Liefde is de enige rationele daad...

De afgelopen dagen veel gehuild. Op sommige momenten verlies ik mezelf in verdriet en pijn en ga ik ten onder in zelfmedelijden. Op zulke momenten wil ik het uitschreeuwen naar mijn vader… dat hij er voor me moet zijn, me moet helpen. Een klein verloren meisje ben ik dan, dat hoopt dat haar vader zegt dat alles goed zal komen, dat hij me beschermt en de boze werkelijkheid bij me weghoudt. Weg wil ik dan, vluchten van mijn vonnis, al zeggend tegen mezelf dat ik genoeg op mijn bordje heb gehad, dat het klaar is. Dat het niet onredelijk is om dat te vragen en dat anderen dat met me eens zullen zijn. Maar zo werkt het niet, er bestaat geen rechtvaardigheid als het gaat om lijden, leven en dood. Er is zoveel onvoorstelbaar, onmenselijk groot leed in de wereld waarin we leven dat ik me heel goed besef dat mijn eigen leed zich hiermee op geen enkele wijze verhoudt. Daarin voel ik me verbonden, het overstijgt en is zoveel groter dan mijzelf. Het maakt dat ik kan relativeren en kan zien dat ik een gelukkig mens ben met Diederik die liefdevol aan mijn zijde staat, die niet wegloopt van de omstandigheden en wanneer de situatie dat vraagt onvoorwaardelijke zorg en aandacht geeft. Dat ik gezegend ben met een lieve familie en naaste vrienden die met ons vreugde en verdriet delen en er altijd zijn op de momenten dat we ze nodig hebben. Dat ik gedragen word door een grote kring van liefdevolle mensen die me van dichtbij of wat meer op afstand koesteren en steunen. Dat ik in de gelukkige omstandigheden ben dat er goede medische zorg voor handen is, dat ik kan kiezen voor behandelingen, regulier en alternatief en dat we geen materiële zorgen hebben waardoor we ons leven kunnen inrichten zoals we het nu doen. Dat ik een rijker mens ben geworden, dat ik beter in staat ben om te genieten; van alle liefde om mij heen, van de schoonheid van de natuur, de reizen die we tussen de behandelingen door maken en kleine dagelijkse geneugten zoals het lezen van een goed boek, het luisteren naar mooie muziek, het drinken van een kopje koffie, de rust in mijn meditaties en noem zo maar op. Ik heb gekozen voor het leven en niet voor de dood en dat zal ik blijven doen. De bodem is niet onder mijn voeten vandaan, ik sta weer op, recht mijn rug en vervolg mijn pad. Ik huil als ik moet huilen, ik ben een klein meisje dat ten onder gaat en tegelijkertijd een moedig mens die zijn pijn draagt en de kracht weer vindt om weer terug te slaan, zolang als ik kan. Ik leef mijn leven in liefde en voor mij is dit waar het om gaat in het echte leven. Zoals auteur Stephen Levine het zegt: “Liefde is de enige rationele daad.”. Met mijn armen om jullie heen, Nelly