Dushi Korsou, deel 3

Voorlopig mijn laatste uitzending over Curacao, niet in woorden, maar in beelden dit keer. Via de link 'fotoalbum Nelly' kunnen jullie meekijken.
Weer redelijk geland in mijn ‘normale’ leventje. Na een paar moeilijke dagen is mijn stemming weer bijgekleurd en heb ik mijn ritme weer gevonden. Toen ik vorige week thuis kwam ervoer ik voor het eerst de associatie van ons huis met ziek zijn. Dat vond ik even heel bedreigend omdat ons huis voor mij altijd een veilige haven is geweest. Erover nadenkend kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat dit niet zo gek was omdat ik voor het eerst in 1,5 jaar even helemaal los was van mijn ziekte. Gelukkig was die nare associatie na een paar dagen verdwenen en voel ik me weer echt thuis. Ik vind het steeds weer verrassend om te ervaren hoe ik in mijn proces sta. Vorig jaar had ik heel sterk het gevoel, bij alles wat ik deed, dit kan de laatste keer wel eens zijn en ik was steeds in mijn hoofd en hart bezig met afscheid nemen. Dat gevoel speelt me nu en eigenlijk sinds de kerst al geen parten meer en ik kan ‘vrij’ genieten van de mooie momenten die er zijn. Is dit het ultieme in het hier en nu genieten of ervaar ik weer iets van perspectief omdat ik me momenteel relatief goed voel? Ik denk beide, de medische waardheid is een feit, maar als het ‘goed’ met me gaat dan loop ik een andere weg, het pad van leven. Als ik mezelf terugzie op de foto’s van onze vakantie, stralend en genietend, dan denk ik: ga vooral niet meedoen aan de “miss ongeneeslijk ziek verkiezing” want je wordt onmiddellijk gediskwalificeerd. Natuurlijk leef ik in het besef dat ik longkanker heb, één van de meest dodelijke vormen van kanker en dat het een (on)voorspelbare ziekte is, maar is het niet zo dat de hoop als laatste sterft? Ik leef met en in de werkelijkheid en mijn ziekte is deel van mijn 'gewone' leven geworden. Gewoon klinkt misschien gek, maar toch de meeste momenten is het zo. Van de week vroeg een verkoopster in een paskamer naar mijn litteken en ze vroeg door dus ik vertelde wat ik had. Zij moest er van huilen omdat ze het zo erg voor me vond en omdat ze zelf acht jaar geleden borstkanker had gehad. Ze verontschuldigde zich dat ze moest huilen, ik begreep het en stelde haar gerust. Ik voelde me sterk op dat moment, ja het is erg, ik ben ongeneeslijk ziek en toch voel ik me nu goed. Een precair evenwicht, ik weet het, maar ik weet ook dat ik telkens mijn weg wel weer vind om om te gaan met wat er is en dat betekent voor nu dat ik kan genieten. Geniet mee van onze vakantieshots, veel liefs Nelly

PS Gisteren in Amsterdam gegeten, 80% van het restaurant was rookvrij en de drie tafels waar gerookt mocht worden waren onbezet. Heb ik nog nooit meegemaakt, heel bemoedigend. Kom op met die wetgeving, 65% van alle Nederlanders wil rookvrij eten!