'Gelly-belly'

Ik realiseer me dat jullie wel meekijken, maar me niet kunnen horen en dus nog niet op de hoogte zijn van mijn weer afnemende stemgeluid. De eerste weken na de ingreep waren klaterend, maar daarna liep mijn sound redelijk snel terug. De terugval begon met een fikse verkoudheid van drie weken en daarna is het nooit meer helemaal goed gekomen. Op zich niet zo vreemd want collageen wordt door het lichaam zelf, in een tijdsbestek van drie tot vijf maanden, op natuurlijke wijze afgebroken. Toch had ik gehoopt dat mijn stem langer zou blijven hangen. Ik profiteer nog steeds van de behandeling omdat het slikken goed gaat, maar mijn stemvolume zakt gedurende de dag behoorlijk weg. Vooral de energie die het dan kost om te praten belemmert mijn fun-babbelgehalte. Een van de redenen waarom ik zelden meer de telefoon opneem en als het even kan laat ik het praten aan Diederik over. Daarom opnieuw een afspraak gemaakt met de KNO-arts om een volgende behandeling door te spreken. Ik heb de mogelijkheid om voor een definitievere oplossing te kiezen, waarbij mijn stemband operatief wordt rechtgezet, maar daar heb ik zo mijn twijfels over. Als mijn stemband wordt rechtgezet dan is daarmee een deel van mijn luchtpijp definitief afgesloten en bij een verkoudheid kan dat behoorlijk benauwd aanvoelen. Dat heb ik geweten toen ik flink verkouden werd na de collageen behandeling. Ik ga me maar eens rustig laten adviseren de 24ste en voorlopig heb ik een voorkeur voor een nieuwe inspuitsessie.

Van de week heb ik mogen genieten van een staaltje a-contactueel handelen. Ik ging een echografie laten maken vanwege aanhoudende pijnklachten, rechts onder in mijn buik. Het vermoeden van de huisarts was dat ik last had een persisterende follikel in mijn ovarium. Vroeger hadden zij en ook ik na zo’n diagnose gezegd: “rustig afwachten en als het over een paar weken niet over is…” Maar die tijd is voorgoed voorbij, nu ondernemen wij direct actie om de gestelde diagnose goed in beeld te krijgen. De CT-scan van mijn thorax, net twee weken geleden gemaakt, brengt de ovaria niet in beeld, dus vandaar de echografie. De echografist stond al op me te wachten en dat was erg prettig want ik moest opdraven met een volle blaas (nodig om de foto’s te maken) en dan wil je niet zoals je meestal gewend bent eerst nog een half uur plaatsnemen in de wachtkamer. Toen hij mij ontving keek hij me niet aan en sprak me direct aan met “dame”. Ik weet niet hoe dit op jullie overkomt, maar alleen dametje had in mijn ogen de afstandelijkheid nog meer kunnen vergroten door een zekere denigrerende interpretatie van mijn kant. Hij sprak me nog specifieker aan door er de hele tijd het woord zo voor te zetten: “Zo dame, ga hier maar liggen… Zo dame ik ga nu… Zo dame u kunt”. En al die tijd bleef hij van me wegkijken. Het beeldscherm had al zijn aandacht en als ik dan vroeg wat hij zag dat kon hij rustig terugvallen op zijn beroepscode: “dat mag ik niet zeggen, ik maak alleen de echo”, nou volgens mij zat daar juist de frustratie in, want zo af en toe liet hij toch wat, heel goed bedoeld overigens, doorschemeren. Ook toen ik nogal aandrong om de uitslag zo snel mogelijk te krijgen en niet ruim een week te hoeven wachten. “Dame, u weet ik mag eigenlijk niets zeggen, maar ik zou de uitslag heel rustig afwachten”. Met de nadruk op heel rustig. Dat laatste vond ik wel weer lief, want een week in onzekerheid blijven is inmiddels een redelijk traumatische ervaring geworden. Toch had ik liever gehad dat hij instemde met mijn verzoek om druk te zetten achter de uitslag gezien mijn onrust sinds er kanker in mijn leven is. Maar dat was helaas niet mogelijk, dat ging langs hem heen, dat waren de procedures! Waar heb ik dat toch eerder gehoord? Naast het gemis aan ‘mijn standaarden’ op het communicatieve vlak had ik ook nog te dealen met de ‘echo-gel’ die bij het huiswaarts keren zo ongeveer tot achter mijn oren zat. Hoe dat kwam? Hij had de gel niet schoongeveegd toen ik tussentijds de opdracht kreeg om naar het toilet te gaan en voor ik het wist zaten mijn kleren, waarmee ik me snel weer decent wilde tonen, onder de gel omdat ik me niet bewust was van de hoeveelheden die hij had uitgesmeerd. Daarbij heb ik eerdere ervaringen gehad waarbij de echografist alle gel netjes weghaalde. Na de tweede ronde, met een lege blaas dit keer, had ik wederom een flinke ‘gelly-belly’ en mocht ik me met het papieren laken van de tafel schoonvegen. Drie meter hard papier wat ik in repen moest scheuren…..ik voelde me ongelooflijk voor paal staan en met je broek op je knieën wil je toch zo snel mogelijk uit het zicht verdwijnen! Het gekke van al is dat ik met al mijn ervarenheid, om zelfs in de grootste medische crisissituaties, er goed bij te kunnen blijven, nu toch echt van mijn apropos was en het gewoon liet gebeuren. Niets menselijks is mij vreemd. Achteraf kan ik er wel weer om lachen en ook om mezelf, maar liever een andere ervaring gedeeld. De uitslag is inmiddels al binnen, waarbij mijn vermoeden zegt dat hij toch zijn best heeft gedaan en dat waardeer ik zeer, maar dit was zijn laatste echo van mij. De diagnose van mijn huisarts is bevestigd, dus voorlopig rustig afwachten, moet vanzelf weer weggaan, maar kan een poosje duren. Gerustgesteld het weekend in, fijne dagen kus Nelly