Warmte

Vanaf dinsdag verblijven we in Spanje, de temperatuur is heerlijk zo rond de 25 graden met een strak zonnetje. Woensdag dan eindelijk 47 jaar geworden, kreeg de volgende tekst toegezonden van een vriendin uit Kortewegs boek 'Nog vele jaren';

"De vraag hoe om te gaan met het onvervulde blijft in deze levensperiode een van de kernvragen. Er is nu echter een grotere mildheid en de erkenning komt dat het onvervulde niet goed gemaakt hoeft te worden door een ander, of in ruimere zin door het leven. Het gaat er niet om dat de frustratie uit de wereld wordt geholpen, maar dat er de bereidheid is, hoe de omstandigheden ook zijn, vrucht te dragen. Frustratie, het onmogelijke dat toch wordt gewenst, noodlotsgevoelens, gebondenheid- het is niet iets op zich en het is zeker geen rechtvaardiging voor een bepaald gedrag of een bepaalde levenshouding. De gehechtheid van de persoonlijkheid die altijd zijn zin wil hebben, maakt het onmogelijke tot een probleem. Als de persoonlijkheid zich buigt voor de werkelijkheid van het onvolmaakte, wordt het onmogelijke, beginpunt van stille aanschouwing. Deze onmogelijkheid nu biedt 47. Dan is 47 waarneming zonder oordeel. Wat men doet, doet men niet meer in de eerste plaats voor het vervolg. De handeling rust in zichzelf."

"Ik denk dat je inderdaad al 47 was..."

Ik ben weer schromeloos verwend hier in Spanje en ook vanuit Nederland en ik wil iedereen die aan me gedacht heeft deze dag hartelijk danken. Het was een mooie verjaardag en ik heb begrepen dat de verjaardagstaart voor 2008 ook al besteld is... Dit jaar mijn verjaardag weer heel anders beleefd, zonder verwachtingen, geen tranen dit keer en heel rustig. Gedachten over een mogelijk laatste keer zijn er niet meer en het "lang zal ze leven" klonk als een wens niet meer als een onmogelijk lied.

Baal wel een beetje van mijn lichamelijke conditie. Sinds ik opnieuw bij de fysiotherapeut in behandeling ben, is de hardnekkige frictie waar ik last van had verdwenen, maar is er een nieuwe nog pijnlijkere knoop voor teruggekomen. De zenuwpijn is af en toe niet te harden en alleen met voldoende pijnstillers te bestrijden. Het lastige is dat de pijn toeneemt als ik beweeg; bij het lopen of zwemmen en dat zijn de weinige opties die ik heb om voldoende te bewegen. Naast mijn rug heb ik al weken last van een verkrampt maag-darmstelsel, een enorm opgeblazen gevoel zorgt voor veel pijn en ongemak. Dit heb ik al een paar keer eerder gehad tijdens de afgelopen twee jaar, maar nog nooit heeft het zo lang aangehouden. Ik merk hoeveel energie die pijn me kost en ik moet weer opnieuw wennen aan de ongemakken en beperkingen van dit moment. Dat al deze ' indirecte' kwalen het gevolg zijn van de vele ingrepen en behandelingen doet me beseffen hoe groot de impact van mijn ziekte op mijn lichaam is. Geen dag meer zonder kwalen, ongemakken, pijn en beperkingen. De meeste draag ik zonder problemen, ze horen bij mij en hebben hun plaats, maar dan heb je van die weken, zoals nu, dat het teveel wordt. Dan zakt de moed me weleens in de schoenen en dreigt de somberheid mijn stemming te bepalen.

Warm me nu aan de zon en werk gestaag aan mijn welzijn om mijn actieradius te kunnen vergroten. Volgende week gaan we voor een midweek naar Ibiza en daar wil ik wel 'helemaal los' . Een zonnige groet Nelly

Onbereikbaar

Helaas heeft de provider zonder bericht vooraf de URL http://www.mijneigenweblog.nl/weblog/?u=Pulchinella uit de lucht gehaald omdat deze teveel problemen gaf. Sinds drie dagen ontvang ik veel vragen over het feit dat mijn site niet bereikbaar is. Ik heb inmiddels veel bekende bezoekers een mail gestuurd, maar mochten jullie vragen krijgen over het feit dat mensen mijn site niet kunnen bereiken dan geven onderstaande URL's toegang tot mijn site. Googlen op mijn naam helpt ook. Lieve groet Nelly

http://www.mijneigenweblog.nl/weblog/?w=Pulchinella
http://pulchinella.mijneigenweblog.nl

