Zolang er leven is...

Een tijdje geleden hoorde een vriendin van mij dat ik was overleden. Mijn vriendin, die mij net nog springlevend had meegemaakt, was geschokt. En ik ook. Hoe kan het toch zo zijn dat mensen in een gevoelige situatie als deze kennelijk de behoefte hebben om hun eigen verhaal maken? Dit was niet de eerste keer dat ik werd geconfronteerd met het verloop van mijn ziekte dat bij anderen een geheel eigen, zo niet een ander leven of zelfs tot geen leven was gaan leiden. Al vrij snel na mijn diagnose hoorden wij via anderen de eerste berichten dat ik nog maar enkele weken te leven had. In de beginperiode van mijn ziekte begreep ik dat heel goed, immers ik kreeg toen te horen dat de artsen niets meer voor mij konden doen en gediagnosticeerd met longkanker stadium T4 kan het nu eenmaal heel snel gaan. De eerste tekenen van medeleven stonden voor sommigen dan ook in het licht van een naderend afscheid. Hoe lief en hartverwarmend deze brieven en kaarten ook waren, ik kon het op dat moment niet aan dat mensen om mij heen het opgaven, hoe reëel gezien dat misschien in hun ogen toen ook was. Maar wat doe je in zo’n situatie? Ik had zelf, nog niet lang daarvoor, ook een afscheidsbriefje aan een collega geschreven toen ik via derden vernam dat de artsen niets meer voor hem konden doen. Een week later stierf hij, maar dat het zó snel zou gaan kon ik niet weten toen ik hem schreef. Pas op het moment dat ik zelf ziek werd en ervoer wat het met mij deed als mensen afscheid namen heb ik mijn twijfels gekregen over het schrijven van mijn afscheidsbrief. Had ik wel afscheid moeten nemen en zijn naderende dood als een vaststaand gegeven moeten beschouwen? Had ik niet in contact moeten blijven met dat wat er op dat moment was, zijn ongeneeslijke ziekte? Me moeten voornemen hem dagelijks, wekelijks, maandelijks te blijven schrijven? Nu zou ik daarvoor kiezen; ik zou geen afscheid meer nemen als ik niet zeker wist dat het moment daar was. Ik zou geen afscheid meer nemen en daarmee eigenlijk vroegtijdig de relatie verbreken. Voor mij was het klaar met het schrijven van een lief briefje, maar wat heb ik daar eigenlijk mee gedaan richting mijn collega? Ik gaf hem op zonder goed te weten waar hij stond in zijn proces. Ik vond het heel erg en verdrietig om me dit achteraf te realiseren en ook al waren mijn intenties nog zo goed, ik vind dat ik het mezelf makkelijk heb gemaakt al had ik dit nooit zo bedoeld. Ik neem mezelf hiermee niets kwalijk, maar ik heb er wel van geleerd uit eigen ervaring. Daarom kan ik jullie vragen: “Leef met me en met me mee zolang als ik leef en hoop samen met mij dat dit nog heel lang mag zijn.”.

Omdat mijn leven en gezondheid het nu toelaten gaan wij genieten van de frisse lucht, het sprankelende warme zonlicht en de gastvrijheid van Casa MarBri in het Spaanse Campoamor. Twaalf dagen gezelligheid en ontspanning voorafgaand aan mijn volgende scan op dinsdag 13 maart. Via e-mail blijf ik bereikbaar en ik zal zeker onze tussentijdse belevenissen met jullie delen. Geniet van het weekend, met een warme groet van Nelly