Een verwarrende tijd

Gevoelens en gedachten gaan met me op de loop. Aan welke durf ik en mag ik de ruimte geven en aan welke niet. Hoe is het met me? Nu al een half jaar zonder zichtbare afwijkingen. Enorme dankbaarheid, blijheid, maar ook onrust en onzekerheid. De status ‘ongeneeslijk’ ziek is er nog steeds, maar zo word ik zeker niet meer gezien door mijn omgeving. Wat wil je ook als je ziet hoe het met me gaat en gelukkig maar! Natuurlijk, ik heb mijn beperkingen; met één long, één stemband en een kwetsbare lichamelijke conditie door alle behandelingen die ik in één jaar tijd heb ondergaan. Dat merk ik vooral als ik, zoals afgelopen weken, te maken krijg met redelijk eenvoudige aandoeningen als een blaasontsteking en een voedselvergiftiging. Twee antibiotica kuren achter elkaar, een week niet goed kunnen eten en bewegen en mijn lichaam is flink ontregeld. Gisteren de huisarts nog gebeld omdat ik me nog steeds slap voel en af ten toe aanvallen krijg van oververhitting, zweten en misselijkheid. Als klachten langer aanhouden dan dat ik gewend was voor ‘MPMK’, maak ik me toch al snel zorgen, ook met een goede scan in de achterzak. De huisarts zei dat het hoogstwaarschijnlijk is dat mijn lichaam weer in balans moet komen, dat herstelperioden met mijn ziektebeeld nu eenmaal langere tijd in beslag nemen. Dat ik kwetsbaar ben en daardoor vatbaar. Oké als het dat maar is dan neem ik mijn rust met rust. Wel vreemd, toen mijn weerstand echt laag was tijdens de chemokuren kwam er geen bacterie of virus bij me binnen. Ik zie het voor me ‘Mijn weerstand’: “Wegwezen kleintjes, wij zijn bezig met het bestrijden van een echte crisis, voor jullie geen plaats, ga een ander lastig vallen!”. Het is telkens weer zoeken in mijn proces met kanker (MPMK). Voor mij en ook mijn omgeving. Mijn ziektestatus is genormaliseerd en het leven gaat door. De belangstelling die overweldigend was en hartverwarmend loopt terug en ook dat is wennen. Ook daar zitten meer kanten aan. De enorme steun en liefde die ik heb ervaren in de grootste crisis van mijn leven heeft me geholpen mijn pad te lopen en te blijven geloven in mijn proces, om vast te kunnen houden aan het leven omringd door liefdevolle steun en aandacht. Ik ben een bevoorrecht mens die ‘in’ leven heeft mogen voelen en beleven hoe ongelooflijk groot de liefde en onvoorwaardelijke steun is van een mooie groep mensen om mij heen. Nu die aandacht terugloopt zijn er tegenstrijdige gevoelens. Ik weet wat ik voor mensen beteken en wat ze voor me voelen en dat is voor altijd in mijn hart gesloten. Ik hoef niet ziek te zijn om dat te zien en te voelen, maar toch ook is er gemis. Gemis van het dagelijkse bad met liefdevolle uitingen, warmte, gedeelde emoties en onverdeelde aandacht. Ik sta mezelf nauwelijks toe om naar dat laatste te kijken, bang dat ik me als een verwend kind gedraag, juist blij moet zijn dat mijn leven zich weer in normale doen aanvangt, dat het nu zo goed met me gaat. Dat dit het allerbelangrijkste is. Hetzelfde gebeurt met mijn verwarrende gevoelens over mijn huidige gezondheidsstatus. Niet alleen maar dankbaarheid en blijheid, maar ook onrust en onzekerheid. Het is er allemaal en het vraagt ruimte en het staat tegelijkertijd weer zo haaks op de uitspraak: “Gezonde mensen hebben veel wensen, zieke mensen hebben er maar één.”. Betekent dit dan toch dat ik een gezond mens ben? Ik ga de rust nemen om te kijken wat er allemaal is, ik ga het toelaten, zoals ik alle gedachten en gevoelens heb toegelaten in de afgelopen anderhalf jaar. Stilstaan bij wat er allemaal met me gebeurt is en naast mijn helende lichaamswerk tijd nemen om mijn hart te helen. Geen proost, maar troost dit keer. Stapje voor stapje, met liefde voor mezelf en in liefde voor jullie. Zoen, Nelly