Tijd als medicijn

Naar aanleiding van mijn log van vorige week heb ik vaker de vraag gekregen waarom ik niet direct in de aanval ga met chemotherapie. Ik vergeet nog wel eens dat mijn noodgedwongen kennis over kanker een ver van mijn bed show is voor mijn omgeving. Gelukkig maar, alhoewel ook in mijn nabije omgeving teveel lieve mensen getroffen worden door kanker. Nu, één van de grote problemen bij de bestrijding van kanker is de resistentie van veel tumoren bij chemotherapie. Ook veroorzaakt een chemo nogal wat schade binnen je lichaam. Je kunt chemotherapie dus niet onbeperkt blijven inzetten en ik heb inmiddels de status van een 4de lijnsbehandeling, wat zoveel betekent als de mogelijkheden voor vervolgbehandelingen zijn beperkt. Het is ook maar de vraag of een volgende chemotherapie weer aanslaat, dus ons credo is zuinig zijn met de weinige opties die er nog zijn. Wetende dat mijn kanker een langzame groeier is en ik geen directe klachten heb, is er op dit moment geen dringende reden om acuut te behandelen. Dus kiezen we voor zes weken tijd, onze huidige levenscyclus, tja, wie denkt er nog in jaren? Zes weken met mogelijkheden, dus een volgende reisje gepland naar Spanje, vieren onze verjaardagen daar. Ik heb een jaar gewonnen op meer fronten dan alleen het medische. Ik dacht dat ik 47 ben, maar dat word ik pas volgende week woensdag. Denk dat ik 2007 koppelde aan mijn geboortejaar 1960 en zo in de veronderstelling was dat ik 47 ben in plaats van word dit jaar. Niet belangrijk hoe oud ik ben, wel weer een jaar erbij en dat vier ik. Schroom niet om de 26ste ‘lang zal ze leven’ te zingen, wens het me toe, beter kan niet. De harde realiteit en hoop, als krachtige levenselixer, kunnen naast elkaar bestaan, vergeet dat nooit in de omgang met ongeneeslijk zieke mensen; het is ons anker, ons houvast, ons leven. Ik merk dat naarmate ik langer ziek ben het lastiger wordt voor de beeldvorming in mijn omgeving, alsof mensen het nodig hebben dat er een uitkomst is. Terwijl in mijn situatie geldt dat alleen het hier en nu telt en dat anderen daar bij kunnen blijven. Er is alleen vandaag; het regent, de lucht is grijs en ik zit op de bank met een kopje koffie en warme pantoffels aan. Ik luister naar klassieke muziek, kijk af en toe naar buiten waar de blaadjes geel kleuren en de eksters opvliegen uit de boom tegenover ons huis. Ik voel me rustig en vredig. Zoen Nelly

Afwachten

Vanmorgen weer naar de VU geweest, tropenjaren die bezoekjes. Kosten me oneindig veel energie en de spanning was vanmorgen weer om te snijden. Enige lichtpuntjes waren de lieve sms-berichtjes die maar bleven binnenkomen, vol steun en bemoedigende woorden. De afwijkingen zijn in het geheel iets toegenomen (meer zichtbare witte puntjes bovenin mijn long) en het grootste plekje is nu 4,1 millimeter. Dit betekent dat het een fractie groter is geworden en na overleg met de arts hebben we besloten om nog niet te gaan behandelen. Het groeit langzaam en over zes weken kunnen we opnieuw zien wat de status is. We kiezen voor zes weken quality-time en zullen zeker nog een keer de zon op gaan zoeken in de komende weken. Ik ben niet ontredderd, maar voel me vooral mat en moe. Toen Diederik de arts vroeg wat hij van het plaatje vond, zei hij zorgvuldig afwegend: "Ja, het is niet weg en het groeit... weliswaar langzaam... wat kan ik er verder nog van zeggen?". Waarop ik een beetje moedeloos zei: “Wat een kankerzooi.”. Veroorzaakte bij hem een glimlach: “Ja, zo kun je het ook bekijken.”. Had er gewoon even geen zin meer in. Toch pak ik, als ik uitgerust ben, de draad weer op en ga die ongewenste jongens morgen, maar weer eens flink toespreken. Dank voor al jullie lieve steun en kracht en blijf vooral inzoomen op mijn proces, ik blijf in de race, zoen Nelly

