijn gezicht. We hebben elkaar gevonden in de ‘levenspower’ waarmee we onze ziekte benaderen. Herkenning en erkenning op het eerste gezicht, alsof we elkaar al jaren kennen.

De afgelopen dagen ben ik weer heel redelijk doorgekomen en mijn spijsvertering houdt zich rustig. Mijn eetlust begint weer toe te nemen en vanmiddag zowaar voor het eerst sinds lange tijd weer een keer buiten de deur geluncht. Had wat moeite met de verwerking van al het gekakel om me heen, maar verder was het heerlijk rookvrij en smakelijk. Daarna nog een klein uurtje buiten gezeten in de luwte van het park en lekker van het zonnetje genoten. Een hele goede dag dus vandaag en dat er nog meer mogen volgen. Voor alle vakantiegangers een hele ontspannen en mooie tijd gewenst. Zoen Nelly