Aandacht als medicijn

Kreeg van de week een interessant artikel opgestuurd uit de Happinez van Henk Fransen. Henk Fransen was arts in India en Afrika. In Nederland begeleidt hij al weer een aantal jaren mensen met kanker. Warmte, liefde, aandacht, betrokkenheid en steun geven doet je goed. Zowel degene die het krijgt als degene die het geeft. Beiden voelen zich er beter door. “Dat komt”, zegt Henk fransen. “omdat er een stroom op gang komt die leven gevend is en die een positief effect blijkt te hebben op de gezondheid en het zelfgenezend vermogen van mensen. “. Henk raakte gefascineerd door diverse onderzoeken waarin werd aangetoond dat liefdevolle verbindingen een gunstig effect hebben op onze gezondheid. Hij gelooft erin en past het principe daarom ook toe in zijn begeleiding van mensen met kanker. “Belangrijk is dat je als patiënt de eerste stap zet. Dat je de moed hebt om steun te vagen en uit te reiken naar anderen. Daarvoor moet je de muren die je soms om je heen hebt opgetrokken laten vallen en je kwetsbaar opstellen. Je zegt tegen de ander dat je steun nodig hebt om het vol te houden.”. Henk heeft het onder andere over bondgenoten en niet over lotgenoten, voor mij zeer aansprekend vanwege de verbinding en lotgenoot klinkt toch meer als ‘lijdend onderwerp’. Wat zou het toch mooi zijn als er vanuit de reguliere medische geneeskunde meer aandacht komt voor de psychosociale en spirituele begeleiding van mensen met kanker. Meer aandacht voor de impact van ‘gezond’ leven. Een integrale aanpak gericht op het fysieke, mentale, spirituele en sociale niveau. Waarbij de mens centraal staat en niet de tumorcellen en er maatwerk geleverd wordt omdat ieder mens uniek is. Waarbij de medische protocollen richtinggevend zijn, maar niet leidend, de aandacht uitgaat naar de acceptatie van de diagnose en niet zozeer naar de prognose, waarbij mensen de verantwoordelijkheid nemen voor hun ziekte en zelf de regie hebben. Waar de mogelijkheid wordt geboden om naast het ondergaan van de conventionele behandelingen zicht te krijgen op wat je zelf kunt doen en er handvatten worden aangereikt voor mogelijke alternatieven. In de conventionele medische wereld werkt iets als het wetenschappelijk is bewezen dat het werkt. Dat is een gegeven en dat staat voor een zekere zekerheid. Maar welke zekerheid hang je aan als dezelfde medische wetenschap je geen vooruitzichten meer geeft? Of als je alleen de kanker aanpakt en geen aandacht hebt voor het algemene welzijn van je innerlijke mens en je sociale omgeving. De medische wetenschap is wezenlijk voor de behandeling voor mensen met kanker, maar er is meer. Bewezen en onbewezen, als het voor mij werkt dan werkt het, bij mezelf blijven en doen wat bij me past. Met beide benen op de grond en vanuit de mogelijkheden die ik heb en de realiteit van de situatie waarin ik verkeer. Vanuit wie ik ben en de ‘wetenschap’ van mijn innerlijk bewustzijn, dat weet wat goed voor mij is. “I have a dream.”.

Nu mijn aandacht aan het verschuiven is, of beter gezegd nu er ruimte komt voor andere zaken, denk ik voorzichtig weer aan een paar uurtjes werken, op weekbasis gezien. Dit heb ik al in een eerdere fase benoemd, maar toen was het meer vanuit de gedachte: “Ik wil weer meedoen, gezond zijn en erbij horen.”. Nu lijkt het gezien mijn huidige conditie en gesteldheid veel reëler om weer iets op te gaan pakken. Met alle voorzichtigheid van dien, want al lijkt het heel wat, mijn dagelijkse, zeer beperkte, huishoudentje runnen geeft vaak mijn limiet al aan. En dan kom ik al gauw uit op arbeidstherapeutische basis met de volgende randvoorwaarden; geen werkdruk en stress, geen verantwoordelijkheid, er kan niet op me gerekend worden, mobiel tot 2 meter om mijn huis, want daar beginnen de files al en dan wil ik ook nog graag zinvol werk doen. Want mijn beperkte energie en tijd zijn te kostbaar voor zo maar een klusje. Heb dit met mijn leidinggevende besproken en naast een glimlach kreeg ik de opmerking: “Nou, dan mag je ons wel goed managen, maar ik zie zeker mogelijkheden”. Ik zei dat het allereerst een kwestie is om mezelf goed te managen, want ik ken mezelf. Ik kan niet zo maar iets doen, als ik het doe wil ik het goed doen en dingen naar me toe trekken is me ook niet vreemd. Het is toch een wonder dat ik me hier weer ‘druk’ over mag maken, ik bedoel me over kan bezinnen? Na de vakantie periode bespreken we de opties voor een zingevende bijdrage voor allebei. Ik heb er alle vertrouwen in en zie er naar uit, weer een stapje verder vooruit en dat er nog maar veel mogen volgen. Een warme omhelzing, Nelly