Eeuwige trouw

Vandaag is onze trouwdag en ik moest vanmorgen terugdenken aan vorig jaar. Toen was ik zo verdrietig om alles wat ik kwijt was, ik kon maar moeilijk genieten van de dag en ons jaarlijkse etentje. Vandaag kan ik wel genieten, weer een jaar erbij, wat een mooi cadeau en dat er nog veel mogen volgen met de liefde van mijn leven. Vanaf het moment dat ik Diederik zag, wist ik dat hij mijn man was. Was ook één van de eerste dingen die ik tegen hem zei tot zijn grote ontsteltenis. Maar dat heb ik volgens mij al eens gedeeld. Moet oppassen dat ik mezelf niet teveel ga herhalen. We trouwden negentien jaar geleden in Delft en buiten was het 25 graden. Diederik had eindelijk ja gezegd na 2877 huwelijksaanzoeken van mijn kant. Zo ongeveer dagelijks vanaf het moment dat ik hem ontmoette. Zijn toestemming gaf hij in een winkel waar ik een roze zijde jurk bestelde, omdat ik die zo mooi vond. Toen de verkoopster zei dat het een gelegenheidsjurk was, keek ik Diederik uitdagend aan en herhaalde nogmaals: “Diederik, het is een gelegenheidsjurk...”, waarop Diederik knikte “Het is goed.”. Nou ik volledig uit mijn dak in die winkel en van geluk in zijn armen gesprongen. De verkoopster begreep in het geheel niet wat er gebeurde tot ik extatisch uitriep: “Hij wil met me trouwen!”. Eerst wilden we alleen met onze getuigen erbij trouwen, maar al snel breidde het gezelschap zich uit, niet in de laatste plaats door mijn toedoen. In stilte trouwen is niet echt mijn ding, daarvoor sta ik te graag in de belangstelling en zeker op de mooiste dag van mijn leven. Met familie en vrienden hebben we onze trouwdag gevierd aan het strand, in Paviljoen Von Wied, waar nu het huidige Beelden aan zee museum gevestigd is. In goed gezelschap op een prachtige, stemmige locatie en een ongewoon lekkere temperatuur voor de tijd van het jaar. Het is onze dag geworden en eigenlijk zou ik het best nog wel eens over willen doen, omdat ik nu veel meer waarde zou hechten aan het ceremonieel en het een mooie gelegenheid zou zijn voor de aanschaf van een weergaloze jurk. Denk niet dat Diederik na zijn "Ja, ik wil." van negentien jaar geleden nog een keer over te halen is en daar heeft hij wel gelijk in. Trouwen doe je maar één keer. Het gaat niet om de, overigens aangename en leuke, verpakkingen, maar om het verbond dat je met elkaar gesloten hebt. Daar is geen speld tussen te krijgen in ons geval, alle hobbels zijn en worden genomen. Wij zijn man en vrouw voor het leven, maar bovenal onafscheidelijke geliefden die intens veel van elkaar houden. Vanavond vieren we onze 19de trouwdag samen met onze getuigen bij onze favoriete Italiaan. Met een warme omhelzing, Nelly

