Dushi Korsou

Onze vakantie is werkelijk een paradijsje op aarde. We logeren op Papagao Beach in een sfeervolle villa met twee airconditioned slaapkamers en een huiskamer met twee grote schuifpuien die helemaal open kunnen en toegang bieden tot een grote veranda. De veranda is omgeven door een prachtige tuin met uitzicht op zee. De vloer in de kamer loopt door op de veranda en zo wordt onze huiskamer twee keer zo groot. De vogeltjes vliegen op en af dwars door onze huiskamer heen. Een kleurrijk en luisterrijk plaatje, waar we onder het genot van elkaars gezelschap en een lekker drankje erg van genieten. De temperatuur is heerlijk deze tijd van het jaar; zon, wat wolken en vooral een verkwikkend en verkoelend windje. Voor mij is het heel goed te doen, ik voel me buitengewoon fit; ik kan hier veel beter ademen, ik schrijf het toe aan de schone en ‘dunnere’ lucht en mijn gebruikelijke pijn in mijn rug is stukken minder. We genieten echt met volle teugen en Anjel en Yvon zijn net zoals Diederik en ik als een blok gevallen voor dit wonderschone eiland. In de vier jaar dat we er niet geweest zijn is er veel veranderd in positieve en in negatieve zin. Positief is de wijze waarop er aandacht is gekomen voor het schoonhouden van de natuur, het eiland werd gebruikt als een vuilnisbelt, voor huisafval, maar ook auto’s, ijskasten etc werden gedumpt in de bush. Nu is het grotendeels schoon, op een aantal non-toeristische plekken na. Daarnaast was er al veel gedaan aan het behoud en herstel van het cultureel erfgoed, waaronder de landhuizen en ook de ‘wijk’ Otrobanda (Willemstad) heeft een metamorfose ondergaan. Minder is het effect van het toegenomen toerisme, waardoor het ‘grootschalige vermaakgehalte’ ook hier zijn intrede heeft gedaan en sommige stranden zijn omgebouwd tot één grote beachclub. Natuurlijk zijn de inkomsten zeer welkom voor het eiland, maar van mij mag Curaçao Dushi Korsou blijven, een eiland met unieke landschappen, een prachtige natuur, ongerepte baaien en een veelzijdige bevolking in een ambiance van zon en een tikje nonchalance en onbezorgdheid.

Afgelopen maandag hebben Anjel, Yvon en ik gesnorkeld met baby dolfijn Chabelita en haar moeder Bonnie. We mochten met zijn drieën het water in en Diederik heeft gefilmd. We moesten zo stil mogelijk drijven om Bonnie en Chabelita in alle rust te kunnen observeren. Naast de trainers waren er nog geen ‘toeristenmensen’ bij ze geweest, dus alle voorzichtigheid gewenst. Het was een prachtige en unieke ervaring. Bonnie was zeer zorgzaam en leidde Chabelita voortdurend, ze verloor haar geen tel uit het oog. De mooiste momenten waren als Chabelita nieuwsgierig kwam kijken en moeder Bonnie zich op overtuigende wijze tussen haar en ons in bewoog. Soms kwamen ze heel langzaam voorbij zwemmen, waarbij wij ze recht in de ogen konden kijken en dan ineens gingen ze er weer op volle kracht vandoor. Het was niet de bedoeling dat wij ze zouden aanraken, maar dat was niet altijd makkelijk want Bonnie kwam op sommige momenten zo dichtbij, dat ze rakelings langs je heen scheerde. Anjel heeft Chabelita nog bij Bonnie zien drinken, maar dat hebben Yvon en ik helaas gemist. Chabelita draaide zich op haar rug, onder haar moeder om zich te laten voeden, baby dolfijnen drinken het eerste half jaar alleen maar moedermelk. Vooraf was onze gezegd dat we waarschijnlijk een kwartiertje bij ze mochten tot Bonnie het zat werd, maar uiteindelijk zijn wij er na drie kwartier uitgekomen omdat we behoorlijk afgekoeld waren. Het was moeilijk om afscheid te nemen, want ik kreeg er geen genoeg van , maar de beelden zijn er nog steeds. Vanavond gaan we met zijn vieren het water in voor de sunset snorkel met DeeDee, haar dochter Lina, vader Copan, Teresa, Tela en Annie onder begeleiding van George de dolfijntrainer. Kan niet wachten tot het zover is. Volgende week meer, tot dan en een fijn weekend gewenst van ons vier, liefs Nelly