Beperkt houdbaar

Rond mijn 30ste levensjaar liep ik op een vrije dag met een vriendin te winkelen toen we vanwege een opgebroken stoep de rijweg op gemanoeuvreerd werden. Eenmaal langs de stratenmakers draaide ik me om en riep: “Hé mankeer ik wat, wordt er niet meer gefloten?” Mijn vriendin en de stratenmakers schoten in de lach en ik vond mezelf ook wel ludiek. Toch zat er ook een kern van waarheid in mijn actie, want hoe wars ik altijd was van flirtgedrag op mijn werk, als de stratenmakers naar me floten dan was mijn dag helemaal goed. Ik dacht aan dit voorval terug toen ik recent de documentaire ‘Beperkt houdbaar’ bekeek van Sunny Bergman op de site www.beperkthoudbaar.info/docu. In één van de eerste scènes stapt Sunny op een stel bouwvakkers af en vraagt ze serieus waarom er niet meer naar haar gefloten wordt. Kon ik erg om grinniken, gezien mijn eigen ervaring. Vervolgens wordt in de documentaire een krachtige analyse gegeven van de huidige tijdsgeest waarbij de economie steeds verder ons lichaam binnendringt. Op 34-jarige leeftijd is Sunny bang om binnenkort niet meer aantrekkelijk te zijn, terwijl ze tegelijkertijd boos is dat vrouwen voortdurend op hun uiterlijk worden beoordeeld. Deze innerlijke tegenstrijdigheid is de drijfveer voor een filmische zoektocht door een wereld waar vrouwen na hun 35ste niet langer houdbaar zijn. De cosmetische industrie vaart er wel bij en laat niet na Bergman en andere vrouwen te wijzen op hun tekortkomingen. Van kraaienpootjes tot schaamlippen, van hangborsten tot zadeltassen. Overal laat Bergman zich aan een kritische blik onderwerpen door plastische chirurgen, die graag het mes in haar zouden willen zetten. Morgenavond wordt ‘Beperkt houdbaar’ herhaald op Nederland 3 om 20.25 uur. Zeker de moeite waard om naar te kijken en de documentaire stemt tot nadenken. Ik zelf ben als ijdele vrouw graag met mijn uiterlijk bezig, daarover heb ik al eerder geschreven. Heb als jong meisje van tweeëntwintig ook niet geschroomd om operatief in te grijpen en nog steeds vind ik mijn flapoorcorrectie medisch ethisch verantwoord. Ik werd als kind nogal gepest met mijn zeiloren en ik was er van overtuigd dat ze of voor eeuwig bedekt moesten blijven onder een stevig permanent of rechtgezet moesten worden. Vooral die laatste optie trok mij aan. Toen de plastisch chirurg zei dat het volkomen terecht was dat ik dat wilde en dat het bijna misdadig zou zijn om mij door te laten lopen met mijn flaporen, was ik volledig overtuigd van mijn voornemen. Het bleek een relatief eenvoudige ingreep en tot op de dag van vandaag ben ik blij met mijn gecorrigeerde oren. Maar hoever ga je met ingrijpen, waarom willen we voldoen aan een schoonheidsideaal en wie bepaalt dat eigenlijk? Kijk, ik kan me nu, na mijn operaties van de afgelopen twee jaar, niet meer voorstellen dat vrouwen vrijwillig kiezen voor de meest ingrijpende en pijnlijke operaties alleen maar om er (nog) beter uit te zien. Getriggerd door de mogelijkheden heb ik in de verste verte ook wel eens nagedacht over een borstvergroting of een ooglidcorrectie. Mijn verstand en schroom weerhielden me van een serieuze overweging: “Nee geen onnatuurlijke kunstgrepen, dat past niet bij je, je bent wie je bent.”. En ik zou het ook niet snel gedaan hebben, maar een relatief eenvoudige ingreep, met als belangrijkste eis een zo natuurlijk mogelijke correctie met bijvoorbeeld eigen lichaamsvet, daar sta ik nog steeds niet onwelwillend tegenover. Nu kiezen meisjes en dan met name in Amerika al op jonge leeftijd voor een drastische aanpak en een veelheid aan chirurgische ingrepen. Met als voorbeeld hun idool voor ogen, worden het complete bouwpakketten. Ja en dan rijst toch de vraag voor wie ze dat doen, of hoever ze zo zijn gekomen in hun beeldvorming van de ideale schoonheid. De uitspraak: “Ik doe het voor mezelf. “, is toch op zijn minst discutabel in de gemaakte en zelfs gefakete commerciële wereld van schoonheid. Ik koester mijn uiterlijk en ik blijf gevoelig voor bewonderende blikken. Maar eerlijk is eerlijk als ik een compliment krijg dan is het meestal omdat ik er stralend uitzie, wanneer mijn ogen glimlachend de wereld inkijken als gevolg van mijn innerlijk welbevinden. Als ik me goed voel, dan zie ik er goed uit en dat zie ik bij iedereen. Op ons welzijn en dat het er maar van af mag spatten, zoen Nelly